با وجود انتقاد فعالان محیط‌زیستی، محمدرضا فاضل، معاون اجرایی طرح سد و نیروگاه چمشیر گچساران، از انجام مرحله نخست آبگیری این سد خبر داد و گفت: «۳۵۰ میلیون متر مکعب معادل حدود ۱۵ درصد از ظرفیت این سازه آبی پر شده است.»
معاون اجرایی طرح سد و نیروگاه چمشیر گچساران در استان کهگیلویه و بویر احمد، روز دوشنبه در حاشیه مراسم آغاز عملیات آبگیری این سد به خبرنگاران گفت که مرحله نخست آبگیری این سد «با موفقیت انجام شد».
فاضل افزود: «سد و نیروگاه چمشیر بزرگترین طرح برق و آبی در کشور است که با هدف ذخیره ۲/۳ میلیارد متر مکعب اب و بهبود کیفیت و کنترل سیلابها بر روی رودخانه زهره ساخته شده است.»
او ادامه داد: «عملیات اجرایی این طرح با اخذ مجوزهای لازم از جمله مجوز زیست‌محیطی از سال ۹۱ شروع شد و هم اکنون دارای پیشرفت فیزیکی ٩۵ درصد است.»
سد چمشیر در ۲۵ کیلومتری جنوب شرقی گچساران بر روی رودخانه زهره ساخته شده که طول تاج آن ۶۸۰ متر، ارتفاع بدنه سد ۱۵۱ متر و حجم مخزن ۲.۳میلیارد متر مکعب است.
تایید آغاز مرحله نخست آبگیری سد چمشیر گچساران در حالی است که اول بهمن روزنامه اعتماد در گزارشی خبر داد که با وجود مخالفت سازمان محیط زیست، سد چمشير در گچساران آبگیری شده است.
اما در آن زمان، شرکت توسعه منابع آب و نیروی ایران که مجری اجرای طرح سد چمشیر است، اعلام کرده بود که خبر آبگیری این سد صحت ندارد.
همچنین پیشتر میثم فاضلی، مدیر مطالعات سد چمشیر در مصاحبه با روزنامه اینترنتی فراز گفت: «حدود ۳۰ میلیارد دلار پول بلوکه‌شده ایران در چین وجود داشت که چین باز نمی‌گرداند.»
او افزود: «در نهایت توافق شد چین از این پول به ایران وام دهد، البته به شرط مشارکت در ساخت سد چمشیر.»
ساخت چنین سدی در حالی است که سیاست سدسازی جمهوری اسلامی در دهه‌های گذشته همواره با انتقاد فعالان محیط زیستی مواجه بوده است.
سدهای بزرگی که به ویژه در سه دهه اخیر در هر گوشه و کنار ایران بنا شده‌اند از دید بسیاری از فعالان محیط زیست نه فقط کمکی به حفظ منابع آبی ایران نکرده‌اند بلکه به خشکسالی و خالی شدن سفره‌‌های زیرزمینی نیز دامن زده‌اند.
پیشتر اسماعیل کهرم یکی از فعالان محیط زیست در ایران به تاثیر سدها در خشکیدن تالاب‌هایی همچون «بختگان»، «طشک» و دریاچه ارومیه اشاره کرده و گفته است سدی مانند «شفارود»، درختان هزارساله منطقه «هیرکان» را نیز در معرض نابودی قرار داده است.
منتقدان سدسازی می‌گویند اثرات مخرب ناشی از این صنعت پایدار و غیرقابل بازگشت خواهد بود و حتی تخریب سدها نمی‌تواند اکوسیستم منطقه آسیب دیده را احیاء کند.
