این ناو بهعنوان پرچمدار گروه ضربت هواپیمابر در ماه اوت در بحرین پهلو گرفت و با یک ناو هواپیمابر و دو ناوشکن همراهی میشد. نیمیتز که بیش از پنجاه سال در خدمت نیروی دریایی آمریکا بوده، از ماه مارس به آخرین مأموریت خود اعزام شده است.
نیروی دریایی آمریکا هنگام عزیمت این ناو از پایگاه «نورث آیلند» سندیگو نوشت: «دیدن ملوانانی که امروز بر عرشه صف کشیدهاند—با یاد نخستین ماموریت در سال ۱۹۷۶—یادآور راهی است که آمدهایم و میراثی که پابرجاست.»
بهگفته این نیرو، تمرکز ماموریت پایانی بر «حفاظت از امنیت، آزادی و شکوفایی برای آمریکا، متحدان و شرکا و نشاندادن پایبندی تزلزلناپذیر به یک هند-آرام آزاد و باز» است.
کلاس «نیمیتز» به افتخار دریابد «چِستر دبلیو. نیمیتز»، فرمانده ناوگان اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم، نامگذاری شده است. خودِ «یواساس نیمیتز» بهعنوان ناو پیشتاز این کلاس، سال ۱۹۷۵ با حضور جرالد فورد، رئیسجمهوری وقت آمریکا، در پایگاه نورفولک رسماً وارد خدمت شد.
هر ۱۰ ناو این کلاس را شرکت «نیوپورت نیوز شیپبیلدینگ» ساخته و نیروی پیشران هستهای آنها—دو راکتور «اِی۴دبلیو»—امکان بیش از دو دهه عملیات بدون سوختگیری مجدد را فراهم میکند؛ مزیتی که آنها را از نسلهای متکی به موتورهای دیزل-الکتریک یا توربین گاز متمایز میسازد.
از نظر ابعاد، ناوهای کلاس نیمیتز از بزرگترین شناورهای تاریخاند: طول بیش از هزار فوت (بیش از ۳۰۵ متر) و عرض عرشه بیش از ۲۵۰ فوت.
پیش از ورود ناوهای جدید کلاس «فورد»، نیمیتزها بزرگترین ناوهای هواپیمابر فعال جهان محسوب میشدند.
ظرفیت عملیاتی نیز قابلتوجه است: این کلاس میتواند حدود ۶۰ هواگرد—ترکیبی از هواپیماهای بالثابت و بالگرد—را حمل کند و تا ۹۰ نوع پلتفرم مختلف را پشتیبانی کند. بهعلاوه نسبت به نسلهای پیشین، ۹۰ درصد سوخت هوانوردی و ۵۰ درصد مهمات بیشتری در خود جای میدهد؛ عاملی که ماندگاری و قدرت ضربتی آن را در ماموریتهای طولانی ارتقا میدهد.
با وجود آنکه نیمیتز بهاحتمال زیاد در آخرین ماموریت عملیاتیاش به سر میبرد، ارزیابیها آن را همچنان یک توان بازدارنده و عملیاتی درجهیک میدانند.