شامگاه سهشنبه ۱۰ شهریور ۱۴۰۳، جمهوری اسلامی در عملیاتی که آن را «وعده صادق-۲» نامید، حدود ۲۰۰ موشک میانبرد را به سوی اسرائیل شلیک کرد.
در میان بیانیهها و اظهار نظرها پس از این حمله، اطلاعات متفاوت و بعضا متناقضی درباره نوع موشکهای به کار گرفته شده در این عملیات، ارائه شده است.
مقامهای جمهوری اسلامی تاکید دارند موشکهای به کار رفته، هایپرسونیک بودند.
با وجود این درباره واقعیت تسلیحات استفاده شده، ابهامات زیادی وجود دارد.
موشک هایپرسونیک باید سرعتی برابر پنج ماخ (پنج برابر سرعت صوت) داشته باشد.
برخی رسانهها موشکهای جمهوری اسلامی را با موشک «کینژال» روسی مقایسه کردند.
کینژال روسی هواپرتاب است و از روی جنگنده پرتاب میشود اما موشکهای جمهوری اسلامی از روی زمین پرتاب میشوند.
صرفنظر از سرعت و نوع موشکها، آنها قطعا موشکهای میانبردی بودند که توانستند به اسرائیل برسند. موشکهایی که در ادبیات مقامات و رسانههای جمهوری اسلامی -بهخصوص در یک سال اخیر- موشک «اسرائیلزن» نامیده میشوند.
به دلیل محرمانه بودن اطلاعات نظامی، هرگز رقم دقیق و مشخصی از قیمت و هزینه ساخت موشکهای جمهوری اسلامی منتشر نشده است و حتی برآورد مشخصی نیز درباره آن وجود ندارد؛ هر چند میدانیم برای برنامه موشکی جمهوری اسلامی از زمان جنگ ایران و عراق تاکنون، با توجه به ارقام بودجه نظامی، میلیاردها دلار هزینه داشته است.
ادعای جمهوری اسلامی
آذر ماه ۱۴۰۲، در جریان بازدید غلامحسین محسنی اژهای، رییس قوه قضاییه از نمایشگاه «دستاوردهای موشکی، پدافندی و فضایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی»، امیرعلی حاجیزاده، فرمانده هوافضای سپاه پاسداران گفت: «هر تیر موشک فتاح ۲۰۰ هزار دلار قیمت دارد.»
جمهوری اسلامی برای ساخت موشک، با تحریمهای شدید بینالمللی روبهرو است.
این رژیم برای تامین فنآوریهای به کار رفته در موشکهایش باید تحریمها را دور بزند و حتی برای خرید آلیاژهای مورد نیاز در این موشکها، نمیتواند مستقیم خریدی انجام دهد.
سال ۲۰۱۹، نیویورکتایمز فاش کرد از زمان ریاستجمهوری جورج بوش، آمریکا در یک برنامه سری، در عملکرد برنامه موشکی جمهوری اسلامی اختلال ایجاد کرده است.
از آنجا که صنعت موشکی جمهوری اسلامی اصولا بر پایه مونتاژ بنا شده است و مواد اولیه آن باید از خارج کشور تهیه شود، گفتههای حاجیزاده به نظر بیشتر تبلیغاتی و غیر واقعی است چرا که ۲۰۰ هزار دلار، حتی یک پنجاهم موشکهای مشابه خارجی هم نیست؛ حال آن که در موارد مشابه، کشورهای سازنده مثل چین و روسیه، اقلام مصرفی را از بازار سیاه تهیه نمیکنند.