آنیشا اسداللهی، گلرخ ایرایی، رضا شهابی، آرش جوهری، کیوان مهتدی، مهران رئوف، فواد فتحی، مازیار سیدنژاد و امید مَصیر، امضاکنندگان این بیانیه هستند.
این زندانیان سیاسی جنگ را برای حاکمان ارتجاعی «یک نعمت» خوانده و تاکید کردند: «جنگ هشت ساله ایران و عراق به تثبیت حاکمیت و کشتار هزاران زندانی سیاسی در دهه ۶۰ کمک کرد.»
آنان با تاکید بر این موضوع در بخشی از بیانیه خود نوشتند: «حکومتی که سال گذشته و قبلتر از آن، دست به کشتار هزاران کودک و نوجوان زده است اکنون قصد دارد ماهیت ارتجاعی خود را به بهانه دفاع از مردم فلسطین پنهان کند.»
امضاکنندگان این نامه هشدار دادند در صورت گسترش جنگ کنونی، جمهوری اسلامی سرکوب و اعمال خشونت را علیه معترضان و زندانیان سیاسی، جنبشهای کارگری، زنان و دانشجویی، اقلیتهای مذهبی همچون جامعه بهائی و جنبش «زن، زندگی، آزادی» تشدید خواهد کرد.
گلرخ ایرایی، یکی از امضاکنندگان این بیانیه پیشتر در نامهای از زندان اوین به ادامه کشتار غیرنظامیان در غزه و مواضع جمهوری اسلامی در قبال جنگ اسرائیل و حماس واکنش نشان داد و از نقش قدرتهای جهانی در حمایتِ بیچون و چرا از اسرائیل انتقاد کرد.
پیش از این نرگس محمدی، زندانی سیاسی و برنده جایزه نوبل صلح نیز در پیامی از زندان اوین خواستار آتشبس فوری در جنگ اسرائیل و حماس شد و نوشت جنگ و استبداد «دو روی یک سکهاند» و «ویرانگر انسانیتاند و انسان میکشند».
محمدی در نامهاش خواهان کوتاه کردن دست جنگافروزان از سر مردم بیگناه و احترام به حقوق انسان شد.
۹ زندانی سیاسی امضاکننده بیانیه علیه جنگ نیز از جمهوری اسلامی به عنوان «حکومتی ارتجاعی» یاد کردند که به «رشد هیولای بیتفاوتی نسبت به رنج فلسطینیها» در میان مردم ایران دامن زده است.
به اعتقاد این افراد «در درون این پوسته ارتجاعی، یک هیولا رشد کرده؛ هیولای بیتفاوتی نسبت به رنج دیگری: تو گویی جنگافروزی و کشتار فقط زمانی بد است که بمبها بر سر خود من فرو بریزد؛ "به من چه که چه بلایی بر سر غزه میآید"؛ "به من چه که چه بلایی بر سر بلوچستان و کردستان میآید"؛ "بر سر مهاجران افغانستانی، بر سر زنان، بر سر کارگران و نیمهبیکاران، بر سر حاشیهنشینان هر چه میخواهد پیش آید؛ فقط زمانی اعتراض میکنم که خودم و خودیهایم مورد حمله قرار بگیرند.»