کلودیا کاردیناله، ستاره سینمای ایتالیا، در سن ۸۷ سالگی درگذشت
کلودیا کاردیناله، نماد سینمای پس از جنگ ایتالیا که دوران طولانی و متنوعی را در سینما و تئاتر پشت سر گذاشت، سه‌شنبه اول مهر در سن ۸۷ سالگی درگذشت.
کلودیا کاردیناله، نماد سینمای پس از جنگ ایتالیا که دوران طولانی و متنوعی را در سینما و تئاتر پشت سر گذاشت، سه‌شنبه اول مهر در سن ۸۷ سالگی درگذشت.
کاردیناله که در تونس و در خانواده‌ای با ریشه سیسیلی بزرگ شده بود، در سال ۱۹۵۷ پس از آنکه در یک مسابقه زیبایی در تونس برنده شد و جایزه‌اش سفری به جشنواره فیلم ونیز بود، به دنیای سینما معرفی شد.
به‌دلیل رشد در خانواده‌ای سیسیلی‌زبان و تحصیل در مدرسه فرانسوی، صدای او در نخستین نقش‌هایش در سینمای ایتالیا دوبله می‌شد. دوران اولیه حرفه‌ای او همچنین با بارداری پنهانی‌اش پیچیده شد؛ بارداری‌ای که به گفته او نتیجه یک رابطه آزاردهنده بود. او در سال ۱۹۵۸ پسری به نام پاتریک در لندن به دنیا آورد و چند سال او را به‌عنوان برادر کوچکش معرفی کرد، در حالی که پاتریک نزد والدینش بزرگ می‌شد.
پس از چند نقش کوتاه، در سال ۱۹۶۳ با بازی در «هشت و نیم» فدریکو فلینی و هم‌زمان در کنار برت لنکستر در «پلنگ» ساخته لوکینو ویسکونتی به شهرت جهانی رسید. فیلمبرداری هم‌زمان این دو اثر دشواری‌هایی ایجاد کرد؛ او بعدها گفت مجبور بود برای هر نقش رنگ موی متفاوتی داشته باشد.
کاردیناله در مصاحبه‌ای با روزنامه گاردین در سال ۲۰۱۳ تفاوت سبک فلینی و ویسکونتی را چنین توصیف کرد: «فلینی نمی‌توانست بدون سر و صدا فیلمبرداری کند. با ویسکونتی برعکس بود، مثل اجرای تئاتر. نمی‌توانستیم یک کلمه حرف بزنیم. بسیار جدی.»
با افزایش شهرت، راه هالیوود به رویش باز شد؛ در کمدی «پلنگ صورتی» ساخته بلیک ادواردز و در سال ۱۹۶۸ در «روزی روزگاری در غرب» سرجیو لئونه ظاهر شد.
دوران طردشدگی
در دهه ۱۹۷۰، پس از جدایی از فرانکو کریستالدی، تهیه‌کننده مشهور، و آغاز رابطه مادام‌العمر با پاسکواله اسکویتیه‌ری فیلمساز که از او دختری به نام کلودیا داشت، دوران حرفه‌ای‌اش لطمه دید. کریستالدی که خشمگین بود، دوستان و همکاران خود در سینمای ایتالیا را تشویق کرد کاردیناله را طرد کنند؛ از جمله ویسکونتی که او را برای آخرین فیلمش «بی‌گناه» (۱۹۷۶) نپذیرفت.
کاردیناله درباره آن دوران گفته بود: «لحظه بسیار حساسی بود. کشف کردم که در حساب بانکی‌ام هیچ پولی ندارم.»
در نهایت فرانکو زفیرلی به کمکش آمد و به او در مینی‌سریال «عیسی ناصری» (۱۹۷۷) نقشی داد. پس از آن نیز با کارگردانان اروپایی همچون ورنر هرتزوگ و مارکو بلّوکّیو همکاری کرد.
کاردیناله با صدای خش‌دار و عادت به سیگار کشیدن، شهرت داشت به اینکه زنی مستقل و آزادمنش است؛ او حتی یک بار با دامن کوتاه به دیدار پاپ پل ششم رفت و پروتکل واتیکان را نادیده گرفت.
کتابی که در سال ۲۰۲۲ درباره زندگی او منتشر شد «کلودیا کاردیناله. شکست‌ناپذیر» نام داشت.
حضور در تئاتر و اواخر زندگی
او که بیشتر عمرش را در فرانسه گذراند و با روسای جمهوری این کشور، فرانسوا میتران و ژاک شیراک دوستی داشت، از ابتدای قرن بیستویکم بیشتر به تئاتر روی آورد و برای بازیهای صحنهای خود تحسین شد.
با وجود این تا اواخر عمر در آثار تصویری نیز حضور داشت؛ از جمله در سریال تلویزیونی «بول» در سوئیس (۲۰۲۰).
کاردیناله در جشنواره فیلم برلین ۲۰۰۲ جایزه یک عمر دستاورد هنری گرفت و درباره حرفهاش گفت: «بیش از ۱۵۰ زندگی را تجربه کردهام؛ فاحشه، قدیسه، زن عاشق، هر نوع زنی. و این شگفتانگیز است که چنین فرصتی برای تغییر داشته باشی. من با مهمترین کارگردانان کار کردهام. همهچیز را از آنها گرفتهام.»
