پژوهشگران دانشگاه جان هاپکینز به اطلاعات تازه‌ای در نقش پروتئینی به نام «اینترسِکتین» در ارتباط میان سلول‌های مغزی در زمان و مکان صحیح دست یافتند که ممکن است به درمان اختلال‌های شناختی نظیر آلزایمر، سندروم داون و بیماری هانتینگتون کمک کند.
به گفته محققان این پروتئین به‌طور خاص حباب‌های کوچکی که پیام‌ها را بین سلول‌های مغزی حمل می‌کنند، در مکانی مشخص نگه می‌دارد تا زمانی که برای فعال‌سازی سلول مغزی مجاور آماده شوند.
این فرآیند مشابه جدا شدن روغن از آب است و به مغز کمک می‌کند تا تصمیم بگیرد کدام حباب‌ها و در چه زمانی باید برای پردازش اطلاعات و یادگیری استفاده شوند.
این کشف درباره پروتئین اینترسِکتین حین انجام آزمایش‌هایی روی موش‌هایی که از لحاظ ژنتیکی دست‌کاری شده‌اند حاصل شد. به گفته محققان، این کشف فهم علمی درباره عملکرد مغز در پردازش اطلاعات و یادگیری را تغییر می‌دهد.
انتقال پیام از یک سلول مغزی به سلول مغزی دیگر، کلید پردازش اطلاعات، یادگیری و شکل‌گیری حافظه است. این حباب‌ها که به نام وزیکول‌های سیناپسی شناخته می‌شوند، در سیناپس قرار دارند. سیناپس نقطه اتصالی است که سلول‌های مغزی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.
شیگه‌کی واتانابه، متخصص زیست‌شناسی سلولی و یکی از پژوهشگرانی که در این مطالعه مشارکت دارد، گفت: «ما دریافتیم که این حباب‌های کوچک در یک دامنه خاص قرار می‌گیرند. نگه داشتن آن‌ها در مکان‌های خاص در سیناپس به مغز امکان می‌دهد که درباره زمان و نحوه استفاده از آن‌ها حین تفکر و پردازش اطلاعات تصمیم بگیرد.»
محققان با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته میکروسکوپی دریافتند که پروتئین اینترسکتین نقش مهمی در آزادسازی وزیکول‌های سیناپسی ایفا می‌کند.
آن‌ها در آزمایش‌های خود مشاهده کردند که در موش‌های فاقد این پروتئین، وزیکول‌ها قادر به انتقال سریع پیام به نورون‌های مجاور نبودند.
این کشف نشان می‌دهد که اینترسکتین نه تنها در بازسازی وزیکول‌ها بلکه در آزادسازی صحیح آن‌ها در نواحی خاص سیناپس نیز نقش حیاتی دارد.
