ایرایی در این نامه که دوشنبه ششم اسفند در حسابهای او در شبکههای اجتماعی منتشر شد، با بیان اینکه سالانه صدها نفر با اتهامات مختلف سیاسی و غیرسیاسی در ایران به دار کشیده میشوند، یادآوری کرد که در این میان افزایش آمار اعدامها به دغدغه مردم بدل نشده و دستان خانوادههای محکومان به مرگ نیز گاهی در خلا بیمهری و بیتفاوتی رها شده است.
این زندانی سیاسی با اشاره به اینکه جمهوری اسلامی برخلاف گذشته در بزنگاههایی که جامعه علیه اعدام واکنش نشان میدهد، با سناریوسازی در صددِ مشروعیتبخشی به کار خود است، نوشت رژیم در جایگاهی نبوده و نیست که تمایلی بر لغو مجازات اعدام داشته باشد.
او تاکید کرد که با حضور پشت در زندانها و در کنار جانهای عزیزی که با اتهامات سیاسی و غیرسیاسی در خطر اجرای احکام مرگ قرار دارند، میتوان نسبت به احکام مرگ حساسیت ایجاد کرد.
ایرایی اردیبهشت ۱۴۰۱ پس از تحمل سالها حبس از زندان آزاد شد اما حدود چهار ماه بعد، در رابطه با خیزش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» مجددا بازداشت و این بار با حکم قطعی پنج سال حبس زندانی شد.
این زندانی سیاسی که سومین سال از دوران محکومیتش را در بند زنان زندان اوین سپری میکند، مهرماه سال جاری نیز در نامهای از زندان خواستار مخالفت همهجانبه با مجازات اعدام شد.
ایرایی در نامه تازه خود تجمع در مقابل زندانها که اخیرا در پیوند با کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» انجام شد را گامی بلند در جهت جلب افکار عمومی به ابعاد هولناک اعدام برشمرد و نوشت: «چرخه قتلهای حکومتی متوقف خواهد شد اما نه خود به خود و نه با تمایل حاکمان.این مهم شدنیست با تمام قد ایستادن ما مردم تحت ستم در برابر آن.»