این بیانیه خیزش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» را ایجادگر «رنسانس سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در ایران» خواند که پایههای «حکومت زنستیز و کوییرستیز اسلامی را به لرزه» در آورده و مصمم است با پایان تمامی اشکال تبعیض، نابرابری و بیحقوقی، جامعهای آزاد و برابر را برای همه شهروندان، مستقل از تمایزهای جنسی، جنسیتی، قومی، عقیدتی و ملی ایجاد کند.
سازمانهای سیمرغ و ششرنگ، تشکل رنگینکمانان ایرانی، گروه کوییر، زندگی، آزادی و کنشگرانی از جمله زینب پیغمبرزاده، مهران حمیدی و بهار الماسی، از جمله امضاکنندگان این بیانیه هستند.
این تشکلها و کنشگران با اشاره به اینکه خیزش انقلابی کنونی چشمانداز و امکان رهایی و برابری جامعه رنگینکمانی و پایان صدها سال کوییرستیزی را ایجاد کرده، تاکید کرد جامعه کوییر ایران خیزش انقلابی ژن ژیان ئازادی را متعلق به خود دانسته و در صفوف مقدم انقلاب به مبارزه ادامه خواهد داد.
این بیانیه افزود: «جامعه کوییر در تجمعهای اعتراضی داخل و خارج کشور حضوری اثرگذار داشتند و در رژههای افتخار شهرهای مختلف جهان نیز با پیام زن، زندگی، آزادی «به صدای انقلاب و مبارزه مردم ایران بدل شدند».
این کنشگران با اشاره به لزوم برگزاری اعتراضات و اعتصابات «همبسته، هماهنگ و سراسری» ایرانیان در داخل و خارج کشور، تاکید کردند مردم ایران میتوانند با اتحاد به پیروزی رسیده و «نظام کوییرستیز و ضدانسانی جمهوری اسلامی» را سرنگون کنند.
از آغاز شروع خیزش انقلابی «زن، زندگی، آزادی»، جامعه کوییر ایرانی با حضور در مبارزات مردمی در داخل و خارج کشور بر مطالبات خود برای ایران پس از جمهوری اسلامی تاکید کرده است.
در ۱۴ آبانماه ۱۴۰۱ و در هفتههای آغازین خیزش انقلابی مردم ایران، صدها کنشگر کوییر در کارزاری در اعتراض به اقدام عوامل بسیج در آتش زدن پرچم رنگینکمان در مقابل سفارت بریتانیا، خطاب به نخستوزیر بریتانیا خواستار پاسخگو کردن جمهوری اسلامی در ارتباط با این تهدید و نفرتپراکنی علیه جامعه رنگینکمانی ایران شدند.
ده روز پس از این کارزار، در روز سهشنبه ۲۴ آبان اولین عکس بالا رفتن پرچم رنگین کمان در خیابانهای ایران منتشر شد.