آفاق خسرویزند که از تاریخ ۲۲ آبان به دلیل عفونت شدید ریه در بخش آیسییو بستری شده بود، روز سهشنبه ۳۰ آبان از دنیا رفت.
از خانواده رحیمیان خواسته شده بود پیکر مادرشان را در گورستان خاوران دفن کنند. آنها نیز در اطلاعیهای دلایل اهدای پیکر مادرشان به دانشکده پزشکی را «حفظ استقلال جامعه بهائی»، «احترام به حریم آرامگاه خاوران» و «میل مادرشان به یادگیری» عنوان کردند.
بهائیان همواره از دفن اجباری درگذشتگان خود در محل گورهای دستهجمعی خاوران خودداری کردهاند. فعالان جامعه بهائی و سازمانهای حقوق بشری در یک سال گذشته بارها گزارش دادند که مقامهای جمهوری اسلامی مانع دفن پیکر بهائیان در «گلستان جاوید طهران»، آرامگاه متعلق به بهائیان شدهاند و برخی از درگذشتگان بهائی را بدون اطلاع خانوادهشان در آرامگاه خاوران دفن کردهاند.
آرامگاه خاوران محل دفن پیکر اعدامشدگان دهه ۶۰ و به ویژه قربانیان اعدامهای گسترده سیاسی سال ۶۷ است.
فعالان بهائی معتقدند که دفن پیکر بهائیان در آرامگاه خاوران از سوی حکومت، نهتنها با هدف آزار بهائیان، بلکه به دلیل مخدوش کردن آثار دفن جمعی اعدامشدگان در این آرامگاه صورت میگیرد.
رحیم رحیمیان، همسر آفاق خسرویزند در ۱۵ فروردین سال ۱۳۶۳ به دلیل بهائی بودن تیرباران شد. پیکر او هرگز به خانوادهاش تحویل داده نشد و احتمال میرود که در آرامگاه خاوران به خاک سپرده شده باشد.
مسئولان زندان اوین به کیوان رحیمیان، پسر آفاق خسرویزند که از بیش از چهار ماه پیش بهصورت بلاتکلیف در زندان اوین بود نیز پیش از درگذشت مادرش و باوجود وضعیت وخیم او مرخصی ندادند.
کیوان رحیمیان در نهایت روز شنبه چهارم آذرماه برای سه روز و به منظور شرکت در مراسم درگذشت مادرش با تودیع قرار وثیقه به مرخصی اعزام شد.
رحیمیان مترجم، روانشناش و از استادان دانشگاه مجازی بهائیان ایران است که پیش از این نیز سابقه بازداشت و تحمل حبس را داشته است. او در سال ۱۳۹۶ پس از تحمل پنچ سال حبس به اتهام تدریس به جوانان محروم از تحصیل بهائی از زندان رجایی شهر کرج آزاد شده بود.
منابع غیررسمی میگویند بیش از ۳۰۰ هزار شهروند بهائی در ایران زندگی میکنند، اما قانون اساسی جمهوری اسلامی تنها ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتیگری را به رسمیت میشناسد.
بهائیان بزرگترین اقلیت دینی غیرمسلمان ایران هستند که از زمان انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ و استقرار جمهوریاسلامی به طور سیستماتیک هدف آزار و اذیت قرار گرفتهاند.
محروم شدن پیروان آیین بهائی در ایران از حق کفن و دفن با رعایت مراسم خود و در آرامگاه خودشان، یکی از نمونههای سرکوب و آزار جامعه بهائیان توسط جمهوری اسلامی است.
