۲۵ زندانی سیاسی سابق و فعال زن در بیانیه‌ای نسبت به «تحریف واقعیت و تخریب زنان مبارز» هشدار داده و گفته‌اند که «این نمایش‌ها و روایت‌های دروغین که تلاش دارند زندگی و حریم شخصی فعالان سیاسی را وسیله‌ای برای سرکوب و تخریب آنها کنند، ادامه سیاست‌های جمهوری اسلامی است».
آنان در این بیانیه با اشاره به جنگ روانی و تبلیغاتی جمهوری اسلامی علیه زنان فعال مدنی، به‌خصوص زنان در بند زنان زندان اوین پس از آغاز خیزش «زن، زندگی، آزادی»، از نیروهای سیاسی خواسته‌اند در کنار زنانی بایستند که جان خود را برای آزادی گذاشته‌اند.
در این بیانیه همچنین هشدار داده شده است: «تخریب دیگری به‌واسطه دخالت در حریم شخصی و حمله به بدن زن مبارز، بازتولید ایدئولوژی جمهوری اسلامی در پوششی جدید است. ما بر روی تاریخ و تجربه‌ای از مبارزه سیاسی ایستاده‌ایم که به ما آموخته است انحراف از مسیر آزادی، چه پیامدهایی دارد.»
امضاکنندگان بیانیه درعین حال تاکید کرده‌اند: « مقاومت زنان، چه در داخل زندان، چه در فضای عمومی، همچنان ادامه دارد و ما در برابر دسیسه‌ها و سیاست‌های امنیتی رژیم و جریان‌های تشنه قدرت، خواهیم ایستاد.»
آنها افزوده‌اند: «ما از همه وجدان‌های آگاه و نیروهای سیاسی می‌خواهیم که هوشیار باشند و به‌جای افتادن در دام جنگ روانی و تفرقه‌پراکنی، بسترهای حق‌خواهی، گوناگونی و برابری را تقویت کنند. ما باید با آگاهی، استقامت و اراده‌ای روشن، در کنار زنانی بایستیم که جان خود را برای آزادی گذاشته‌اند.»
یاسمن آریانی، بهار کاظمی، بهار سلیمانی، زهرا صادقی، رضوانه محمدی، نازی اسکویی، دینا قالیباف، ناهید تقوی، عالیه مطلب‌زاده، ناهید فتحعلیان، منیره عربشاهی، صبا شعردوست، نازنین زاغری، فرزانه ناظران‌پور، شهلا رحمتی، شقایق مرادی، مریم طالبی، پروانه قاسمیان، فرزانه راجی، سحر احمدی، سارا صدیقی، فریده حمیدی، شکوفه سلیمیان، آتنا دائمی و ارس امیری این بیانیه را امضا کرده‌اند.
در این بیانیه با اشاره به اینکه ترس حکومت از «جنبش زن، زندگی، آزادی» را می‌توان در افزایش سرکوب خیابانی، تشدید قوانین ضدزن، فشار بر زندانیان سیاسی زن و تلاش برای کنترل بیشتر بدن و پوشش زنان مشاهده کرد، گفته شده است: « جمهوری اسلامی برای خاموش کردن این جنبش، علاوه بر سرکوب فیزیکی، جنگی روانی و تبلیغاتی برای تخریب زنان مبارز به راه انداخته است. حمله به بند زنان زندان اوین که همواره یکی از کانون‌ها و نمادهای مقاومت بوده، نمونه‌ای بارز از شیوه نظام‌مند سرکوب حاکمیت است. زنان زندانی، علی‌رغم سال‌های طولانی در بند و اعمال فشارهای امنیتی، همچنان پژواک صدای مردم ایران‌اند و به همین دلیل حکومت با اعمال محدودیت‌های مضاعف، پرونده‌سازی، احکام سنگین، تبعید و حتی تهاجم مستقیم تلاش دارد این صداها را خاموش کند.»
در این بیانیه آمده است: «در ماههای اخیر، حکومت بارها از برخی زندانیان سابق یا دربند برای اجرای دسیسههای تحریف واقعیت و تخریب زنان مبارز سوءاستفاده کرده است. این نمایش‌ها و روایت‌های دروغین که تلاش دارند زندگی و حریم شخصی فعالان سیاسی را وسیله‌ای برای سرکوب و تخریب آنها کنند، ادامه همان سیاست‌های کهنه جمهوری اسلامی در کنترل آزادیهای شهروندان و ایجاد بیاعتمادی میان آنها است. این شیوه سرکوبی است که حال، به پشتوانه سالها مبارزه و هزینه سیاسی، بر همگان روشن است.»
بهگفته امضاکنندگان این بیانیه، « آنچه جای نگرانی دارد، همکاریِ برخی زندانیان سیاسی با حاکمیت، که همیشه ابزاری برای تفرقه و سلطه بوده، نیست؛ بلکه همراهی برخی رسانهها و جریان‌های سیاسی با این استراتژی سرکوب است.»
در این بیانیه گفته شده است: « ما در عین حفظ اتحاد، به خطرات بسیار جدی چنین امری واقفیم و لازم میدانیم، در کنار خواهران و رفیقانِ در بندمان، هشدار دهیم که تخریب دیگری به‌واسطه دخالت در حریم شخصی و حمله به بدن زن مبارز، بازتولید ایدئولوژی جمهوری اسلامی در پوششی جدید است. ما بر روی تاریخ و تجربه‌ای از مبارزه سیاسی ایستاده‌ایم که به ما آموخته است انحراف از مسیر آزادی، چه پیامدهایی دارد.»
امضاکنندگان بیانیه تاکید کرده‌اند: « هر شهروندی حق دارد باور، زبان، عقیده، جنسیت و پوشش خود را، با حفظ احترام به دیگری، انتخاب کند و این آگاهی و مطالبه جمعی، دستاوردِ از بیننرفتنیِ جنبشهای آزادیخواهانه مردم ایران و «زن، زندگی، آزادی» است.»
