مطهره گونه‌ای، زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان، مجازات غیرانسانی اعدام را یک مساله مهم سیاسی خواند و نوشت دادخواهی جنایت را نمی‌توان به پیشگاه حاکمیت جنایتکار برد. او تاکید کرد شعار و کارزار «نه به اعدام» بدون در نظر گرفتن مطالبه اصلی «نه به جمهوری اسلامی»، معنا و غایتی ندارد.
گونه‌ای در این نامه به تاریخ اول اسفند، با اشاره به این‌که همه در برابر «دستگاه مقدس کشتار و سرکوب حاکمیت تمامیت‌خواه دینی، هم‌داستان هستند»، نوشت: «این حکومت، طناب دار را به تعداد تمام مردم ایران بافته است. تمامی ما محکوم به سرکوب و اعدام و مرگیم اما هنوز نوبتمان فرا نرسیده است.»
این زندانی سیاسی با تاکید بر شعار «نه به اعدام برای هر کسی و در هر شرایطی»، نوشت: «فارغ از نگاه تفصیلی آسیب‌شناسانه به مساله قتل و مجازات آن و قربانی بودن مجرمان، آیا به راستی جمهوری اسلامی از روندهای قضایی عادلانه برخوردار است که بتوان از رییس دولت و دستگاه قضایی آن، مطالبه احقاق عدالت داشت؟»
او از رویکرد برخی دانشگاهیان به آن‌چه منجر به کشته‌شدن امیرمحمد خالقی، دانشجوی دانشگاه تهران شد، ابراز تاسف کرد و نوشت که آن‌ها به جای بررسی جامعه‌شناختی و سیاسی توامان با موضع محکم «نه به اعدام»، خواستار قتل و اعدام انسانی دیگر شده‌اند که «تنها صورت‌مساله سال‌ها سیاست‌گذاری و حکمرانی خطا و استبدادی جمهوری اسلامی را پاک می‌کند».
امیرمحمد خالقی درمیان، دانشجوی ۱۹ ساله دوره کارشناسی رشته مدیریت کسب و کار دانشگاه تهران بود که شامگاه ۲۴ بهمن، در محله‌ای نزدیک به کوی دانشگاه تهران به دست سارقان و با سلاح سرد، هدف ضرب و جرح قرار گرفت و کشته شد.
جان باختن این دانشجو مجموعه‌ای از اعتراض‌های دانشجویی را به دنبال داشت.
گونه‌ای در نامه خود با تاکید بر این‌که در این رخداد، انگشت اتهام باید به سوی متهم و عامل اصلی این بازتولید خشونت یعنی جمهوری اسلامی نشانه رود، خاطرنشان کرد: «هدف حکومت از اجرای هر حکم اعدامی، مشروعیت‌بخشی به سایر احکام اعدام، خاصه فعالان سیاسی و مدنی و بازنمایی اقتدار تضعیف‌شده خود در راستای ارعاب پیشگیرانه مردم از هرگونه اعتراض علیه خویش است.»
او تاکید کرد که در این شرایط، قربانی اعدام‌ها تنها محکومان نیستند و تمامی مردم مشمول عواقب سهمگین این روند خواهند بود.
افزایش میزان اجرای احکام اعدام و صدور و تایید حکم اعدام برای زندانیان سیاسی در ایران، در ماه‌های گذشته اعتراضات فراوانی را در داخل و خارج کشور به دنبال داشته است.
در تازه‌ترین نمونه از این اعتراضات، گروهی از فعالان مدنی، شامگاه ۳۰ بهمن هم‌زمان با پنجاه‌وششمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در مقابل زندان اوین دست به تجمع اعتراضی زدند.
آن‌ها با سردادن شعارهایی از جمله «نه به اعدام» و به آتش کشیدن طناب دار در مقابل زندان اوین، خواستار لغو احکام اعدام زندانیان سیاسی شدند.
گونه‌ای در قسمت دیگری از نامه خود به بیانیههای منتشر شده از سوی برخی نهادهای دانشجویی با مطالبه «تسریع در مجازات» عاملین قتل خالقی و صدور فرمانهای مسعود پزشکیان برای جلوگیری از تجمع در داخل دانشگاه و تشکیل کمیته ویژه بررسی قتل خالقی پرداخت.
این فعال دانشجویی در این باره نوشت: «به نظر میرسد دستگاه امنیتی و قضایی در صدد انحراف جریانات دانشجویی از کارزار "نه به اعدام"، خاصه پس از تایید حکم اعدام شریفه محمدی، مهدی حسنی و بهروز احسانی، رد اعاده دادرسی حکم اعدام پخشان عزیزی، کنترل بیش از پیش دانشگاهها و امنیتیتر کردن فضای آن با رویکردی پیشگیرانه است.»
او با تاکید بر این‌که دادخواهی جنایت را نمی‌توان به پیشگاه جنایتکار برد، نمونههایی از اعاده دادرسی ناعادلانه و غیرمنصفانه در دستگاه قضایی جمهوری اسلامی را برشمرد و نوشت اینها تنها بخشی از کارنامه تاریخی سیاه آن است و نمیتواند محل رجوع داد و عدالت باشد.
گونه‌ای پیش از این و در ۹ بهمن در یادداشتی از زندان اوین، هم‌زمان با سالگرد کارزار گسترده و فراگیر «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، نوشت: «نه به اعدام به مثابه نه به اساس جمهوری اسلامی است.»
