سپیده رشنو، فعال مدنی مخالف حجاب اجباری که به چهار سال حبس محکوم شده، نامه‌ای به سروناز احمدی، مترجم، فعال حقوق کودک و زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین نوشته و گفته: «حالا که بند زنان اوین را زندان در زندان کرده‌اند دیگر چیزی نمی‌تواند جلوی مذاب کلماتم بایستد.»
سروناز احمدی و ۱۲ تن دیگر از زنان زندانی سیاسی در اوین، پس از اعتراض زنان زندانی سیاسی به حضور مقام‌های قضایی در زندان اوین با ممنوعیت‌هایی از جمله ممنوعیت تماس مواجه شده‌اند.
سروناز احمدی علاوه بر این، با ممنوعیت‌های مختلفی از جمله ممنوعیت حق ملاقات با خانواده، ممنوعیت دریافت کتاب و ممنوعیت اجازه ترجمه کتاب در زندان مواجه شده است.
سپیده رشنو در این نامه که با صدای او در کانال تلگرامی‌اش منتشر شده خطاب به سروناز احمدی می‌گوید: «سروناز، عزیزکم، حدودا یک ماهی از آخرین نامه‌ات می‌گذرد. در این مدت همه کلماتم را برایت کنار گذاشته‌ام، چون هر هفته فکر می‌کردم در دو قدمی سروستانم و احتمالا اگر نامه‌ای بنویسم، دیرتر از خودم به بند نسوان می‌رسد.»
عبارت «اگر نامه‌ای بنویسم، دیرتر از خودم به بند نسوان می‌رسد» او، به احتمال اجرای قریب‌الوقوع حکم چهار سال حبس خود اشاره دارد.
میلاد پناهی‌پور، وکیل سپیده رشنو در آذرماه امسال با اعلام خبر تشکیل پرونده سوم برای موکلش گفته بود که دادگاه تجدیدنظر او را به اتهام «انتشار تصاویر مبتذل در فضای مجازی» به ۴ ماه حبس قطعی محکوم کرد و مجموعا در دو پرونده به ۳ سال و ۱۱ ماه حبس قطعی محکوم شده است.
رشنو در ادامه با اشاره به افزایش فشارهای امنیتی و قضایی بر ۶۱ زن زندانی سیاسی در زندان اوین گفته: «حالا که بند نسوان را زندان در زندان کرده‌اند و با قطع تماس‌ها و ملاقات‌ها، از آن مساحت کوچک آزادی در زندان هم کاسته‌اند، حالا که مادرت روزهاست صدایت را نشنیده، دیگر چیزی نمی‌تواند جلوی مذاب کلماتم بایستد.»
این زن مخالف حجاب اجباری در نامه خود تاکید کرده که «برای من خط مقدم زن، زندگی، آزادی، بند نسوان اوین است. بیخِ بیخِ گوش استبداد، خط مقدم همه نشدن‌ها، نداشتن‌ها و اجبارها؛ خط مقدم جنگیدن برای ذره‌ای بیشتر توی حیاط ماندن و آُمان را دیدن. برای گرفتن قرصی و ذره‌ای از درد آرام شدن. کتابی بیشتر داشتن یا دقیقه‌ای بیشتر در آغوش گرفتن در ملاقات‌ها یا ثانیه‌هایی بیشتر شنیدن پست تماس‌های کوتاه.»
او با بیان اینکه «این روزها برای تو و دیگر خواهرانم زندان در زندان است و برای من برهوت بلاتکلیفی است» گفته: «روی میز اجرای احکام سه پرونده روی هم است که نام من رویشان نوشته شده است.»
رشنو در نامه خود از نرگس محمدی، سپیده قلیان، بهاره هدایت، سها مرتضایی، گلرخ ایرایی، الهه محمدی، نیلوفر حامدی و آنیشا اسداللهی به عنوان زنانی که در خط مقدم‌اند یاد کرده و گفته: «لای همه گریه‌های بی‌صدا در شب‌های پر از تنگی و خفگی‌ات تا می‌توانی بخند که در اسارت، آزادی به اندازه یک لحظه خندیدن باز می‌گردد.»
سروناز احمدی، مددکار اجتماعی، مترجم و زندانی سیاسی ۲۵ ساله است که دوران محکومیت ۶ ساله خود را در بند زنان زندان اوین می‌گذراند.
احمدی دارای مدرک کارشناسی مددکاری اجتماعی و دانشجوی کارشناسی ارشد مددکاری اجتماعی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی است.
او به عنوان مددکار عمدتا با کودکان افغانستانی و در محله‌های پرآسیبی مثل دروازه‌غار کار کرده و به گفته خودش، تنها چیزی که برای کودکان افغانستانی خواسته بود و پی‌گیر آن بود حقوق ابتدایی همچون آموزش، درمان و مسکن آنها بود.
سروناز احمدی به عنوان مترجم در حوزه‌های زنان و کارگران ترجمه‌هایی داشته و کتاب «انقلاب در نقطه صفر» نوشته «سیلویا فدریچی» با ترجمه او منتشر شده و کتاب «قدرت زنان و واژگونی جامعه» را در دست چاپ دارد.
کامیار فکور، همسر سروناز احمدی، روزنامه‌نگار و هنرمند رپ هم در حوزه اقتصاد، محیط زیست و کارگران فعالیت داشته و دوران محکومیت خود را در زندان اوین سپری می‌کند.