سخنگوی دولت جمهوری اسلامی درباره برگزاری مراسم هالووین در ایران و ممنوعیت آن از سوی مراجع حکومتی گفت که اولویت، بازگشت به جشن‌های «ملی و مذهبی» است و تاکید کرد «جلوگیری» یک راه است اما یک راه دیگر، «فرهنگ‌سازی» است.
فاطمه مهاجرانی، جمعه ۹ آبان در خصوص اطلاعیه ممنوعیت برگزاری هرگونه مراسم، جشن، تجمع، تبلیغ یا فروش اقلام مرتبط با مراسم هالووین در اماکن عمومی و صنفی، گفت: «ما این همه جشن ملی داریم، هالووین کجا بود؟»
او در پاسخ به این سوال که آیا این شیوه جلوگیری از برگزاری یک جشن باعث سلب اختیار و آزادی عمومی مردم نخواهد شد، گفت: «چرا، اصولا جلوگیری یک راه است ولی یک راه دیگر فرهنگ‌سازی است. یعنی برگشتن به جشن‌های ملی و مذهبی خودمان می‌تواند بسیار بهتر باشد.»
سخنگوی دولت همچنین درباره بازگشت ماموران امر به معروف به خیابان‌ها ابراز بی‌اطلاعی کرد و گفت: «وجه فرهنگیِ نوع رفتار آدم‌ها در سطح اجتماع به عنوان یک موضوع فرهنگی در حال پیگیری است.»
پیش از این و در ششم آبان، اتاق اصناف ایران با صدور دستورالعملی خطاب به همه اماکن عمومی و صنفی، فروش کالاهای مربوط به برگزاری مراسم هالووین را در ایران ممنوع اعلام کرد و دلیل آن را «صیانت از شئون فرهنگی، مذهبی و اجتماعی کشور» دانست.
اتاق اصناف در این دستورالعمل نوشت: «پلیس نظارت بر اماکن عمومی با هرگونه تخلف در این زمینه برخورد قاطع و قانونی به‌عمل آورده و در صورت مشاهده هر نوع اقدام تبلیغی یا اجرایی مرتبط، نسبت به پلمب واحد متخلف و معرفی متصدی به مراجع ذی‌صلاح اقدام خواهد کرد.»
این اولین بار نیست که حکومت سرکوب‌های اجتماعی را به برگزاری مراسم هالووین گسترش می‌دهد.
دو سال پیش، خبرگزاری فارس به نقل از یک مقام قضایی، از پلمب پنج کافه و رستوران در شیراز به‌دلیل برگزاری جشن «هالووین» خبر داد و نوشت تعدادی از افراد نیز در همین زمینه به‌عنوان «متهم» بازداشت و به مراجع قضایی معرفی شدند.
تیر ۱۴۰۲ نیز مجید امامی، دبیر شورای فرهنگ عمومی، گفت هالووین و ولنتاین «عناصر جامعه بی‌نشاط غرب» است.
با وجود ممنوعیت‌هایی که حکومت در زمینه خرید و فروش کالاهای مربوط به ولنتاین و هالووین وضع کرده، گزارش‌ها حاکی از رونق بازار این کالاها در ایران است.
با وجود تاکید مقام‌های جمهوری اسلامی بر «فرهنگ‌سازی»، تجربه سال‌های اخیر نشان داده که جشن‌ها و مناسبت‌های فراگیر بین‌المللی در میان نسل جوان ایرانی محبوبیت دارند.
در این بین، تلاش حکومت برای مهار این برنامه‌ها نه تنها مانع گسترششان نشده، بلکه در بسیاری موارد به نشانه‌ای از مقاومت فرهنگی در برابر محدودیت‌های اجتماعی تبدیل شده‌اند.
