تحلیل

در پی آتش‌بس در جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل، جمهوری اسلامی از هم‌سرایی سرود «ای ایران» گرفته تا خواندن اشعار سیمین بهبهانی به نمادهای ملی بازگشت. اما این بازگشت، مصادره‌ای نمادین و ابزاری است و در تضاد با تاریخی از سانسور و حذف همان میراث فرهنگی.

در حالی که ایران هنوز با پیامدهای حملات اخیر آمریکا و اسرائیل مواجه است، وال‌استریت ژورنال نوشت ترامپ در دیدار با نتانیاهو گفته ترجیح می‌دهد از راهکار دیپلماتیک برای مهار برنامه هسته‌ای ایران استفاده شود، اما در صورت تلاش تهران برای ساخت بمب، با حملات اسرائیل مخالفتی نخواهد داشت.

جنگ، بازی قدرت‌ها نیست؛ فاجعه‌ای انسانی است. جنگ یعنی ویرانی، یعنی فروپاشی. اما صرف اعلام مخالفت با جنگ کافی نیست. پرسش بنیادین این‌جاست: چه کسانی و با چه اقداماتی زمینه‌ساز شروع دوباره جنگ می‌شوند؟

در پی حملات گسترده اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای ایران در عملیات «طلوع شیران»، نشریه فارن پالیسی در تحلیلی نوشت که این حمله، نه تنها ضربه‌ای سخت به برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی وارد کرده، بلکه فرصتی تاریخی برای بازسازی نظم منطقه‌ای در خاورمیانه پیش روی آمریکا و اسرائیل گشوده است.

با فروکش‌کردن آتش بمباران‌ها در ایران، توجه تحلیل‌گران و ناظران امنیتی بین‌المللی به کره شمالی معطوف شده؛ کشوری که در دهه‌های گذشته نقش کلیدی در توسعه برنامه موشکی و هسته‌ای ایران ایفا کرده است.

مجله چپ‌گرای نیشن در گزارشی به قلم هیلل شنکر، روزنامه‌نگار ساکن تل‌آویو، روایت شخصی او از خسارت موشک‌های ایرانی به خانه‌اش را بازگو کرده و در عین حال هشدار داده است که هیچ راه‌حلی برای بحران اسرائیل و ایران جز دیپلماسی و تعهد به صلح وجود ندارد.

در تاریخ، لحظه‌ سقوط یک حکومت می‌تواند تعیین کند که آیا آن نظام سیاسی امکان بازگشت خواهد داشت یا نه. شکست صرف، لزوماً پایان حافظه‌ سیاسی یک نظام نیست؛ اما تحقیر در لحظه‌ سقوط، آن را از حافظه‌ ملت پاک می‌کند.

طاها پارسا در یادداشتی در سایت زیتون به حملات سازمان‌یافته اخیر به ایران‌اینترنشنال پرداخته است و ضمن نقد عملکرد این رسانه، خطاهای راهبردی کسانی را گوشزد کرده که آگاهانه یا ناآگاهانه سیاست جمهوری اسلامی برای سرکوب و سانسور هرچه بیشتر را تقویت می‌کنند.

از سال ۲۰۱۷ که شبکه تلویزیونی «ایران‌اینترنشنال» در لندن آغاز به‌کار کرد، رسانه فارسی‌زبان وارد مرحله‌ای تازه از استقلال، سرمایه‌گذاری حرفه‌ای، و روایت‌گری بی‌واسطه شد.

نشریه نیوزویک در تحلیلی تازه با اشاره به تحولات هفته‌های اخیر نوشته است که تنش‌های عمیق و راهبردی هسته‌ای میان اسرائیل و حکومت ایران همچنان حل‌نشده باقی مانده و آتش‌بس اخیر شکاف‌های بنیادین میان دو کشور را پوشش نداده و خطر از سرگیری درگیری‌ها در حال افزایش است.

نشریه فارین‌پالیسی در تحلیلی نوشت سیاست دولت ترامپ در قبال جنگ اخیر با حکومت ایران بیشتر بر «روایت‌سازی» استوار بوده تا بر داده‌های واقعی و ارزیابی‌های اطلاعاتی؛ روایتی که هم افکار عمومی را گمراه کرده و هم مانع شکل‌گیری سیاست خارجی منسجم در واشینگتن شده است.

روزنامه هاآرتص در گزارشی تحلیلی نوشت، برخلاف نگرانی‌های اولیه مقامات اسرائیل درباره احتمال ورود حزب‌الله به جنگ، این گروه مورد حمایت حکومت ایران در جریان ۱۲ روز نبرد مستقیم میان تهران و تل‌آویو، به‌طرزی چشمگیر در حاشیه ماند و از ورود به میدان خودداری کرد.

«بی‌داد» ساخته سهیل بیرقی که این روزها در بخش مسابقه جشنواره کارلووی واری- بزرگ‌ترین جشنواره اروپای شرقی و مرکزی- به نمایش درآمد، تصویر عریان و بی پرده‌ای است از تهران امروز.

نشریه فارن پالیسی در گزارش نوشت سقوط جمهوری اسلامی از یک‌ سو می‌تواند به کاهش تهدید بلندمدت ناشی از برنامه هسته‌ای تهران منجر شود، اما از سوی دیگر، ممکن است جدی‌ترین بحران امنیت هسته‌ای از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی را رقم بزند.

روزنامه وال‌استریت‌ ژورنال در یادداشتی با عنوان «زمان مناسب برای تغییر حکومت در ایران» به تجربه آمریکا در قبال افغانستان و عراق اشاره کرد و نوشت حکومت ایران تا زمانی که رهبران کنونی آن بر سر کار هستند، تهدیدی برای آمریکا خواهد بود و تاریخ نشان می‌دهد که زمان اقدام، همین حالاست.

در حالی‌که تنها دو هفته از عملیات بزرگ اسرائیل علیه زیرساخت‌های هسته‌ای ایران می‌گذرد، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، بار دیگر اولویت سیاسی و نظامی خود را به نوار غزه معطوف کرده است.

در حالی‌که دونالد ترامپ و بنیامین نتانیاهو پس از حملات گسترده ماه گذشته علیه زیرساخت‌های هسته‌ای ایران، چهره‌ای متحد و پیروزمندانه از خود به نمایش گذاشتند، منابع دیپلماتیک فاش کرده‌اند که این اتحاد صرفا ظاهری است و دو رهبر در راهبردهای آینده خود، اختلاف‌نظرهای جدی دارند.

سال‌هاست که صدها هزار مهاجر افغانستانی در ایران زندگی و کار می‌کنند و بسیاری از آنان نسل دوم یا سوم حضور در این کشورند.