تنهایی پدیده‌ای است نه تنها مضر برای افراد بلکه تاثیرات گسترده و عمیقی نیز در سطوح مختلف جامعه بر جای می‌گذارد. این پدیده به طور قابل توجهی با مشکلات سلامت روان، اختلالات خواب، بیماری‌های قلبی-عروقی و حتی مرگ زودرس مرتبط است.
پژوهشگران اثرات منفی احساس تنهایی را با پیامدهای مخرب سیگار کشیدن مقایسه کرده‌اند.
به گزارش کانورسیشن، نانسی کونگ، استادیار ارشد در مرکز تحقیقات و ارزیابی اقتصاد سلامت دانشگاه فن‌آوری سیدنی و جک لم، استادیار سیاست اجتماعی در دانشگاه ملبورن، در مطالعه جدیدی که به تازگی در مجله «رفتار و سازمان اقتصادی» منتشر شده، به بررسی رابطه بین احساس تنهایی و انزوای فیزیکی پرداخته‌اند.
این دو محقق با تجزیه و تحلیل داده‌های پنج ساله از نظرسنجی خانواده، درآمد و پویایی کار در استرالیا (HILDA) که بیش از ۱۷ هزار فرد را ردیابی کرده است، به نتایج جالبی دست یافتند.
تنهایی فیزیکی لزوما به معنای احساس تنهایی نیست
محققان دریافتند که افراد منزوی لزوما احساس تنهایی نمی‌کنند و برعکس، افرادی که در میان جمع حضور دارند ممکن است احساس تنهایی کنند.
این یافته، فرضیه رایج را مبنی بر اینکه تنها بودن مساوی با احساس تنهایی است، به چالش می‌کشد.
تاثیر قرنطینه‌های کووید-۱۹ بر احساس تنهایی
محققان با مقایسه تغییرات در سطوح تنهایی بین افرادی که قرنطینه طولانی مدت را تجربه کردند و کسانی که قرنطینه کوتاه را تجربه کرده یا اصلا قرنطینه نداشتند، دریافتند که انزوای فیزیکی ناشی از قرنطینه تاثیر قابل توجهی بر احساس تنهایی نداشته است.
این یافته حتی پس از در نظر گرفتن عواملی مانند کار از خانه، وضعیت سلامت، نوع شغل، ترکیب خانوار و انواع مسکن نیز ثابت مانده.
تفاوت بین درون‌گراها و برون‌گراها
یکی از یافته‌های مهم این تحقیق، تفاوت در واکنش افراد درون‌گرا و برون‌گرا به انزوای فیزیکی است.
نتایج نشان داده‌اند که افراد برون‌گرا و همچنین جوانان، در طول انزوای فیزیکی احساس تنهایی بیشتری داشتند.
این موضوع می‌تواند به توسعه راه‌کارهای هدفمند برای کمک به این گروه‌ها در شرایط مشابه کمک کند.
محققان دریافتند افرادی که در قرنطینه بودند اما تعاملات اجتماعی منظمی (مانند تماس تلفنی یا آنلاین) داشتند، سطوح کمتری از تنهایی را گزارش کردند.
این یافته بر اهمیت حفظ ارتباطات اجتماعی حتی در شرایط انزوای فیزیکی تاکید میکند.
نقش رضایت از جامعه
افرادی که از جامعه خود بسیار راضی بودهاند، سطح کمتری از تنهایی را تجربه کرده‌اند.
این امر بر اهمیت ایجاد و حفظ جوامع حمایتگر برای کاهش خطر احساس تنهایی تاکید میکند.
تاثیر اینترنت بر احساس تنهایی
یافته جالب دیگر این است که صرف دسترسی به اینترنت باعث کاهش تنهایی نمیشود و آنچه اهمیت دارد، نحوه استفاده از اینترنت است.
این یافته می‌تواند در توسعه برنامههای آموزشی به منظور استفاده موثر از فن‌آوری در جهت کاهش احساس تنهایی مفید باشد.
تاثیر قرنطینه بر روابط زوجها
نکته جالب دیگر مربوط به زوجهایی است که با هم در قرنطینه بودهاند. آنان سطوح بالاتری از رضایت از رابطه را گزارش کرده‌اند.
آنها زمان بیشتری را صرف انجام کارهای خانه و بازی با فرزندان کرده‌اند و زمان کمتری را به رفت و آمد اختصاص داده‌اند.
این عوامل میتوانند توضیح دهند که چرا قرنطینه باعث افزایش احساس تنهایی در این افراد نشده است.
دکتر کونگ در این باره گفت: «یافته‌های ما نشان میدهند برای مقابله با احساس تنهایی، باید به جای تمرکز صرف بر کاهش انزوای فیزیکی، بر بهبود کیفیت روابط اجتماعی و تقویت حس تعلق به جامعه تمرکز کنیم.»
دکتر لم هم اضافه کرد: «این مطالعه همچنین اهمیت توجه به تفاوتهای فردی مانند درونگرایی و برونگرایی در طراحی مداخلات برای کاهش احساس تنهایی را نشان میدهد.»
این تحقیق می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر سیاستگذاریهای مربوط به سلامت روان و رفاه اجتماعی داشته باشد.
ممکن است به جای تلاش صرف برای کاهش انزوای فیزیکی، تمرکز بر ایجاد فرصتهایی به منظور تعاملات اجتماعی با کیفیت، حتی در شرایط انزوای فیزیکی، موثرتر باشد.
این مطالعه تاکید میکند پرداختن به علل اصلی احساس تنهایی و تقویت ارتباطات اجتماعی برای بهبود رفاه کلی جامعه ضروری است.
با توجه به چالشهای جهانی مانند همهگیریها و افزایش کار از راه دور، درک بهتر رابطه بین انزوای فیزیکی و احساس تنهایی می‌تواند به توسعه راه‌کارهای موثرتر برای حفظ سلامت روان و رفاه اجتماعی کمک کند.
