پایگاه خبری دیدهبان ایران جمعه ۱۶ آبان گزارش داد این کودک ساعت سه بامداد ۱۲ آبان در حالی از بیمارستان «علی ابن ابیطالب رودان» با آمبولانس به بیمارستان محمدی بندرعباس منتقل شد که آثار جراحت، سوختگی، کبودی و ضرب و شتم بر بدن او نمایان بود.
بر اساس این گزارش، خانواده امیرعباس گفتهاند او از بالای درخت افتاده، اما وجود آثار سوختگی بر بدن کودک، از جمله بر انگشتان و گوش او، از آزار فیزیکی شدید حکایت دارد.
این رویداد در ادامه افزایش موارد کودکآزاری و خشونتهای مرگبار علیه کودکان در سالهای اخیر در ایران رخ داده است؛ روندی که نهادهای حقوق بشری از آن بهعنوان یکی از بحرانهای پنهان اجتماعی یاد میکنند.
یک منبع آگاه در بیمارستان رودان در مصاحبه با دیدهبان ایران گفت این کودک هنگام ورود به بیمارستان فاقد علائم حیاتی بود و علت مرگ او خونریزی مغزی اعلام شد. به گفته این منبع، مردمکهای کودک هیچ واکنشی به نور نشان نمیدادند.
او افزود: «با این حال، علت فوت باید از سوی پزشکی قانونی تشخیص داده شود، ولی تمامی علائم و معاینات مرگ مغزی را تایید کرده است.»
دیدهبان ایران با استناد به اطلاعات اختصاصی خود نوشت کادر درمان موضوع را به اورژانس اجتماعی اطلاع دادهاند و این نهاد نیز گزارشی درباره این حادثه تهیه کرده است.
شکنجه، ضرب و شتم، تجاوز، آزار جنسی و قتل کودکان در ایران مسبوق به سابقه است، اما هیچ آمار دقیق و بهروزی از میزان این خشونتها در دست نیست و پژوهشهای نظاممند درباره ابعاد آن انجام نشده است
گزارشها نشان میدهد تنها حدود ۲۰ درصد از موارد خشونت جسمی و جنسی علیه کودکان شناسایی یا گزارش میشوند و بخش بزرگی از این جنایتها پنهان میمانند.
سایت حقوق بشری هرانا اسفند ۱۴۰۳ در گزارشی درباره نقض حقوق بشر در ایران نوشت در سال ۱۴۰۳، دستکم ۴۲۹۶ مورد کودکآزاری در ایران را ثبت کرده است.
به گزارش هرانا، سال گذشته دستکم ۲۷ مورد تجاوز و آزار جنسی کودکان، ۴۳ مورد قتل کودکان، پنج مورد «قتل ناموسی» کودکان، ۹ مورد مرگ و ۱۷ مورد مصدومیت کودکان کار، ۵۸ مورد خودکشی و ۱۴ مورد مرگ و ۲۰۴ مورد مصدومیت کودکان در پی سهلانگاری مسئولان به ثبت رسید.
اردیبهشت ۱۴۰۳، اورژانس اجتماعی استان تهران اعلام کرد هرماه بهطور میانگین ۴۵۰۰ تماس مرتبط با وظایف و فعالیتهایشان با آنها برقرار میشود که بیشتر آنها در خصوص «کودکآزاری» است.
مرگ امیرعباس رونما تنها یک تراژدی فردی نیست، بلکه نمادی از تداوم چرخه خشونت علیه کودکان در غیاب حمایت و نظارت موثر است. تا زمانی که حاکمیت ارادهای جدی برای پیشگیری و مجازات آمران و عاملان کودکآزاری نشان ندهد، این فاجعهها هر بار با نامی تازه تکرار خواهند شد.