طولانیترین شبهای سال که از راه میرسد، انسانها در گوشههای مختلف جهان کاری شبیه به هم میکنند: چراغی روشن میکنند، کنار هم مینشینند و به تولد دوباره نور فکر میکنند. در ایران و برای ایرانیان نامش یلداست، در جهان مسیحی جشنهای کریسمس برگزار میشود و در شمال اروپا، یول.
در نگاه نخست، یلدا، کریسمس و یول، سه مناسبت کاملا جدا از هم به نظر میرسند؛ یکی ریشه در ایران باستان دارد، دیگری مهمترین جشن جهان مسیحی است و سومی در سنتهای کهن اسکاندیناوی شکل گرفته است.
اما اگر لایههای دینی و ملی متاخر را کنار بزنیم و به ژرفای تاریخ بنگریم، به یک نقطه مشترک میرسیم: انقلاب زمستانی، طولانیترین شب سال و دغدغهای انسانی که از هزاران سال پیش ذهن بشر را به خود مشغول کرده است: دوام آوردن در برابر تاریکی و سرما.
تابآوری در برابر اضطراب جمعی
در همه تمدنهای باستانی نیمکره شمالی، کوتاه شدن روزها و طولانی شدن شبها نه فقط یک پدیده طبیعی، بلکه تجربهای وجودی بوده است.
سرمای کشنده، کمبود غذا، مرگ دامها و تهدید بقا، زمستان را به فصل اضطراب جمعی بدل میکرده.
انقلاب زمستانی اما نشانهای امیدبخش بوده است؛ لحظهای که انسان درمییافت از این پس، روزها دوباره بلندتر خواهند شد.
جشن گرفتن این لحظه، جشن گرفتن بازگشت نظم، نور و زندگی بود.
یلدا؛ پیروزی نور بر تاریکی در سنت ایرانی
یلدا در سنت ایرانی دقیقا در همین بستر شکل گرفت. این شب، بلندترین شب سال، بر اساس باورهای کهن ایرانی زمانی است که اهریمن و نیروهای تاریکی در اوج قدرت قرار میگیرند. اما درست در دل همین لحظه و تاریکی، نوید تولد نور نهفته است.
در آیین مهر یا میتراییسم که پیش از اسلام در ایران و بخشهایی از امپراتوری روم رواج داشت، میترا، ایزد خورشید و پیمان، در همین شب زاده میشود.
تولد میترا به معنای پیروزی نور بر تاریکی است؛ مفهومی که در یلدا به شکل بیداری تا سپیدهدم، گردهمایی خانوادگی، روشن کردن شمع و خوردن میوههای سرخرنگ مانند انار، تجسم یافته است.
سرخی انار، رنگ خون و خورشید، نماد زندگی در دل شب سرد و تیره است.
کریسمس هم اگرچه امروز به عنوان جشن تولد عیسی مسیح شناخته میشود، از نظر تاریخی و زمانی بهشدت به این سنتهای پیشامسیحی گره خورده است.
در اناجیل، تاریخ دقیقی برای تولد عیسی ذکر نشده و پژوهشگران معتقدند انتخاب ۲۵ دسامبر بیشتر یک تصمیم فرهنگی و سیاسی بوده تا تاریخی.
این تاریخ تقریبا با انقلاب زمستانی و جشنهای خورشیدی در امپراتوری روم همزمان بود؛ از جمله جشن «سول اینویکتوس» یا «خورشید شکستناپذیر» که تولد دوباره خورشید را گرامی میداشت.
کلیسای اولیه با همزمان کردن تولد مسیح با این مناسبتها، هم پذیرش آیین جدید را آسانتر کرد و هم مفاهیم کهن نور و رستگاری را در قالبی مسیحی بازتعریف کرد.
از این منظر، عیسی مسیح نیز همچون میترا، به عنوان «نور جهان» معرفی میشود؛ نوری که در تاریکترین فصل سال زاده میشود تا امید را بازگرداند.
