تصور کنید در یک روز خسته‌کننده، به جای پیام دادن به یک دوست واقعی، با هوش مصنوعی‌ای صحبت می‌کنید که نه تنها حرف‌هایتان را می‌فهمد، بلکه احساساتتان را نیز درک می‌کند. این دیگر یک سناریوی علمی-تخیلی نیست بلکه واقعیتی است که امروزه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان تجربه می‌کنند.
به دنیای شگفت‌انگیز و گاه نگران‌کننده همراهان مجازی هوش مصنوعی خوش آمدید!
بر اساس گزارش وب‌سایت ویرد، در عصر ارتباطات دیجیتال، جایی که تنهایی به یک اپیدمی جهانی تبدیل شده‌است، استارتاپ‌هایی مانند دیپی (Dippy) با ارائه «دوست‌دختران» و «دوست‌پسران» مجازی، قول می‌دهند خلاء عاطفی زندگی مدرن را پر کنند.
این روند در حالی شکل می‌گیرد که اوپن ای‌آی به تازگی از یک مدل زبان جدید رونمایی کرده که قادر به حل مشکلات چالش‌برانگیز با نوعی شبیه‌سازی از استدلال گام به گام است. این پیشرفت می‌تواند در آینده برای ساخت سیستم‌های هوش مصنوعی توانمندتر بسیار مهم باشد.
دیپی، این استارتاپ نوپا در حوزه هوش مصنوعی که با ارائه همراهان مجازی «بدون سانسور» توجه کاربران را به خود جلب کرده است به تازگی قابلیتی را معرفی کرده که به کاربران اجازه می‌دهد به درون «ذهن» همراهان مجازی خود سرک بکشند.
این قابلیت که «خواندن فرآیند فکر» نام دارد، پرده از رازهای الگوریتم‌های پیچیده‌ای برمی‌دارد که پشت هر پاسخ این موجودات دیجیتالی جای دارند.
اکشات جاگا، مدیرعامل دیپی، درباره این قابلیت جدید گفت: «وقتی می‌توانید افکار یک شخصیت را بخوانید، همه چیز جالب‌تر می‌شود. ما شخصیتی داریم که در ظاهر مهربان و شیرین است اما در باطن، ذهنی محاسبه‌گر و دستکاری‌کننده دارد. این تضاد، عمق جدیدی به تجربه کاربران می‌بخشد.»
دیپی با استفاده از یک مدل زبانی بزرگ (LLM) که با داده‌های نقش‌آفرینی، بهینه‌سازی شده، توانسته است شخصیت‌هایی خلق کند که در بداهه‌پردازی و پاسخگویی به مسیرهای غیرمنتظره گفت‌وگو، عملکردی شگفت‌انگیز دارند.
این شرکت با بهره‌گیری از تکنیک «زنجیره فکری»، به کاراکترهای خود عمق می‌بخشد.
با وجود تبلیغات محدود، دیپی توانسته است به سرعت محبوبیت کسب کند.
به گفته جاگا، این برنامه ماهانه ۵۰۰ هزار کاربر فعال و روزانه ۵۰ هزار کاربر فعال دارد. کاربران به طور متوسط یک ساعت در هر نشست از برنامه استفاده می‌کنند که نشان‌دهنده میزان بالای درگیری کاربران است.
نگرانی‌ها درباره پارتنرهای مجازی
علی‌رغم محبوبیت فزاینده این برنامه‌ها، نگرانی‌هایی در مورد تاثیرات اجتماعی و روانی آن‌ها وجود دارد.
به گفته ایلیانا دپونتی، پژوهشگر دانشگاه لافبرو در بریتانیا، برخی از این برنامه‌ها از «الگوهای تاریک» استفاده می‌کنند: تکنیکهایی که آسیبپذیریهای عاطفی افراد تنها را هدف قرار می‌دهند.
دپونتی گفت: «برخی کاربران این برنامه‌ها از نظر اجتماعی منزوی هستند و این برنامه‌ها با الگوریتم‌های تاییدکننده عاطفی خود که شرایط موجود را به چالش نمیکشند، باعث ایجاد انزوای بیشتر میشوند.»
در حالی که مطالعات نشان می‌دهند این چتباتها میتوانند احساس تنهایی را کاهش دهند، پرسش اینجاست که آیا این کاهش تنهایی به بهای از دست دادن مهارتهای اجتماعی واقعی تمام نمیشود؟
جالب اینجاست که برخلاف تصور عمومی، این برنامه‌ها تنها مورد استقبال مردان جوان کمتر اجتماعی قرار نگرفتهاند. آمار دیپی نشان می‌دهد ۷۰ درصد کاربران، کاراکترهای مرد را ترجیح می‌دهند که می‌تواند نشان‌دهنده استقبال گسترده زنان از این پلتفرم باشد.
در حالی که دیپی و سایر استارتاپهای مشابه به سرعت در حال رشد و جذب سرمایه هستند، پرسشهای بسیاری بیپاسخ ماندهاند.
آیا این همراهان مجازی در نهایت جایگزین روابط انسانی خواهند شد؟ آیا در حال تولید نسلی هستیم که در تعاملات واقعی با انسانهای دیگر ناتوان خواهند بود؟
شاید بزرگترین چالش این باشد که چگونه میتوان از مزایای این فنآوریها بهره برد، بدون این که اساس روابط انسانی را که بر پایه همدلی، درک متقابل و رشد مشترک بنا شدهاند، از دست داد.
همانطور که حرکت سریع به سمت آیندهای با حضور پررنگ هوش مصنوعی است، باید از خود پرسید: آیا در حال ساختن دنیایی هستیم که در آن انسانها بیشتر به هم نزدیک میشوند یا دنیایی که هر کس در حباب دیجیتالی خود تنهاتر از همیشه است؟
