پژوهشگران دانشگاه ساری انگلستان در مطالعه‌ای گسترده روی اطلاعات ژنتیکی بیش از ۷۰ هزار نوزاد کشف کردند که عوامل ژنتیکی تعیین‌کننده حدود ۲۵ درصد تفاوت‌ها در زمان برداشتن نخستین قدم‌های کودکان هستند.
به گزارش نوروساینس نیوز، پژوهشگران دانشگاه ساری در انگلستان در مطالعه‌ای بی‌سابقه دریافتند که زمان برداشتن اولین گام‌های کودکان تا حدی تحت تاثیر ژنتیک آن‌ها قرار دارد.
این یافته‌ها که در مجله «نیچر هیومن بیهیویر» منتشر شد، می‌تواند نگرانی‌های والدین را درباره تاخیر یا تعجیل در راه افتادن فرزندانشان کاهش دهد.
تاثیر ژن‌ها بر زمان راه رفتن کودکان
در این پژوهش که نخستین مطالعه در نوع خود به شمار می‌رود، دانشمندان اطلاعات ژنتیکی بیش از ۷۰ هزار نوزاد را تحلیل کردند. آن‌ها موفق به شناسایی ۱۱ نشانگر ژنتیکی شدند که بر زمان آغاز راه رفتن نوزادان تاثیر می‌گذارند.
به گفته آنجلیکا رونالد، پژوهشگر ارشد این مطالعه، بیشتر نوزادان نخستین گام‌های خود را بین سنین هشت تا ۲۴ ماهگی برمی‌دارند، بنابراین بازه زمانی گسترده‌ای برای وقوع این رویداد هیجان‌انگیز وجود دارد.
این لحظه برای والدین و نوزاد بسیار مهم است و مرحله جدیدی در زندگی کودک به شمار می‌رود.
رابطه ژنتیک با رشد مغز و سلامت روان
بر اساس این مطالعه، راه رفتن نه‌تنها یک مرحله کلیدی در رشد کودک محسوب می‌شود، بلکه از نظر تاثیرات ژنتیکی نیز با بسیاری دیگر از جنبه‌های مهم رشد انسان ارتباط دارد.
پژوهشگران دریافتند عوامل ژنتیکی موثر بر زمان برداشتن نخستین گام کودکان، تا حدی همان عوامل ژنتیکی هستند که بر رشد مغز، شامل میزان چین‌خوردگی و برآمدگی‌ها در سطح خارجی مغز (قشر مغز)، تاثیر می‌گذارند.
علاوه بر این، تاخیر در شروع راه رفتن کودکان از نظر ژنتیکی با کاهش احتمال ابتلا به اختلال بیش‌فعالی و کم‌توجهی (ADHD) مرتبط است.
همچنین طبق یافته‌های این مطالعه، تاخیر در برداشتن نخستین گام‌های کودکان تحت تاثیر همان ژن‌هایی است که در دستیابی به سطوح بالاتر تحصیلات نقش دارند.
نگرانی والدین
آنا گوی، از نویسندگان این مطالعه، در این رابطه گفت: «تا کنون نمی‌دانستیم چه عواملی باعث تفاوت‌های گسترده بین کودکان از حیث زمان برداشتن نخستین گام می‌شود. والدین اغلب نگران هستند که زود یا دیر راه رفتن کودک نشانه بدی است یا اینکه آن‌ها کار اشتباهی انجام داده‌اند. حالا می‌بینیم که ژنتیک نقش قابل توجهی بر زمان‌بندی این نقطه عطف دارد.»
رونالد نیز تاکید کرد: «کشف ژن‌هایی که بر زمان یادگیری راه رفتن کودکان تاثیر می‌گذارند، هیجان‌انگیز است. آغاز راه رفتن مستقل، یک نقطه عطف مهم برای کودکان خردسال است. امیدواریم این یافته‌های ژنتیکی بتوانند درک ما از علل راه رفتن را بهبود ببخشد و در زمینه حمایت از کودکان مبتلا به اختلالات حرکتی و ناتوانی‌های یادگیری به کار گرفته شود.»
او افزود: «اگرچه والدین باید همچنان در صورت نگرانی به پزشک مراجعه کنند، اما کمی دیرتر راه رفتن، همیشه نشانه وجود مشکل نیست.»
این پژوهش بی‌سابقه مشخص می‌کند که نگرانی والدین درباره زمان راه افتادن فرزندانشان در بسیاری موارد توجیهی ندارد، زیرا تفاوت‌های ژنتیکی طبیعی، عامل مهمی در این تنوع زمانی هستند.
یافته‌های این تحقیق می‌تواند به درک بهتر ارتباط بین تکامل حرکتی، رشد مغز و دستاوردهای تحصیلی کمک کند.
