دیک چنی، معاون رییس‌جمهوری آمریکا در دولت جرج دبلیو بوش، معمار اصلی «جنگ علیه تروریسم» که به رهبری آمریکا در عراق انجام شد و از قدرتمندترین معاونان ریاست‌جمهوری در تاریخ معاصر ایالات متحده، درگذشت.
به گزارش شبکه خبری سی‌ان‌ان، خانواده چنی سه‌شنبه ۱۳ آبان در بیانیه‌ای اعلام کرد که او در ۸۴ سالگی چشم از جهان فروبست.
چنی پیش‌تر در سال ۱۳۸۸ اشاره کرده بود که با جورج بوش در زمان ریاست‌جمهوری درباره حمله به مراکز اتمی جمهوری اسلامی اختلاف نظر داشته است.
او به شبکه فاکس‌نیوز گفت که بوش درباره نوع برخورد با برنامه اتمی جمهوری اسلامی تصمیمی گرفت که «خلاف توصیه او بوده» است.
این معاون ریاست‌جمهوری، نسبت به سایر مقام‌های آمریکا از تمایل بیشتر خود به حمله نظامی به جمهوری اسلامی گفته بود.
چنی و ترامپ
خبرگزاری رویترز در گزارشی نوشت چنی که از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹ در کنار بوش خدمت کرد، برای دهه‌ها یکی از چهره‌های قدرتمند در سیاست واشینگتن بود.
در پایان دوران سیاسی چنی، او که به عنوان یک جمهوری‌خواه معروف شناخته می‌شد، در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴ به کامالا هریس، کاندیدای حزب دموکرات رای داد.
او به‌دلیل انتقاد شدید از دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری آمریکا، از حزب جمهوری‌خواه طرد شد. چنی ترامپ را «ترسو» و بزرگ‌ترین تهدید برای جمهوری‌خواهان توصیف کرده بود.
او که از بیماری قلبی رنج می‌برد، در سال ۲۰۱۲ پیوند قلب انجام داد و در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۴ آن را «هدیه زندگی» توصیف کرد.
با وجود مشکلات سلامتی، چنی توانست به‌ویژه در دوران بازنشستگی، زندگی پرتحرک و پرباری را سپری کند.
جنگ عراق
چنی در دوران ریاست‌جمهوری بوش به عنوان معاون رییس‌جمهوری و در کابینه به عنوان وزیر دفاع نقش‌آفرینی کرد.
او از اواخر دهه ۱۹۸۰ تا اواسط ۲۰۰۰، به عنوان یک بازیگر اصلی در سیاست‌های آمریکا در عرصه جنگ‌های جهانی و مقابله با تروریسم شناخته می‌شد.
چنی به هیچ وجه از تصمیمات خود در جنگ عراق پشیمان نشد و در پاسخ به انتقادات از روش‌های «بازجویی پیشرفته» که منتقدان آن را شکنجه می‌دانند، گفت: «من دوباره همین کارها را انجام می‌دهم.»
او همواره بر این باور بود که جنگ‌ها و سیاست‌هایش در برابر حملات «تروریستی» ۱۱ سپتامبر ضروری بودند.
چنی پایان زندگی خود را در کنار خانواده‌اش گذراند؛ در کنار همسرش لین و دو دخترش، لیز و مری.
او نه تنها به عنوان یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های سیاسی دوران خود شناخته می‌شود، بلکه میراثی از سیاست‌های جنگی و محافظه‌کارانه در تاریخ آمریکا باقی گذاشت.
