با ادامه محرومیت برخی زندانیان سیاسی از درمان، امیر نیسی، زندانی عقیدتی در اثر عفونت شدید داخلی و عدم رسیدگی پزشکی در زندان شیبان اهواز جان باخت. هم‌زمان رسانه‌های حقوق بشری گزارش دادند زینب جلالیان و مریم اکبری‌منفرد، قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی زن در ایران از حق درمان محروم‌اند.
سازمان حقوق بشر کارون، چهارشنبه ۲۸ آبان گزارش داد که نیسی پس از تحمل شش سال از ۱۵ سال حبس خود در بند‌های پنج و هشت زندان شیبان اهواز، شامگاه ۲۷ آبان جان باخته است.
در این گزارش آمده است: «نیسی مدت‌ها از مشکلات جسمی رنج می‌برد و به‌دنبال عدم درمان مو برگشتی (کیست مویی)، دچار عفونت در سطح گسترده بدن شد. با وجود تب شدید و وخامت سریع حال عمومی او، مسئولان زندان از انتقال به‌موقع او به مراکز درمانی خارج از زندان خودداری کردند.»
سایت کارون، مرگ نیسی را نمونه‌ای از «قتل‌های خاموش در زندان‌ها» و نتیجه روند سیستماتیک بی‌توجهی پزشکی نسبت به زندانیان سیاسی و عقیدتی دانست و تاکید کرد عملکرد مسئولان زندان شیبان اهواز را در قبال مرگ او محکوم می‌کند و آن را مصداق بارز «سلب عمدی حق حیات» از یک زندانی عقیدتی می‌داند.
در سال‌های گذشته شماری از زندانیان در ایران جان باخته‌اند و جمهوری اسلامی مسئولیتی در قبال این مرگ‌ها که به‌دلیل فشار، شکنجه یا عدم ارائه خدمات پزشکی رخ داده، نپذیرفته است.
بر اساس گزارش سالانه هرانا، محروم‌ماندن زندانیان سیاسی و عقیدتی از درمان مناسب در پنج‌سال گذشته نسبت به دوره پنج‌ساله پیش از آن هشت برابر شده و تنها در سال ۲۰۲۴، دست‌کم در ۴۱۲ مورد مقام‌های زندان از ارائهٔ خدمات پزشکی مناسب به زندانیان خودداری کرده‌اند.
هرانا چهارشنبه ۲۸ آبان در گزارشی نوشت مریم اکبری‌منفرد، زندانی سیاسی محبوس در زندان قرچک ورامین، با وجود موافقت مقام قضایی با اعزام او برای دریافت خدمات فیزیوتراپی و کایروپراکتیک، همچنان از حق درمان محروم مانده است.
بر اساس این گزارش، عدم فراهم‌سازی شرایط اعزام در کنار نبود امکانات لازم در زندان، موجب شده است این زندانی سیاسی همچنان از دسترسی به خدمات درمانی تخصصی محروم بماند.
اکبری‌منفرد پس از گذراندن ۱۵ سال محکومیت در تبعید، اول آبان ۱۴۰۳ از زندان سمنان به زندان قرچک ورامین منتقل شد تا حکم دو سال حبس جدیدش به اجرا درآید.
زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در ایران نیز از دریافت رسیدگی‌های ضروری پس از عمل جراحی و اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان محروم مانده است.
هرانا به نقل از یک منبع مطلع نزدیک به خانواده جلالیان نوشت: «او حدود سه هفته پیش به‌دلیل ابتلا به فیبروم رحمی تحت عمل جراحی قرار گرفت و طبق نظر پزشکان نیازمند انجام سونوگرافی و پیگیری‌های درمانی در مراکز تخصصی خارج از زندان است.»
این منبع آگاه افزود: «با این حال، از زمان جراحی تا کنون هیچ اعزامی صورت نگرفته است. او در وضعیت جسمانی مناسبی قرار ندارد، با درد مواجه است و ادامه درمانش مستلزم انتقال فوری به مرکز درمانی است.»
پیش‌تر در ۲۵ شهریور، ۲۲ سازمان و ۱۳ چهره حقوق‌بشری در نامه‌ای با ابراز نگرانی نسبت به وضعیت سلامت جلالیان، خواستار انتقال فوری او به بیمارستان و دسترسی بی‌قیدوشرط او به خدمات درمانی «نجات‌بخش» شدند.
جلالیان هفتم اسفند ۱۳۸۶ بازداشت و در سال ۱۳۸۸ به اتهام «محاربه از طریق عضویت در گروه پژاک» از سوی دادگاه انقلاب به اعدام محکوم شد. این حکم در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد.
سازمان دیده‌بان حقوق بشر فروردین‌ماه هشدار داد جمهوری اسلامی سال‌هاست با محروم کردن زندانیان، به‌ویژه زندانیان سیاسی، از درمان، در پی «مجازات و واداشتن آنان به سکوت» است.
این نهاد تاکید کرد که مطابق حداقل استانداردهای سازمان ملل، محروم کردن افراد بازداشت‌شده از خدمات درمانی می‌تواند به‌عنوان «شکنجه و سایر اشکال بدرفتاری» تلقی شود.
