در آستانه اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) برابر با روز جهانی کارگر، تشکل‌های کارگری داخل و خارج ایران، در بیانیه‌هایی این روز را گرامی داشتند و بر خواسته‌های خود تاکید کردند. همزمان، خانواده‌های سیسیل کوهلر و ژاک پاریس، فعالان کارگری فرانسوی زندانی در ایران، خواستار آزادی آنها شدند.
هفدهم اردیبهشت‌ماه، سومین سالگرد بازداشت کوهلر و پاریس است. این دو معلم فرانسوی که از اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۱در ایران بازداشت شده‌اند، همچنان در شرایطی «غیرانسانی و تحقیرآمیز» نگهداری می‌شوند؛ وضعیتی که به گفته خانواده‌ها مصداق شکنجه است.
در بیانیه‌ای که خانواده‌های این دو گروگان منتشر کرده‌اند، آمده کوهلر و پاریس تنها چهار بار و هر بار تنها به مدت ۱۰ دقیقه با مقامات کنسولی فرانسه دیدار کرده‌اند؛ دیدارهایی که زیر نظر مستقیم و تهدید آمیز ماموران جمهوری اسلامی برگزار شده و اجازه هیچ‌گونه گفت‌وگوی آزادانه‌ای به آنها داده نشده است.
در این بیانیه آمده تماس‌های ویدیویی با خانواده‌ها نادر و تحت کنترل شدید صورت می‌گیرد، به طوری که در آخرین تماس که در ۲۵ فروردین انجام شده، یک مامور جمهوری اسلامی در حال فیلمبرداری از مکالمه دیده شده است.
به گفته خانواده این دو زندانی، شرایط بازداشت این دو گروگان شامل نگهداری در سلولی با نور دائمی، بدون تخت، با محدودیت شدید در دسترسی به نور روز و محرومیت از دریافت وسایل شخصی مانند کتاب و نامه توصیف شده است. آنها همچنین از دسترسی به وکیل مستقل و دیدارهای منظم کنسولی محروم هستند.
فرانسه در پاسخ به این گروگان‌گیری، در حال آماده‌سازی شکایتی به دادگاه بین‌المللی کیفری (ICC) است. همچنین، اتحادیه اروپا فروردین هفت فرد و دو نهاد جمهوری اسلامی را به‌دلیل نقش آنها در بازداشت و زندانی کردن شهروندان اروپایی در ایران، به فهرست تحریم‌های خود اضافه کرد.
ژان نوئل بارو، وزیر امور خارجه فرانسه تاکید کرده است که پاریس از هیچ تلاشی برای آزادی کوهلر و پاریس، «که همچنان در شرایطی وحشتناک در ایران در گروگان نگه داشته شده‌اند»، دریغ نخواهد کرد.
کوهلر چهارم آذر سال گذشته در دادگاه انقلاب محاکمه شد. او از بیش از ۱۰۰۰ روز پیش در بازداشتگاه وزارت اطلاعات، موسوم به بند ۲۰۹ زندان اوین، زندانی است. نواِمی کوهلر، خواهر سیسیل گفته در ایران محاکمه عادلانه‌ای برگزار نمی‌شود.
او در گفت‌وگو با نشریه آلمانی «زار بروکر» گفت خواهرش در شرایط ناگواری در زندان نگهداری می‌شود و وکلایی که در ایران برای او استخدام شده‌اند، به جزییات پرونده دسترسی ندارند و در عین حال از امکان تماس یا ملاقات با او برخوردار نیستند
کوهلر، مسئول روابط بین‌الملل فدراسیون ملی کار آموزشی و فرهنگی و همسرش عضو همین فدراسیون هستند.
کوهلر و پاریس که برای گذراندن تعطیلات به ایران سفر کرده بودند، در اردیبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شدند.
رسانههای حکومتی در ایران، مهر ماه ۱۴۰۱ در قالب یک گزارش ویدیویی با عنوان «داستان یک ماموریت»، اعترافات اجباری کوهلر و پاریس را منتشر کردند. در این گزارش، این دو نفر به عضویت در سرویسهای اطلاعاتی فرانسه اعتراف کردند.
کانون نویسندگان: طبقه کارگر نیروی محرکه در مبارزه با نظام سرمایهداری است
کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ای روز جهانی کارگر را به کارگران ایران و جهان تبریک گفت. این بیانیه، طبقه کارگر را «نیروی محرکه تغییر و مبارزه علیه استثمار و ستم طبقاتی» توصیف کرد.
در این بیانیه آمده روز اول ماه مه روزی است که طبقه جهانی کارگر، از جمله کارگران ایران، فرصت مییابند که به خیابان بیایند تا یکصدا، زن و مرد کارگر، پیر و جوان، دست در دست هم فریاد کنند.
این تشکل صنفی با بیان اینکه «دور نیست روزی که چرخ این جهان واژگون را بر هم زنیم»، در بیانیه خود نوشت: «نظام ستم طبقاتی شما را واژگون کنیم و زمام اختیار این جهان کجمدار را در کف با کفایت طبقهای بگذاریم که اگر این جهان زنده و پویاست همه زاده از کار و زحمت جانفرسای اوست.»
تشکل صنفی پرستاران: تبعید و پروندهسازی، پاسخ مطالبات صنفی کادر درمان است
شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران هم در بیانیه‌ای روز جهانی کارگر را فرصتی برای اعتراض به شرایط کاری ظالمانه کادر درمان اعلام کرد.
در این بیانیه آمده: «همانطور که در بیانیه مشترک ۱۱ تشکل اجتماعی به مناسبت روز جهانی کارگر، تاکید کردیم جامعهای که دیگر نمیخواهد همانند سابق زندگی کند از ترسیدن و مرعوب شدن عبور کرده است.»
پرستاران و کادر درمان، که تحت قراردادهای ناعادلانه و با دستمزدهای ناچیز کار میکنند، از پروندهسازی، اخراج و تبعید بهعنوان پاسخ به اعتراضاتشان خبر دادهاند. این بیانیه همچنین بر اتحاد پرستاران برای پیگیری مطالبات آن تاکید کرد.
بیانیه کنفدراسیون کار ایران-خارج از کشور: زنان و دانشجویان با کارگران متحد شوند
کنفدراسیون کار ایران- خارج از کشور در بیانیه‌ای جداگانه، ضمن حمایت از کارگران، معلمان و پرستاران، جمهوری اسلامی را به دلیل «سیاستهای ضدکارگری و سرکوبگرانه» محکوم کرد.
این بیانیه، شرایط کاری نامناسب، دستمزدهای ناچیز و فقدان حمایتهای اجتماعی را از جمله مصائب کارگران ایران برشمرد و خواستار سازمانیابی مستقل کارگران و اتحاد با دیگر اقشار جامعه، از جمله زنان و دانشجویان، شد.
این کنفدراسیون همچنین از اعتراضات سالهای ۱۳۹۶، ۱۳۹۸ و ۱۴۰۱ بهعنوان نشانهای از عزم مردم ایران برای تغییر یاد کرد و از کارگران ایرانی خارج از کشور و فعالان جهانی دعوت کرد تا به این مبارزه بپیوندند.
