کمپین فعالین بلوچ با اعلام این خبر گزارش داد محمودزهی در طول مدت حبس به بیماریهای کلیوی مبتلا شده بود اما مسئولان زندان از دسترسی او به خدمات پزشکی و اعزامش به مراکز درمانی خارج از زندان جلوگیری میکردند که این وضع موجب از کار افتادن کامل کلیههایش شد.
طبق این گزارش، محمودزهی نهایتا ۹ مهرماه و پس از انتقال از زندان به بیمارستان برای انجام دیالیز، جان خود را از دست داد.
محمودزهی اهل روستای پیگل از توابع شهرستان خاش بود و به مدت هشت سال با اتهامات مرتبط با مواد مخدر، در زندان ایرانشهر حبس کشید.
مرگ چند زندانی در هفتههای گذشته بار دیگر مسئله دیرینه محرومیت درمانی در زندانهای ایران را برجسته کرد.
از ۲۱ شهریور تاکنون، سمیه رشیدی، جمیله عزیزی، مریم شهرکی، سودابه اسدی، محمد منقلی، آرمان دهمرده و یوسف محمودزهی، بهدلیل خودداری مسئولان زندانهای قرچک ورامین، کچوئی کرج، یزد و زابل از ارائه خدمات درمانی به آنان، جان خود را از دست داد.
مرگ این زندانیان با اعتراضهای گسترده شهروندان در شبکههای اجتماعی همراه شد و بسیاری از کاربران با هشتگ «محرومیت از درمان» به این موضوع واکنش نشان دادند.
هفتم مهرماه نیز ۱۵۰ زندانی سیاسی سابق با انتشار بیانیهای، مرگ سمیه رشیدی، زندانی سیاسی را که بهدلیل ماهها محرومیت از درمان در زندان قرچک و تعلل در اعزام به بیمارستان جان باخت، «مرگی سیستماتیک» و حاصل «بیتوجهی عامدانه، ناکارآمدی ساختاری و سیاست سرکوب» خواندند.
سوم مهرماه هم ۴۵ تن از زندانیان سیاسی زن محبوس در زندان قرچک ورامین در بیانیهای روایتهای جمهوری اسلامی درباره علت مرگ رشیدی را «تحریفآمیز» خواندند و اعلام کردند او مدتها از رسیدگی پزشکی محروم بود.
در سالهای گذشته شماری از زندانیان در ایران جان باختهاند و جمهوری اسلامی مسئولیتی در قبال این مرگها که بهدلیل فشار، شکنجه یا عدم ارائه خدمات پزشکی رخ داده، نپذیرفته است.
بر اساس گزارش سالانه هرانا، محروم ماندن زندانیان سیاسی و عقیدتی از درمان مناسب در پنج سال گذشته نسبت به دوره پنج ساله پیش از آن، هشت برابر شده و تنها در سال ۲۰۲۴، دستکم در ۴۱۲ مورد، مقامهای زندان از ارائه خدمات پزشکی مناسب به زندانیان خودداری کردهاند.