سه سال پس از قتل حکومتی مهسا (ژینا) امینی و آغاز جنبش «زن، زندگی، آزادی»، شهروندان از نقاط مختلف ایران در پیام‌هایی به ایران‌اینترنشنال بر تعهد خود برای ادامه مسیر مبارزه با جمهوری اسلامی، پاس‌داشت یاد جان‌باختگان، پیگیری عدالت و ایستادگی جمعی تا رسیدن به آزادی تاکید کردند.
ایران‌اینترنشنال پنج‌شنبه ۲۷ شهریور از شهروندان پرسید اگر بتوانند تنها یک اقدام برای ادامه مسیر جنبش مهسا انجام دهند، آن اقدام چه خواهد بود؟
گروهی از مخاطبان با تاکید بر پاس‌داشت یاد جان‌باختگان و ادامه مسیر آن‌ها اعلام کردند که خون مهسا و کشته‌شدگان جنبش «زن، زندگی، آزادی» پایمال نمی‌شود.
برخی با اشاره به شعار «نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم»، «صبح پیروزی» را نزدیک دانستند و وعده پاسخ‌گویی آمران و عاملان «کسانی که مهسا و مهساها را از مردم گرفتند» را تکرار کردند.
بخش دیگری از پیام‌ها بر جایگاه نمادین مهسا ژینا امینی متمرکز بود و او را «نوری خاموش‌نشدنی» و «قلب جنبش» توصیف کردند و بر کنش‌های روزمره و نمادین، از جمله «رها کردن مو در باد» و «بلند کردن صدای آزادی‌خواهی» به‌عنوان کنش‌های ادامه مبارزه نام بردند.
مهسا (ژینا) امینی، شهروند ۲۲ ساله اهل سقز، شهریور ۱۴۰۱ پس از بازداشت به‌دست ماموران گشت ارشاد در تهران جان باخت؛ رخدادی که جرقه اعتراضات سراسری با شعار «زن، زندگی، آزادی» شد.
یکی از مخاطبان ایران‌اینترنشنال در پیامی به مناسبت سومین سالگرد قتل حکومتی مهسا گفت: «نام مهسا به نمادی ماندگار از مقاومت و آزادی‌خواهی بدل شده؛ صدایی که از خیابان‌های ایران برخاست و امروز الهام‌بخش جنبشی جهانی است.»
در کنار این پیام‌ها، شماری از شهروندان علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی را خطاب قرار دادند و اعلام کردند ساختار ایدئولوژیک حاکمیت او تضعیف شده و سیاست «حجاب اجباری» عملا عقب رانده شده است.
برخی مخاطبان نوشتند در اعتراضات شرکت کرده‌اند؛ شهروندی با بیان اینکه خودش و پسرانش در «قیام مهسا» حضور داشتند و پسرانش ساچمه خورده‌اند، از آرزوی آزادی ایران نوشت.
مخاطبی نیز با اشاره به اینکه در اعتراضات سال ۱۴۰۱ گلوله به پایش خورد، خطاب به مهسا امینی، نوشت: «خواهر کوچولوی عزیزم. من را ببخش به‌خاطر اینکه بیشتر از خودم مراقبت نکردم که بتوانم باز هم در کنار جوانان کشورم برای آزادی کشورم با یک مشت وحشی مبارزه کنم.»
او با اشاره به خارج کردن گلوله از پایش در خانه، بر عهد خود برای ادامه مبارزه با همان پای آسیب‌دیده تا «روز پیروزی کامل بر رژیم وحشی و تروریست» تاکید کرد و نوشت «تا آخرین قطره خون» کنار جوانان میارز خواهد ماند.
امید به آینده و تصویر جمعی از تغییر در بسیاری از پیام‌ها تکرار شد و تمثیل «سیل مردم» در برابر «سیل آب» برای تغییر حکومت فاسد به کار رفت، از «برپایی جشن بزرگ در سراسر کشور» سخن گفته شد و وعده داده شد مردم از زیر بار ستم سربلند بیرون خواهند آمد.
همزمان برخی شهروندان در پیامهایشان توصیه به اقدام نزدیک و در دسترس کردند و اعلام کردند: «باید از خود و شهر خود شروع کنیم.»
یکی از مخاطبان ایران‌اینترنشنال در پیام خود نوشت: «هرکاری که این حکومت در تقابل با مردم میکند، یک تبر به ریشه پوسیده خود زده و این صدایی که از حکومت شنیده میشود صدای آخرین تبرهاست.»
مطالبه اکثر شهروندان ترکیبی از پاسداری از یاد قربانیان، پیگیری عدالت و پاسخ‌گویی، استمرار حضور در خیابان تا کنش‌های نمادین روزمره و پافشاری بر رسیدن به آزادی است.
برخی پیام‌ها با زبان ستایش و امید، برخی با روایت هزینههای شخصی و برخی با لحن انتقادی و حتی تند بیان شد، اما در تمامی آن‌ها بر ادامه راه و نزدیکی زمان پیروزی بر جمهوری اسلامی و ظلم تاکید شده است.
شهروندان در پایان رسیدن به آزادی را نزدیک دانستند و تاکید کردند امید و پایداری در مبارزه مسیر مشترکی است که جامعه برای عبور از سیستم سرکوب و گذار از جمهوری اسلامی برگزیده است.
