کمالآبادی در این نامه که نسخهای از آن به دست ایران اینترنشنال رسیده، نوشت: «داستان ما یکیست. شاید شنیدن این داستانهای دردناک اما واقعی سبب شود بیش از پیش تلاش کنیم تا عدالت جانشین ظلم و نورانیت جایگزین ظلمت شود.»
این عضو سابق مدیران جامعه بهائی ایران، دستگیریهای والدین دارای فرزندان خردسال را اقدامی برنامهریزی شده و ادامهدار از سوی جمهوری اسلامی که تاثیرات منفی جبرانناپذیری بر کودکان و والدین آنان بر جای میگذارد، دانست و از آن به عنوان مصداقی از «شکنجه کودک» نام برد.
این زن زندانی که تا به امروز نزدیک به ۱۲ سال را در زندانهای جمهوری اسلامی تحمل حبس کرده، در بخشی از نامهاش نوشته: «صبح من با این اخبار و با تداعی تاریخ غمبار ۴۰ ساله این چند خانواده آغاز شد و قلبم برای شدت ستم و خصومت حکومت با جمعی از صلحجوترین و قانونمندترین شهروندان ایرانی، مملو از حزن و اندوه شد.»
او در شرح اندوه خود نوشته: «این اندوه تداوم همان اندوهی است که از اواخر تابستان سال گذشته در پی قیام اعتراضی مردم در مرگ مهسا (ژینا) امینی و مرگ تعدادی از جوانان عزیز ایران در مسیر احقاق حقوق اولیه انسانیشان بر قلب من و قلبهای بسیاری از هموطنان عزیزم مستولی شده بود.»
این شهروند بهائی زندانی، با بیان آنچه بهائیان ایران در سایه جمهوری اسلامی تجربه میکنند، نوشت حتی یک خانواده بهائی در ایران نیست که گذشتهای مملو از رنجها و صدماتی اینچنین در چند نسل متوالی نداشته باشد.
این زندانی عقیدتی در ادامه به شرح یکی از جلسات بازجوییاش پرداخت و روایت کرد مرداد ۱ ۱۴۰ در این جلسات برای بازجو توضیح داده تشکیلات بهائی که او پیشتر در آن مسوولیت بر عهده داشته، از سال ۱۳۸۷ وقتی کمالآبادی در زندان بوده تعطیل شده و او فاقد مسوولیت اداری است.
بر اساس این نامه، بازجو به این شهروند بهائی پاسخ داده میدانیم که شما هیچ مسئولیتی در این مدت نداشتهاید ولی از نظر ما همه بهائیانی که در ایران باقی مانده و ایران را ترک نکردهاند باید دستگیر و زندانی شوند و اگر دستمان باز بود همه را زندانی میکردیم.
کمالآبادی با بیان اینکه در آن لحظه تصور میکرده این پاسخ تنها توجیهی برای دستگیری غیرقانونی اوست، نوشته اینک با حمله نیروهای جمهوری اسلامی به منزل چند زن سالمند، مطمئن شده که آن روز بازجویش از یک استراتژی عینی و واقعی حکومت در مورد جامعه بهائی ایران سخن میگفته، به این معنی که همه بهائیانی که در ایران ماندهاند و ایران را ترک نکردهاند سزاوار دستگیر و زندانی شدند.
فریبا کمالآبادی در نامهاش نوههایش و برخی شهروندان بهائی را خطاب قرار داده و در ادامه نیز خطاب به مردم ایران گفت: «برای تمامی فرزندان ایران و مردم عدالتپرور سرزمین محبوبم که عزیزان و جوانانشان را در اثر ظلم و بیداد از دست دادهاند».