ماموران جمهوری اسلامی روز سه‌شنبه هشت خرداد مزارع برنج متعلق به بهائیان را در روستای احمدآباد مازندران با بیل مکانیکی خراب کردند و محصول آن‌ها را از بین بردند. ماموران در دی ماه ۱۴۰۲ این زمین‌ها را که بیش از ۱۰۰ هکتار برآورد شده‌اند، به‌طور غیرقانونی مصادره کرده بودند.
جامعه جهانی بهائی روز پنج‌شنبه ۱۰ خرداد با انتشار تصاویری در رسانه اجتماعی ایکس خبر داد ماموران جمهوری اسلامی این مزارع برنج را تخریب کرده‌اند.
این نهاد مستقر در ژنو، این اقدام را «ظلم آشکار، آپارتاید اقتصادی و پاک‌سازی مذهبی برای بیرون راندن بهائیان از زمین‌هایشان» دانست.
روز یک‌شنبه ۱۰ دی ۱۴۰۲، شماری از کارکنان سازمان منابع طبیعی همراه با ده‌ها مامور یگان ویژه و نیروهای وزارت اطلاعات و تعدادی از کارکنان صدا و سیمای جمهوری اسلامی به روستای احمدآباد یورش برده و اقدام به حصارکشی ده‌ها هکتار از زمین‌های زراعی بهائیان کردند.
ماموران با ضبط گوشی‌های موبایل اهالی روستا، مانع از اطلاع‌رسانی و گرفتن فیلم و عکس به وسیله آنان شدند و از شامگاه ۱۰ دی، رفت و آمد ساکنان محلی و اهالی روستا را ممنوع کردند.
این زمین‌ها از ۷۰ سال پیش تاکنون متعلق به اهالی روستای احمدآباد و زیر کشت بوده و تنها منبع درآمد بسیاری از این خانواده‌ها به شمار می‌رود.
جامعه جهانی بهائی آن زمان در اطلاعیه‌ای نوشت مامورانی که این یورش را انجام دادند، هیچ غرامت یا سند رسمی‌ای که این مصادره‌ها را توجیه کند، ارائه نکرده‌اند.
در این بیانیه با اشاره به اینکه ماموران حدود ١٠٠ هکتار از زمین‌های متعلق به خانواده‌های بهائی را حصارکشی کردند، تاکید شد که بیش از ٨٠ خانواده بهائی صاحب مزارعی در احمدآباد هستند.
سایت آسو نیز روز ۱۹ بهمن ۱۴۰۲ در گزارشی نوشت که در نتیجه این یورش، ماموران بیش از ۱۰۰ هکتار از زمین‌های زراعیِ بهائیان احمدآباد را مصادره کردند و حدود ۳۰ خاندان و حداقل ۲۰۰ خانواده، زمین‌های کشاورزی خود را از دست دادند.
آزار و اذیت بهائیان روستانشین و مصادره و تخریب زمین‌ها و خانه‌هایشان از ابتدای انقلاب ۵۷ در روستای «کتا» واقع در حوالی یاسوج آغاز شد و با مصادره اموال بهائیان ساکن روستاهای «روشنکوه» و «ایول» در چند سال گذشته ادامه یافت.
اکنون به نظر میرسد حمله به روستای احمدآباد، مصادره زمین‌های کشاورزی و تخریب مزارع برنج متعلق به آنان، بخشی از این روند و در تداوم آزار و اذیت سیستماتیک بهائیان ساکن ایران است.
علاوه بر این حملات، بهائیان در ایران بیش از ۱۵۰ سال است که تحت فشار و سرکوب سیستماتیک عقیدتی، سیاسی، آموزشی و اقتصادی قرار دارند.
آن‌ها بزرگترین اقلیت دینی غیرمسلمان ایران هستند و از زمان انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ بیش از پیش هدف آزار و اذیت قرار گرفتهاند.
در یک سال گذشته فشار نهادهای امنیتی و قضایی بر شهروندان بهائی تشدید شده است.
جامعه جهانی بهائی روز ۱۸ اردیبهشت امسال در بیانیهای با اعلام اینکه از مجموع ۸۵ نفر از بهائیانی که از اواسط اسفند ماه ۱۴۰۲ به دادگاه احضار یا زندانی شده‌اند، حدود سهچهارم یعنی ۶۵ نفر زن بودهاند، نوشت ده‌ها زن بهائی در ایران در سه ماه گذشته احضار شده و هدف برخورد خشونتبار دستگاه قضایی جمهوری اسلامی قرار گرفتهاند.
سازمان دیدهبان حقوق بشر روز ۱۳ فروردین امسال در گزارشی با عنوان «چکمه روی گردنم: جنایت مقامهای ایران در آزار و اذیت بهائیان» اعلام کرد اقدامهای جمهوری اسلامی علیه بهائیان، «مصداق جنایت علیه بشریت» است.
جامعه جهانی بهائی در آذر ۱۴۰۲ هشدار داده بود حکومت برای اعمال فشار بر این اقلیت دینی به روشهای خشنتری روی آورده که این موضوع نشاندهنده تشدید سیاست سرکوب سیستماتیک علیه بهائیان است.
منابع غیررسمی میگویند بیش از ۳۰۰ هزار شهروند بهائی در ایران زندگی میکنند.
قانون اساسی جمهوری اسلامی تنها ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتیگری را به رسمیت میشناسد.
