گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی، با نگارش نامه‌ای از زندان اوین، تجربه زیسته خود با وریشه مرادی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام را روایت کرد و نوشت او یکی از پیشمرگه‌هایی است که با گیس‌های بافته شده و دستمالی با گل‌های رنگ و وارنگ بر سر، کودکان کوبانی را از حمله‌های مرگ‌بار داعش نجات داد.
به نوشته ایرایی، مرادی هر روزش را با جمله «ای زندگی یا با تو نخواهم زیست یا تو را با آزادی خواهم آراست»، آغاز می‌کند و در خاطراتش از میدان جنگ با داعش برای زندانیان گفته است.
این زندانی سیاسی در خصوص مواجهه مرادی یا حکم اعدام نوشت: «با آرامشی عجیب در برابر حکم مرگی که گاه برای عوض شدن حال‌مان با آن هم شوخی می‌کند و با خنده‌ای که چال روی لپ‌ش را عمیق تر می‌کند، می‌گوید این حکم برای اجراست.»
ایرایی در بخشی از نامه‌اش با اشاره به بازداشت خشونت‌آمیز و توام با ضرب‌وشتم مرادی، یادآوری کرد که او پس از انتقال به زندان اوین، به یاد فرزاد کمانگر، فعال حقوق بشر و معلم اعدام شده افتاد و سعی کرد «مقاومت و هرگز سر خم نکردن را از او یاد بگیرد.»
او با توصیف زمان انتقال مرادی به بند زنان زندان اوین پس از تحمل پنج ماه حبس در سلول انفرادی، نوشت: «خیلی زود با همه صمیمی شد. ناخودآگاه با زینب جلالیان قیاسش می‌کردم. زینب که حالا هجدهمین بهار را در زندان سپری می‌کند و هر چه از او شنیده ایم مقاومت و ایستادگی است.»
وریشه مرادی (جوانا سنه) ۱۰ مرداد ۱۴۰۲ همراه با ضرب و جرح شدید در حوالی سنندج بازداشت و ۲۰ آبان ۱۴۰۳ با حکم ابوالقاسم صلواتی در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به اتهام «بغی» به اعدام محکوم شد.
ایران‌اینترنشنال پیش از این در ۱۲ فروردین در گزارشی نوشت مرادی با وجود وضعیت نامساعد جسمی و نیاز فوری به عمل جراحی، از رسیدگی پزشکی در زندان اوین و همچنین اعزام به بیمارستان محروم مانده است.
صدور حکم اعدام برای مرادی و دیگر زندانیان سیاسی در ایران، در ماه‌های گذشته با اعتراضات گسترده داخلی و بین‌المللی همراه شده است.
در یکی از این واکنش‌ها در ۲۵ اسفند، ۲۴۰ فعال مدنی و سیاسی با صدور بیانیه‌ای نسبت به خطر جدی اجرای حکم اعدام مرادی هشدار دادند.
آن‌ها از مرادی به‌عنوان فعال حقوق زنان و مبارز در جنگ علیه داعش نام بردند و تاکید کردند او پس از آزادی کوبانی، در توانمندسازی و آگاهی‌بخشی به زنان نقش داشته است.
مرادی در مرداد ۱۴۰۳ متن دفاعیه خود را همراه با نامه‌ای خطاب به افکار عمومی نوشت و از مردم خواست او و فعالیت‌هایش را مطابق عدالت اجتماعی قضاوت کنند.
او در بخشی از این نامه با بیان اینکه «داعش سرمان را می‌برید و جمهوری اسلامی، سرمان را به دار می‌کشد»، نوشت: «هیچ دانش سیاسی-حقوقی توان حل این پارادوکس را ندارد. پس بیدار باشیم.»
