محبوبه رضایی، زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان اوین به محکومیت خود به ۲۶ سال و پنج ماه حبس که هفت سال و ۹ ماهش قابل اجراست واکنش نشان داد. او نوشت: «چه در زندان، چه خارج از زندان راهم را در کنار ملت ایران ادامه خواهم داد و تا آزادی سرزمینمان دست از تلاش بر نخواهم داشت.»
محبوبه رضایی هفته گذشته در یک پرونده مشترک همراه با سمانه نوروزمرادی و رضا محمدحسینی از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران مجموعا به ۶۱ سال و ۱۰ ماه حبس محکوم شدند.
در دادنامه صادر شده آمده است در صورت تایید این حکم در دادگاه تجدیدنظر، هفت سال و ۹ ماه زندان برای محبوبه رضایی و رضا محمدحسینی و شش سال و سه ماه زندان برای سمانه نوروز مرادی قابل اجرا خواهد بود.
رضایی در نامه‌اش از محمدرضا عموزاد، صادر کننده این احکام، به عنوان «قاضی بی‌دادگاه انقلاب» و کسی نام برد که با افتخار اعلام می‌کرد «روح الله زم» و «محسن شکاری» را اعدام کرده است.
این زندانی سیاسی با بیان اینکه «با افتخار اعلام می‌کنم با آنکه جوانی‌ام در زندان سپری می‌شود اما اندوهگین نیستم» در نامه‌اش نوشت: «عشق به میهنمان، هراس از زندان را بی‌معنا و امید را زنده‌تر از قبل کرده. در زندان اوین در کنار دیگر خواهران و برادران مبارز و آزادی‌خواهم هستم.»
او تاکید کرد: «زندان، شکنجه و کشتار نمی‌تواند انسان‌های آزاده را از آرمان و اهداف خود منصرف کند. آن‌ها رنج‌ها را به جان می‌خرند و مصمم‌تر و قوی‌تر از گذشته تلاش و مبارزه می‌کنند.»
رضایی در ادامه به آنچه پیش از این در زندان‌های جمهوری اسلامی تجربه کرده پرداخت و نوشت: «ماه‌ها در زندان بوشهر جسم و روانم مورد تعرض قرار گرفت، رنج کشیدم اما هرگز تسلیم نشدم. بارها در زندان عادل‌آباد [شیراز] در اوج درد به یاد برادرم وحید افکاری ادامه دادم. خواهرانم نسیم شهبازی و حنانه کیا جانشان را دادند، حسین حسین‌پورها چشمانشان را فدای ایران کردند و من امروز در راه آزادی ایران عزیزم بر خود وظیفه می‌بینم حبس را تحمل کنم.»
محبوبه رضایی نخستین بار در اردیبهشت ۹۶ بازداشت و خرداد ۱۴۰۱ پس از تحمل پنج سال حبس از زندان عادل‌آباد آزاد شد.
او در ایام حبس پیشین خود مدتی به زندان بوشهر تبعید و پس از ۹ ماه مجددا به شیراز بازگردانده شده بود.
این زندانی سیاسی در سال ۱۴۰۰ در یک پیام صوتی از زندان بوشهر که در ایران‌اینترنشنال منتشر شد، درباره تعرض به زنان زندانی صحبت کرد و چند روز بعد برای مدتی دسترسی‌اش به تلفن قطع شد.
رضایی در بخش دیگری از نامه‌اش از محمد حسینی، معترض اعدام شده در جریان خیزش ۱۴۰۱ و مجید هاشمی، از معترضان جان‌باخته آبان ۹۸ در شیراز یاد کرد و نوشت: «قسم به خون آن‌ها چه در زندان، چه خارج از زندان به راهم در کنار ملت ایران ادامه خواهم داد و تا آزادی سرزمینمان دست از تلاش بر نخواهم داشت.»
این زندانی سیاسی «دست در دست هم گذاشتن و اتحاد و همسبتگی» را راهی برای آزادی ایران دانست و نوشت: «با هر گرایش سیاسی و عقیده‌ای با هم بر مساله‌ای اساسی یعنی آزادی ایران توافق داریم.»
او در بخش پایانی نامه‌اش نوشت: «جانم فدای ایران؛ همچنان که اصغر نحوی‌پور زمانی که گلوله خورد فریاد زد "جانم فدای ایران".»
محبوبه رضایی که اکنون دوران محکومیت خود را در زندان اوین سپری می‌کند در تاریخ ۱ خرداد ۱۴۰۲ در بوشهر بازداشت و مدتی بعد از بازداشتگاه یک_الف سپاه پاسداران در تهران به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
