قوه قضاییه جمهوری اسلامی از بازدید دیپلمات‌های ۲۸ کشور و نمایندگان سازمان‌های بین‌المللی از زندان زنان قرچک خبر داد. این بازدید حدود یک ماه پس از انتقال زندانیان سیاسی از این زندان و چند روز پس از افشاگری چند زن معترض بازداشتی، درباره تعرض جنسی در «قرچک» و «اوین» انجام شد.
میزان، خبرگزاری قوه قضاییه، خبر داد که سفیران و دیپلمات‌های ۲۸ کشور و نمایندگان سازمان‌های بین‌المللی «در قالب هیاتی ۳۶ نفره» روز چهارشنبه ۱۰ خرداد از «ندامتگاه زنان تهران» یا همان زندان قرچک بازدید کرده‌اند.
این خبرگزاری بدون اشاره به نام نهادهای بین‌المللی یا کشورهایی که سفیران و دیپلمات‌هایشان در زندان قرچک حضور داشته‌اند، گفت این «گروه دیپلماتیک» به مدت سه ساعت از این زندان بازدید کرده‌اند.
قوه قضاییه جمهوری اسلامی همچنین مدعی شد این بازدید با هدف «آشنایی با برنامه‌های تحولی و نیز اقدامات اصلاحی و تربیتی در حوزه زندان» هماهنگ شده و سفیران در جمع «مددجویان یکی از بند‌ها و محل اسکان آنان» حضور یافتند و از نزدیک «برنامه‌های ویژه زندانبانی را نظاره‌گر» شدند.
در این گزارش همچنین به نقل از کاظم غریب‌آبادی، معاون امور بین‌الملل رییس قوه قضاییه و دبیر ستاد «حقوق بشر» جمهوری اسلامی آمده است: «انتخاب ندامتگاه زنان از این جهت بود که مهمانان خارجی از نزدیک خدمات و تسهیلات متنوع و بی‌شائبه به زندانیان زن را ببینند و برداشتی صحیح از اصول زندانبانی اسلامی دریافت کنند.»
غریب‌آبادی با اشاره به اینکه حدود ۷۰۰ زن در زندان قرچک زندانی هستند، مدعی شد زنان «حدود دو و نیم درصد» جمعیت زندانیان ایران را تشکیل می‌دهند که نشان‌دهنده «نرخ بسیار پایین جرم میان جامعه زنان ایرانی در مقایسه با نرخ جهانی» است.
این بازدید در حالی انجام شد که حدود یک ماه پیش، زنان زندانی با اتهامات سیاسی، از قرچک به اوین منتقل شدند.
در روزهای گذشته، تعدادی از زنان فعال مدنی و سیاسی، با روایت دوران بازداشت یا زندانی شدن خود، از آزار جنسی در بازداشتگاه‌ها پرده برداشته و شرح دادند که چگونه نیروهای جمهوری اسلامی آنان را مجبور کرده‌اند جلوی چشم ماموران یا مقابل دوربین‌ها کاملا برهنه شوند.
نسیبه شمسایی، زندانی سیاسی سابق، یکی از این زنان است که به تازگی در یک رشته توییت، با اشاره به دوران بازداشت خود نوشت که او را، هم در بند دو-الف سپاه در زندان اوین و هم در زندان قرچک مجبور کرده‌اند مقابل دوربین به صورت کامل برهنه شده و «بشین و پاشو برود».
مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان نیز گفت پس از بازداشت و در وزرا، در اتاقی او را مجبور کردند تمام لباس‌هایش را در بیاورد و بازرسی بدنی شود: «عریان مقابل دوربین‌های امنیتی حس تجاوز و ترس به من دست داده بود.»
او می‌گوید در بدو ورود به زندان قرچک هم او را وارد اتاق دوربین‌داری کرده و گفته‌اند با اندامی برهنه، «با پاهای باز، بنشیند و بلند شود».
در سال‌های گذشته نیز روایت‌هایی درباره آزار جنسی زنان به‌عنوان بخشی از شکنجه‌ها علیه زندانیان جرایم عمدتا سیاسی منتشر شده است.
خرداد سال ۱۴۰۰، نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی گفته بود تعرض جنسی بخشی از برنامه بازجویان برای «شکستن» زنان زندانی است.
او اسفند سال گذشته هم گزارشی از آزار و تعرض جنسی علیه بازداشت‌شدگان اعتراضات سراسری ارائه کرد و گفت: «هنگامی که آنها به بند زنان زندان اوین آمدند، شاهد آثار جسمی تعرض جنسی و شکنجه فیزیکی بر جای مانده بر تنشان بودیم.»
مقامات جمهوری اسلامی اما هیچ‌گاه ده‌ها گزارش از شکنجه و تعرض و آزار جنسی را علیه زندانیان زن نپذیرفته‌اند.