اتحادیه آزاد کارگران ایران خبر داد که صبح روز سه شنبه ۱۵ مهر کارگران پالایشگاه ۶۰ هزار بشکهای در حال ساخت در جزیره قشم در اعتراض به پرداخت نشدن دستمزد خود از تیرماه تاکنون اعتصاب و در مقابل این شرکت تجمع کردند.
به گزارش این تشکل مستقل کارگری، حدود ۴۰۰ کارگر این پالایشگاه به دلیل پرداخت نشدن دستمزدها در شرایط معیشتی غیرقابل تحملی گرفتار شدهاند.
اتحادیه آزاد کارگران به نقل از برخی کارگران این پالایشگاه نوشت که بسیاری از آنها حتی نان شب هم در خانههایشان ندارند و برخی از کارگران که شرایط اقتصادی نامناسبتری دارند با بغض و گریه از نخریدن لباس مدرسه برای بچههایشان حرف میزنند.
این گزارش حاکی از آن است که در پی این اعتصاب و تجمع، سرپرست کارگاه نارگان با حضور در جمع کارگران و با ابراز بیتفاوتی به «وضعیت فلاکتبار» آنان، اعلام کرد «هنوز مدیر در تهران است و تا دو هفته آینده پولی در کار نیست» که با اعتراض کارگران مواجه شد.
آنها اعلام کردهاند تا دریافت مطالبات خود همچنان به اعتصاب ادامه خواهند داد.
در همین حال، به گزارش خبرگزاری ایلنا، چهارمین تجمع اعتراضی جمعی از کارکنان رسمی و میانی پالایشگاه نفت شیراز طی دو هفته اخیر برگزار شد.
کارگران معترض خواستار اجرای ماده ۱۰ قانون کار، پرداخت سنوات و اصلاحات اساسی در مدیریت شدند و اعلام کردند که سالهاست مطالبات قانونیشان در زمینه حقوق، مزایا و ساختار سازمانی نادیده گرفته شده است و مدیران پالایشگاه و شرکت بالادستی، پاسخ روشنی به آنها ندادهاند.
این کارگران با تاکید بر اینکه «پیش از این نیز سه بار تجمع کردیم اما صدای ما شنیده نشده است»، گفتند: «بعد از سومین تجمع، مدیران ارشد به جای پاسخگویی به مطالبات به حق، با تعدادی از کارمندان ارشد برخورد کردند و ماشینهای سازمانی که آنها برای کارهای ضروری در اختیار داشتند، پس گرفته شد.»
پرداخت نشدن دستمزدها و مزایا و بروز مشکلات صنفی در مناطق مختلف ایران برای چندین ماه اعتراضات کارگران و مزدبگیران را به دنبال داشته است. آنها در این اعتراضات از راههای گوناگون مانند اعتصاب و تجمع برای دریافت دستمزد و مزایای خود و برخورداری از شرایط مناسب صنفی تلاش میکنند.
بر اساس گزارش سالانه هرانا، در سال ۱۴۰۳، دستکم دو هزار و ۲۵۵ تجمع اعتراضی، یک هزار و ۳۷۷ اعتصاب کارگری و ۷۰ اعتصاب صنفی در ایران ثبت شده است.
اعتراضات در بیشتر مواقع با برخوردهای امنیتی و قضایی مواجه شدهاند اما این اعتراضات به دلیل بدتر شدن شرایط معیشتی بخشهای گستردهای از مردم گسترش یافتهاست.
آنها در بخشی از نامه مشترک خود نوشتند: «سالهاست وعده «ساماندهی نیروهای شرکتی» در دستور کار دولتها قرار گرفته، اما متأسفانه تاکنون به مرحله عملی نرسیده است. در حالیکه بخش قابل توجهی از وظایف اصلی دستگاهها توسط نیروهای شرکتی انجام میشود، این قشر زحمتکش از کمترین حقوق، مزایا و امنیت شغلی برخوردار است.»