با آغاز عملیات «چکش نیمه‌شب» در شنبه، گروهی از بمب‌افکن‌های بی–۲ از پایگاه خود در ایالت میزوری آمریکا به پرواز درآمدند و در مسیر جزیره گوام در اقیانوس آرام دیده شدند.
کارشناسان پرواز این بمب‌افکن‌ها را به‌عنوان پیش‌زمینه‌ای برای حمله احتمالی آمریکا به ایران تفسیر کردند.
اما پرواز این جنگنده‌ها صرفا برای فریب بود.
گروه واقعی متشکل از هفت فروند بمب‌افکن بی–۲ که با بال‌های خفاشی خود شناخته می‌شوند، به‌صورت پنهانی به‌سمت شرق آمریکا پرواز کردند.
این پرواز که ۱۸ ساعت به طول انجامید، با حداقل ارتباطات انجام شد و در میانه راه سوخت‌گیری هوایی صورت گرفت.
ارتش آمریکا یکشنبه این موضوع را فاش کرد.
در حالی‌که بمب‌افکن‌ها به حریم هوایی ایران نزدیک می‌شدند، یک زیردریایی آمریکایی بیش از ۲۴ فروند موشک کروز تاماهاوک زمین‌به‌زمین شلیک کرد.
جنگنده‌های آمریکایی نیز به‌عنوان طعمه در جلوی بمب‌افکن‌ها پرواز کردند تا در صورت وجود جنگنده‌ها یا سامانه‌های موشکی ایران، آن‌ها را شناسایی و منحرف کنند.
این حمله به سه سایت اصلی هسته‌ای ایران، بزرگ‌ترین عملیات تاکتیکی تاریخ با استفاده از بمب‌افکن‌های بی–۲ بود و از لحاظ طول مدت، پس از عملیات آمریکا در واکنش به حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، دومین عملیات طولانی این هواپیماها محسوب می‌شود.
بمب‌افکن‌های بی–۲ در این عملیات ۱۴ بمب سنگرشکن جی‌بی‌یو–۵۷ موسوم به «نفوذگر عظیم مهمات» را رها کردند.
هر کدام از این بمب‌ها ۳۰ هزار پوند (حدود ۱۳٬۶۰۰ کیلوگرم) وزن دارند.
طبق اعلام پنتاگون، در این عملیات بیش از ۱۲۵ هواگرد نظامی آمریکا مشارکت داشتند.
از دیدگاه ارتش آمریکا، این عملیات یک موفقیت تاکتیکی چشمگیر بود.
ژنرال دن کین، رییس ستاد مشترک نیروهای مسلح آمریکا، یکشنبه در پنتاگون به خبرنگاران گفت: «نیروهای ایرانی حتی یک گلوله هم به‌سمت هواپیماهای آمریکایی شلیک نکردند و کاملا غافلگیر شدند.»
کین گفت: «جنگنده‌های ایران پرواز نکردند، و به‌نظر می‌رسد سامانه‌های موشکی پدافند هوایی ایران نیز در طول مأموریت نتوانستند ما را شناسایی کنند. ما عنصر غافلگیری را حفظ کردیم.»
