فریبا کمال‌آبادی و مهوش ثابت شهریاری، دو زندانی بهائی در زندان اوین، از روز شنبه ۱۸ آذر دست به اعتصاب غذای سه روزه زدند. آن‌ها با نوشتن نامه‌ای دلیل این اعتصاب غذا را «اعتراض به رویکرد ویرانگر حکومت علیه بهائیان» عنوان کردند و گفتند خواهان احقاق حقوق شهروندی بهائیان ایران هستند.
دو مدیر سابق جامعه بهائیان ایران در این نامه که نسخه‌ای از آن به دست ایران‌اینترنشنال رسیده، نوشتند: «بهمن ماه ۱۳۸۷ در شرایطی که هفت نفر اعضای "یاران ایران" برای ماه‌ها در سلول‌های ۲۰۹ زندان اوین زیر بازجویی‌های سخت بودند، نامه‌ای با امضای قربانعلی دری نجف‌آبادی، دادستان [وقت] کل کشور، در اختیارشان قرار گرفت.»
کمال‌آبادی و ثابت شهریاری اضافه کردند: «مضمون نامه و توضیحات مسوولین در آن خصوص چنین بود که جامعه بهائی، جمع‌های یاران ایران و خادمین (گروه‌های کوچکی که در سطوح ملی و محلی به امور روحانی و اجتماعی چند صد هزار بهائی ساکن ایران رسیدگی می‌کردند) را تعطیل نمایند و حکومت هم حقوق شهروندی بهائیان را که تا آن زمان سلب شده بود، تضمین کند.»
آن‌ها با بیان اینکه «خود دو تن از آن هفت نفر» هستند، تاکید کردند که در نامه‌ای، از بیت‌العدل اعظم (مرکز جهانی بهائی) درخواست کردند با تعطیلی تشکیلات موجود موافقت کند: «پس از موافقت با درخواست، برای اثبات حسن‌نیت، ساز و کار اداره امور جامعه تعطیل شد.»
به گفته این دو زندانی عقیدتی، حکومت تا امروز که ۱۵ سال از آن تاریخ گذشته، نه تنها به عهد خود وفا نکرده بلکه روز به روز بر دامنه سرکوب و فشارها، محدودیت‌ها و محرومیت‌های بهائیان افزوده و امنیت را به کلی از آنان سلب کرده است.
کمال‌آبادی آبان ماه امسال در نامه‌ای از زندان اوین به موج تازه سرکوب بهائیان ایران واکنش نشان داد و جزییاتی از تفتیش خانهها و بازداشت شماری از بهائیان همدان و کرج را روایت کرد.
پس از آن ثابت شهریاری در نامه‌ای از زندان اوین، زندگی خود و دیگر شهروندان بهائی ایران در سایه جمهوری اسلامی را روایت کرد و به کنایه نوشت حکومت ایران بهائیان را برای زندگی «رد صلاحیت» کرده است.
این دو زن زندانی که تا به امروز حدود ۱۲ سال در زندان‌های جمهوری اسلامی حبس کشیده‌اند، در بخشی از نامه تازه‌شان به افزایش سرکوب بهائیان در این مدت اشاره کرده و نوشتند: «در این مدت دستگیری‌ها با شدت بیشتری ادامه یافته تا جایی که مرد سالمند ۹۰ ساله دستگیر می‌شود، به خانه زنان سالخورده ستم‌دیده حمله می‌کنند، اموال بی‌گناهان مصادره می‌شود و روستاییان [بهائی] از خانه و آشیانه‌شان رانده می‌شوند.»
آن‌ها اضافه کردند: «والدینِ کودکان خردسالِ بی‌پناه هم‌زمان دستگیر و برای سالیان مدید اسیر زندان می‌شوند و با نهایت تاسف حتی اجساد مردگان در سردخانه‌ها می‌ماند و مسوولان و بازماندگان به جرم پیگیری از مراجع قانونی برای اخذ مجوز دفن به روال معمول، با حکم‌های سنگین به زندان افکنده می‌شوند.»
کمال‌آبادی در نامه پیشین خود «دستگیری‌های والدین دارای فرزندان خردسال را اقدامی برنامه‌ریزی شده و ادامه‌دار از سوی جمهوری اسلامی» خوانده و از آن به عنوان مصداقی از «شکنجه کودکان» نام برده بود.
در هفته‌های گذشته فشار نهادهای امنیتی و قضایی بر شهروندان بهائی تشدید شده است.
در همین رابطه جامعه جهانی بهائی روز ١٣ آذر در بیانیه‌ای به شرح «روش‌های جدید و بسیار خشن‌تر» پرداخت که «جمهوری اسلامی برای سرکوب بهائیان» از آن‌ها استفاده می‌کند.
این جامعه با ابراز نگرانی عمیق از این شرایط نوشت: «تغییر در نحوه رفتار حکومت ایران با بهائیان، نشان‌گر افزایش و تشدید سیاست سرکوب سیستماتیک علیه این جامعه است.»
در این بیانیه از یورش به خانهها و تفتیش آن‌ها، بازداشت، محاکمه، صدور حکم زندان، مصادره زمین و املاک، نفرت‌پراکنی، محرومیت از حق تحصیل، سلب حق تدفین و نقض حقوق پایه‌ای شهروندی به عنوان سرکوب‌های اخیر بهائیان ایران از سوی جمهوری اسلامی نام برده شده است.
منابع غیررسمی می‌گویند بیش از ۳۰۰ هزار شهروند بهائی در ایران زندگی می‌کنند اما قانون اساسی جمهوری اسلامی تنها ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی‌گری را به رسمیت می‌شناسد.
بهائیان بزرگ‌ترین اقلیت دینی غیرمسلمان ایران هستند که از زمان انقلاب سال ۱۳۵۷ و استقرار جمهوری‌اسلامی به طور سیستماتیک هدف آزار و اذیت قرار گرفته‌اند.