شمعهای کریسمس، چراغانیها، ستاره بالای درخت کریسمس و حتی مفهوم هدیه دادن، همگی در امتداد همین نمادپردازی نور در برابر تاریکی قابل فهماند.
ستارهای که راه را نشان میدهد، یادآور خورشیدی است که دوباره مسیر خود را در آسمان پیدا میکند.
یول؛ فراخواندن خورشید در شمال اروپا
در شمال اروپا، جایی که زمستانها طولانیتر و تاریکترند، همین دغدغه به شکل جشن یول بروز پیدا کرده است.
یول در سنتهای «ژرمنی و نورس»، جشنی چندروزه بود که حول انقلاب زمستانی برگزار میشد.
در این جشن، مردم آتشهای بزرگ روشن میکردند، کندههای عظیم چوب را میسوزاندند و گرد هم میآمدند تا با نور و گرما، تاریکی را پس بزنند.
در باورهای کهن، این کنده صرفا وسیلهای برای گرما نبود، بلکه نمادی آیینی بهشمار میرفت. روشن کردن آن به معنای فراخواندن خورشید و کمک به بازگشت نور بود؛ نوعی مشارکت نمادین انسان در چرخه طبیعت.
باور داشتند هرچه کنده بزرگتر باشد و مدت بیشتری بسوزد، سال پیش رو پربرکتتر خواهد بود.
خاکستر کنده یول نیز مقدس تلقی میشد و آن را برای محافظت از خانه، افزایش باروری زمین و دور نگه داشتن نیروهای شر به کار میبردند.
«کنده یول» یک معنا داشت: روشنایی باید شبهای طولانی زمستان را تاب بیاورد.
تزیین خانه با شاخههای همیشهسبز، مانند کاج و صنوبر، نیز ریشه در باور به تداوم زندگی در دل سرما دارد؛ گیاهانی که حتی در زمستان نمیمیرند و نشانهای از جاودانگیاند.
روایت مشترک انسانی: امید در دل تاریکی
آنچه این سه جشن را بهطور شگفتانگیزی به هم پیوند میدهد، نه شباهتهای ظاهری، بلکه یک روایت مشترک انسانی است.
انسان، فارغ از جغرافیا و دین، در برابر طبیعت ناتوان بوده و برای معنا دادن به ترسهایش، داستانهایی از تولد، رستاخیز و پیروزی نور ساخته است.
یلدا با شعر و قصه، یول با آتش و گردهمایی، و کریسمس با آیین مذهبی و نمادهای خانوادگی، همگی پاسخهایی متفاوت به یک پرسش مشترکاند: چگونه میتوان در تاریکترین شبها، امید را زنده نگه داشت؟
امروز، وقتی خانوادهای ایرانی در شب یلدا فال حافظ میگیرد، یا خانوادهای مسیحی درخت کریسمس را میآراید، یا خانوادهای اسکاندیناویایی شمعهای یول را روشن میکند، شاید کمتر کسی به این پیوندهای عمیق تاریخی بیندیشد.
اما در پس همه این تفاوتها، یک تجربه مشترک انسانی جریان دارد؛ تجربهای که یادآوری میکند تاریکی هر چقدر هم طولانی باشد، سرانجام جایش را به نور خواهد داد.
این شاید کهنترین و جهانشمولترین داستانی باشد که بشر تا امروز برای خود روایت کرده است.
بر پایه این گزارش که جمعه ۲۸ آذر منتشر شد، تحقیقات در ایران درباره نوعی سلاح هستهای کاملا جدید صورت گرفته که تاکنون هیچ کشوری موفق به تولید آن نشده است.
در این گزارش آمده است: «این نوع همجوشی به اورانیوم یا پلوتونیوم نیاز ندارد و تقریبا هیچگونه تشعشع یا آلودگی رادیواکتیوی بر جای نمیگذارد.»
