در آستانه ۸ مارس روز جهانی زن برابر با ۱۸ اسفند ماه، ۱۷ نهاد چپگرا و دمکراسیخواه در بیانیهای مشترک خواهان اتحاد جنبشهای زنان و کارگران در مبارزه اجتماعی شدند و چنین اتحادی را «یک ضرورت تاریخی» خواندند.
در بیانیه مشترک این نهادها آمده مبارزه مشترک و اتحاد کارگران و زنان «آزادی و برابری» را برای کل جامعه به همراه خواهد داشت.
آنان تاکید کردند که مطالبات رفاهی و اقتصادی زنان و دستیابی به آزادیهای سیاسی و اجتماعی و از میان رفتن «ستم جنسیتی و طبقاتی» بدون همکاری زنان و مردان کارگر قابل تحقق نیست.
انجمن دفاع از زندانیان سیاسی-عقیدتی در ایران واقع در پاریس، اتحاد چپ ایرانیان در واشنگتن، انجمن پناهندگان ایرانی گوتنبرگ در سوئد، کانون پشتیبانی از مبارزات مردم ایران در وین، کانون همبستگی با مبارزات کارگران در ایران در فرانکفورت، کمیته همبستگی با جنبش کارگری ایران در استرالیا، همبستگی با مبارزات مردم ایران در سوئیس و همبستگی با مبارزات مردم ایران در لندن از جمله امضاکنندگان این بیانیهاند.
جمهوری اسلامی طی دهههای گذشته سرکوبها و محدودیتهای گستردهای را علیه کارگران و فعالان کارگری و همچنین زنان و فعالان حقوق زن اعمال کرده است.
هر سال تعدادی از فعالان کارگری در روز جهانی کارگر بازداشت میشوند.
همچنین اعمال محدودیت علیه زنان در زمینه حجاب اجباری پس از خیزش سراسری «زن، زندگی، آزادی» همچنان ادامه دارد.
این نهادهای چپگرا در بیانیه خود نوشتند که امسال در شرایطی روز جهانی زن فرا میرسد، که زنان در ایران هنوز تحت تبعیض و سرکوب حاکمیت قرار دارند.
آنان به «قوانین قرون وسطائی ضد زن» در ایران اشاره کردند و افزودند حکومت «بیشترین تبعیض جنسی و طبقاتی را بر زنان روا داشته» و آنها را از نظر اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در موقعیت «درجه دوم» قرار داده است.
این نهادها همچنین درباره محدودیتهای اعمالشده بر کارگران ایران، به سختتر شدن شرایط کار و افزایش فقر اشاره کردند.
در بیانیه مشترک این نهادها آمده است: «امروز جنبش کارگری و جنبش زنان به این واقف هستند بدون اتکا به حرکت تودهای حتی توان حفظ دستاوردهایی که تاکنون برای آن مبارزه نموده و بهای سنگینی هم پرداختهاند، به دست نخواهد آمد.»
این اولین بار نیست که نهادهای کارگری و چپگرا خواستار همبستگی با جنبشهای زنان میشوند.
در شهریورماه گذشته، هشت تشکل کارگری و مدنی در بیانیهای با تاکید بر عزم خود برای تبدیل سالروز قتل حکومتی مهسا ژینا امینی در ۲۵ شهریور به روز تعطیل عمومی هر ساله، از مردم و گروهها خواستند با تجمع در خیابانها و برگزاری اعتصاب، خیزش انقلابی را با قدرت ادامه دهند.
قبل از آن نیز، در اردیبهشت ماه، کنشگران جنبش زنان و فعالان زن با انتشار بیانیهای، حمایت خود را از اعتصابات سراسری کارگران نفت و پتروشیمی اعلام کردند و کنش اعتراضی کارگران را زمینهساز اعتصاب عمومی در کل جامعه دانسته و آن را «کلید پیروزی» علیه حکومت جنایتکار خواندند.
در اواخر بهمن ماه ۱۴۰۱، بیست نهاد مستقل صنفی و مدنی ایران به طور مشترک منشوری با عنوان «مطالبات حداقلی تشکلهای مستقل صنفی و مدنی ایران» منتشر و ۱۲ خواسته اصلی خود را مطرح کردند.
آزادی همه زندانیان سیاسی، منع جرمانگاری فعالیت سیاسی و صنفی و مدنی، محاکمه علنی آمرین و عاملین سرکوب اعتراضات مردمی، آزادی بیقید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، راهپیمایی، شبکههای اجتماعی و ...، لغو احکام اعدام و قصاص و ممنوعیت شکنجه، عدم دخالت مذهب در قوانین، برچیده شدن ارگانهای سرکوب، محدود کردن اختیارات دولت، پایان دادن به تخریبهای زیستمحیطی و عادیسازی روابط خارجی در بالاترین سطوح با همه کشورهای جهان بخشی از این خواستهها بود.
