روزنامه هم‌میهن گزارش داد زنان در مناطق محروم و حاشیه‌نشین هنگام پریود، به‌جای نوار بهداشتی از روزنامه، پارچه‌های کهنه و دستمال‌کاغذی‌های جمع‌آوری‌شده از قبرستان و برخی مراسم استفاده می‌کنند و بسیاری از آن‌ها تنها یک لباس زیر دارند که در کل این دوره همان را می‌پوشند.
هم‌میهن شنبه هشتم شهریور با استناد به گزارش‌های میدانی نوشت در مناطق مختلف ایران بسیاری از زنان و دختران طبقات مالی ضعیف‌تر با پدیده‌ای مواجه هستند که به آن «فقر پریود» گفته می‌شود.
این وضعیت، زنان و دختران را از ابتدایی‌ترین وسایل بهداشتی محروم و سلامت جسمی، روانی و حتی آینده تحصیلی‌شان را تهدید می‌کند.
به گزارش هم‌میهن، پیامد این شرایط، خانه‌نشینی دختربچه‌هایی است که از ترس لکه خون یا تمسخر همکلاسی‌ها، مدرسه را رها می‌کنند و گاه برای همیشه از تحصیل جا می‌مانند.
روایت خانواده‌ها و مددکاران اجتماعی
مرضیه، زن ۳۶ ساله ساکن حاشیه مشهد، در مصاحبه با هم‌میهن گفت او و دختر نوجوانش ناچارند از لباس‌های کهنه به‌جای نوار بهداشتی استفاده کنند.
خانواده او با درآمد ماهانه کمتر از پنج میلیون تومان، حتی توان خرید صابون و شامپو ندارند.
مددکارانی که سال‌ها در این مناطق فعالیت کرده‌اند، از تکرار عفونت‌های واژینال، افسردگی، پرخاشگری و کاهش اعتماد به نفس زنان خبر می‌دهند.
صغری، ۳۵ ساله از اهواز، نیز به این روزنامه گفت از نوجوانی تا امروز به‌ندرت توانسته نوار بهداشتی تهیه کند و ناچار به استفاده از پارچه‌های چندبارمصرف بوده است.
فعالان حوزه زنان می‌گویند برای بسیاری از زنان خوزستان، نوار بهداشتی کالایی «لوکس» است و حتی شرم و تابو اجازه نمی‌دهد از ابتدایی‌ترین نیازشان سخن بگویند.
زینب مرتضوی، مددکار اجتماعی در یاسوج، از دخترانی گفت که دستمال‌های کاغذی جمع‌آوری‌شده از مراسم شادی، عزا یا حتی قبرستان را برای روزهای پریود نگه می‌دارند؛ روشی که به بیماری‌های قارچی و عفونت‌های جدی منجر می‌شود.
در شمار دیگری از محله‌های حاشیه‌ای ایران نیز روزنامه‌های باطله و پارچه‌های کهنه به‌جای نوار بهداشتی به کار می‌روند.
در هرمزگان مددکاران از دخترانی روایت کردند که تنها یک لباس زیر برای تمام روزهای پریود دارند و بارها آن را استفاده می‌کنند.
سیمین کاظمی، پزشک و جامعه‌شناس، در گفت‌وگو با هم‌میهن فقر پریود را نتیجه مستقیم فقر اقتصادی دانست و تاکید کرد این محرومیت، زنان را از مشارکت اجتماعی بازمی‌دارد و به انزوا و ترک تحصیل منجر می‌شود.
به باور او، «کالازدایی» از محصولات بهداشتی و دسترسی رایگان و آسان زنان به این اقلام، تنها راه پایان دادن به این چرخه است.
ضرورت تابوشکنی و سیاست‌گذاری
مددکاران اجتماعی بارها هشدار داده‌اند که نبود آموزش در مدارس و تابوی فرهنگی پیرامون پریود، ابعاد این بحران را گسترده‌تر کرده است.
بسیاری از خانواده‌ها حتی اجازه نمی‌دهند دخترانشان درباره این مساله حرف بزنند و همین سکوت، شرم و محرومیت را عمیق‌تر می‌کند.
شیرین احمدنیا، جامعه‌شناس، فقر پریود را یکی از اشکال آشکار فقر جنسیتی خواند که ریشه در تبعیض ساختاری دارد.
او گفت: «وقتی نوار بهداشتی با مالیات بر ارزش افزوده عرضه می‌شود، در واقع بدن زن به‌عنوان یک بار اقتصادی دیده می‌شود و این مصداق خشونت اقتصادی است.»
این جامعه‌شناس، فقر پریود را نوعی «خشونت اقتصادی» دانست که بدن زنان را به بار مالی بدل می‌کند و افزود: «رسانه‌ها باید در این زمینه تابوشکنی کنند.»
کارشناسان بر این باورند که دولت باید تامین و توزیع رایگان محصولات بهداشتی را به رسمیت بشناسد، معافیت مالیاتی برای این کالاها در نظر بگیرد و آموزش عمومی را در دستور کار قرار دهد.
به‌ویژه مدارس می‌توانند با توزیع رایگان نوار بهداشتی و برگزاری کارگاه‌های آموزشی، از ترک تحصیل دختربچه‌ها جلوگیری کنند.
بر اساس این گزارش، سوءتغذیه زنان به‌دلیل فقر غذایی است و منجر به کم‌خونی، فقر آهن، ضعف شدید و ناتوانی در کار یا تحصیل می‌شود.
پیامدهای روانی آن نیز افسردگی، پرخاشگری، کاهش اعتماد به نفس و انزوا است.