این گزارش در شرایطی منتشر شد که در روزهای اخیر، گمانهزنیها درباره سرنوشت برنامه هستهای جمهوری اسلامی و واکنش احتمالی آمریکا، اسرائیل و تروئیکای اروپایی به آن بالا گرفته است.
مایک هاکبی، سفیر ایالات متحده در اسرائیل، ۲۷ آذر برنامه هستهای تهران را محور اصلی نگرانیهای امنیتی منطقه دانست و گفت امیدوار است تهران «به خود بیاید» و از مسیری که میتواند به یک درگیری جدید منجر شود، عقبنشینی کند.
تهران در این طرح به دنبال چه بود؟
واینت در ادامه نوشت با توجه به پیچیدگی فنی بسیار بالای همجوشی خالص، انگیزه حکومت ایران از ورود به این حوزه پژوهشی بهطور دقیق مشخص نیست.
این رسانه اسرائیلی چند سناریوی احتمالی را در این خصوص مطرح کرد؛ از جمله اینکه این تحقیقات ممکن است با هدف منحرف کردن توجهها از ادامه تمایل تهران به تولید تسلیحات هستهای متعارف انجام شده باشد.
سناریوی دیگر، تلاش جمهوری اسلامی برای عبور از محدودیتها و چارچوبهای نظام بینالمللی عدم اشاعه سلاحهای هستهای، از طریق ورود به حوزه همجوشی خالص است.
واینت افزود هدف از این تحقیقات ممکن است انباشت دانش و تجربه علمی باشد تا در صورت تغییر محاسبات در آینده، جمهوری اسلامی بتواند مسیر دستیابی به سلاح اتمی را کوتاهتر کند.
همچنین احتمال میرود تمرکز حکومت ایران نه بر عملیسازی همجوشی خالص، بلکه بر کسب مهارت و تجربه در حل مسائل فوقپیچیده فیزیک هستهای بوده باشد.
۲۶ آذر، گیدئون سعار، وزیر خارجه اسرائیل، جمهوری اسلامی را «تهدیدی برای ثبات منطقه» خواند و تاکید کرد تهران همچنان در پی ساخت سلاح اتمی است.
گزارش واشینگتنپست درباره فعالیتهای هستهای ایران
روایت واینت تا حد زیادی با گزارش اخیر روزنامه واشینگتنپست همخوانی دارد.
این روزنامه پیشتر نوشت نهادهای اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل از سال ۲۰۲۳ شروع به جمعآوری اطلاعاتی کردهاند که نشان میدهد عوامل برنامه اتمی جمهوری اسلامی همزمان چند مسیر بالقوه برای دستیابی به سلاح هستهای را بررسی کردهاند؛ از جمله مفاهیمی مبتنی بر همجوشی.
بر اساس ارزیابی نهادهای اطلاعاتی ایالات متحده، پژوهشگران وابسته به حکومت ایران همزمان با این مطالعات، به بررسی یک سلاح شکافت هستهای سادهتر نیز پرداختهاند؛ مسیری که از نظر فنی قابلیت تحقق در بازه زمانی کوتاهتری را دارد.
این در حالی است که تحقیقات مرتبط با همجوشی بیشتر بهعنوان مسیری «بلندپروازانه» ارزیابی شده است.
واشینگتنپست افزود تحلیلگران آمریکایی و اسرائیلی معتقدند ساخت سلاحی مبتنی بر همجوشی «فراتر از توان ایران» است.
موسسه علوم و امنیت بینالملل ۲۷ آذر با استناد به تصاویر ماهوارهای جدید گزارش داد حکومت ایران میکوشد بقایای تاسیسات نطنز را از دید ناظران پنهان کند.
در این اطلاعیه که جمعه ۲۸ آذر منتشر شد، آمده است نیروهای یگان ویژه دریایی «شایتت ۱۳ (تکاوران دریایی)» با هدایت بخش اطلاعات دریایی ارتش اسرائیل، عملیاتی به نام «پشت سر» را در منطقهای در نزدیکی شهر بترون، در فاصله حدود ۱۴۰ کیلومتری از مرزهای اسرائیل، اجرا کردند.
