گایتان بروئل، رییس مرکز ملی سینمای فرانسه، گفت این تصمیم جایگاه فرانسه را بهعنوان «قلب تپنده تولیدات مشترک بینالمللی» و «سرزمینی پذیرای خالقان آثار هنری از سراسر جهان، بهویژه آنهایی که در کشور خود امکان فعالیت ندارند»، نشان میدهد.
وبسایت رادیو فرانسه نیز با تمجید از فیلم «یک تصادف ساده» گزارش داد این اثر «آمیزهای از طنز و تراژدی» به شمار میرود و داستان شهروندان عادی را بازگو میکند که تنها نقطه مشترکشان تجربه شکنجه و بازداشت در «رژیمی است که در آن خودسری حکمفرماست».
بر اساس این گزارش، «یک تصادف ساده» بهصورت مخفیانه، با امکانات محدود و بازیگرانی ساخته شد که خطرات واقعی را به جان خریدند.
این فیلم سوم خردادماه برنده نخل طلای جشنواره سینمایی کن شد.
پناهی با دریافت جایزه خرس طلایی برلین، نخل طلای کن و شیر طلایی ونیز، به یکی از معدود فیلمسازانی تبدیل شد که موفق به کسب سهگانه معتبر سینمایی شدهاند؛ افتخاری که پیش از او تنها کارگردانانی چون میکلآنجلو آنتونیونی، رابرت آلتمن و آنری-ژرژ کلوزو به آن دست یافته بودند.
«ایران هرگز نخواست پناهی نمایندهاش در اسکار باشد»
وبسایت رادیو فرانسه در ادامه گزارش خود نوشت: «این جایزه نقطه عطف مهمی برای کارگردانی محسوب میشود که در کشورش دو بار طعم زندان را چشید و پس از دریافت این جایزه نیز به ایران بازگشت. او با وجود همه تهدیدها و خطرات، از تبعید خودخواسته سر باز زد.»
با وجود جایگاه جهانی پناهی در طول ۳۷ سال فعالیت هنری، این چهره سرشناس سینمای ایران تاکنون هرگز در رقابتهای اسکار حضور نیافته بود.
فیلیپ مارتن، بنیانگذار کمپانی «فیلمهای پلئاس» و یکی از تولیدکنندگان «یک تصادف ساده»، در همین رابطه گفت: «تنها راه حضور در رقابتهای اسکار معرفی شدن از سوی یک کشور است و ایران هرگز نخواسته که جعفر پناهی نماینده این کشور باشد.»
او افزود: «این فیلم حامل پیامی بهشدت سیاسی است و هرچه بیشتر طنینانداز شود، بیشتر دیده شود و دربارهاش گفتوگو شود، بهتر خواهد بود.»
سال گذشته نیز آلمان فیلم «دانه انجیر معابد» ساخته محمد رسولاف، کارگردان برجسته منتقد جمهوری اسلامی را بهعنوان نماینده خود در بخش «بهترین فیلم بلند بینالمللی» جوایز سینمایی اسکار برگزیده بود.
این نهاد نسبت به نقش بنیاد فارابی در فرآیند انتخاب فیلمها به نمایندگی از ایران برای اسکار ابراز نگرانی کرد و هشدار داد این روند بهطور ناخواسته به «نهادهای سانسورگر» مشروعیت میبخشد و «صداهای مستقل و متکثر» سینمای ایران را، چه در داخل کشور و چه در میان دیاسپورا، بهویژه پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» نادیده میگیرد.