در جریان این عملیات، «عماد امهز» که ارتش اسرائیل او را «عضو کلیدی زیرساخت دریایی حزبالله» معرفی کرده، بازداشت و برای بازجویی به اسرائیل منتقل شد.
بر اساس این گزارش، امهز در چارچوب فعالیت خود در واحد موشکهای ساحل به دریای حزبالله (واحد ۷۹۰۰)، دورههای تخصصی دریایی را در ایران و لبنان گذرانده و برای اجرای عملیاتهای دریایی علیه اهداف اسرائیلی و بینالمللی آموزش دیده بود.
به گفته ارتش اسرائیل، او همچنین در یک موسسه دریایی غیرنظامی به نام «مارستی» در لبنان آموزش دیده که به گفته این نهاد نظامی، نمونهای از «سوءاستفاده حزبالله از نهادهای غیرنظامی برای پوشش فعالیتهای نظامی» است.
اسرائیل و لبنان هفتم آذر ۱۴۰۳ برای برقراری آتشبس و اجرای قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد به توافق دست یافتند.
بر اساس قطعنامه ۱۷۰۱، حزبالله باید نیروهای خود را به شمال رودخانه لیتانی (حدود ۳۰ کیلومتری مرز اسرائیل) منتقل کند و بدین ترتیب، تنها ارتش لبنان و نیروهای حافظ صلح سازمان ملل (یونیفل) اجازه استقرار در جنوب این کشور را دارند.
اسرائیل نیز موظف است از جنوب لبنان عقبنشینی کند اما نظامیان اسرائیلی همچنان در پنج نقطه راهبردی در این منطقه حضور دارند.
نقش محوری امهز
ارتش اسرائیل اعلام کرده که امهز در جریان بازجویی، به نقش محوری خود در «پرونده دریایی محرمانه» حزبالله اعتراف کرده و اطلاعاتی حساس درباره این پروژه ارائه داده است.
به گفته ارتش اسرائیل، هدف این پرونده که یکی از طرحهای «فوقسری و بسیار حساس» حزبالله بوده، ایجاد «زیرساخت تروریسم دریایی سازمانیافته در پوشش غیرنظامی» علیه اهداف اسرائیلی و بینالمللی بوده است.
در این بیانیه آمده است که این پروژه از برنامههای «فوقسری و محدود» حزبالله بوده و مستقیما تحت هدایت حسن نصرالله، دبیرکل حزبالله، فواد شکر، فرمانده ارشد نظامی و رییس بخش راهبردی حزبالله و علی عبدالحسن نورالدین، مسئول پرونده دریایی محرمانه، قرار داشته است.
به گفته ارتش اسرائیل، با «حذف زنجیره فرماندهی مسئول این پرونده» و اطلاعات بهدستآمده از بازجویی امهز، روند پیشرفت این پروژه دریایی در نقطهای حساس متوقف شده و امکان تثبیت آن در ساختار حزبالله از بین رفته است.
همچنین اعلام شد که این پرونده دریایی محرمانه و سایر واحدهای دریایی حزبالله، با «حمایت مالی و ایدئولوژیک ایران» ادامه داشته و منابع مالی آن، بهجای بازسازی لبنان، صرف «فعالیتهای تروریستی حزبالله» شده است.
ارتش اسرائیل در پایان تاکید کرد «در تمامی جبههها» و با استفاده از «روشها و ابزارهای متنوع»، به اقدام علیه آنچه تهدید شهروندان اسرائیل میداند، ادامه خواهد داد.
در هفتههای اخیر، مساله خلع سلاح گروههای مسلح در لبنان، از جمله حزبالله، به یکی از محورهای اصلی و تاثیرگذار بر فضای سیاسی این کشور تبدیل شده است.
دولت لبنان ۱۶ مرداد کلیات طرح آمریکا برای خلع سلاح حزبالله را تصویب کرد.
