مواضع اپوزیسیون ایران؛ از اعلام آمادگی برای دوران گذار تا درخواست پایان جنگ
ٰدر حالی‌که حملات اسرائیل به مواضع جمهوری اسلامی در ایران وارد مرحله‌ای بی‌سابقه شده و هشدار تخلیه تهران صادر شده است، موجی از اعتراض‌های مدنی و انسانی علیه تداوم جنگ، از فعالان حقوق بشر تا خانواده‌های زندانیان سیاسی و تشکل‌های کارگری، در حال شکل‌گیری است.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، در پیامی در اینستاگرام به شدت به هشدار تخلیه تهران واکنش نشان داد و نوشت: «تهران یعنی ۱۰ میلیون انسان… شهر مرا ویران نکنید. جنگ را متوقف کنید.» او با یادآوری زندگی روزمره میلیون‌ها شهروند در پایتخت، نسبت به پیامدهای ویرانگر ادامه درگیری هشدار داد.
هم‌زمان، شاهزاده رضا پهلوی نیز در گفت‌وگو با بلومبرگ اعلام کرد جمهوری اسلامی در آستانه فروپاشی است. او گفت برخی از مقامات رژیم در حال فرارند و تماس‌هایی نیز با اپوزیسیون برقرار کرده‌اند. به گفته او، لحظه گذار به دموکراسی نزدیک شده و نیروهای جایگزین برای مدیریت دوران پس از فروپاشی آماده‌اند.
از سوی دیگر، سعید بشیرتاش، از اعضای جبهه هفت آبان، در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال تاکید کرد که جمهوری اسلامی توان نظامی لازم برای مقابله با اسرائیل را ندارد و ساختار سیاسی و امنیتی آن در برابر حملات اخیر ناتوان نشان داده است.
در داخل کشور نیز، شش تشکل کارگری از جمله سندیکای کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت‌تپه با انتشار بیانیه‌ای صریح، جنگ را محکوم کرده و نسبت به فاجعه انسانی هشدار دادند. در این بیانیه آمده است: «طبقه کارگر از این جنگ هیچ سودی نمی‌برد. آنچه نصیبش می‌شود، گرسنگی، آوارگی و مرگ است.» این گروه‌ها خواستار توقف فوری سیاست‌های جنگ‌طلبانه، لغو تحریم‌ها، و پایان سرکوب‌های داخلی شدند.
در همین حال، صدور هشدار تخلیه تهران نگرانی‌ها درباره جان زندانیان سیاسی را افزایش داده است. تعدادی از خانواده‌های زندانیان در زندان‌های اوین، تهران بزرگ و قرچک با صدور بیانیه‌ای، خواستار آزادی فوری عزیزانشان شدند. آنان در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال تأکید کردند: «زندانیان در پشت دیوارهای بتنی زندان گرفتار شده‌اند و در صورت حمله، هیچ راهی برای نجات ندارند.»
خانواده‌ها هشدار دادند که جمهوری اسلامی «جان عزیزان ما را گروگان گرفته» و تاکید کردند: «بمب‌ها تفاوتی میان خودی و غیرخودی نمی‌گذارند. اگر یکی از فرزندان ما در زندان جان ببازد، چه کسی پاسخگو خواهد بود؟»
در مجموع، هم‌زمان با تشدید حملات و تزلزل ساختار حکومتی، صدای اعتراض از دل جامعه مدنی، روشنفکران، کارگران و خانواده‌های زندانیان بلندتر از همیشه به گوش می‌رسد—صدایی که خواهان توقف فوری جنگ، حفظ جان مردم، پایان نظامی‌گری و گذار به یک دموکراسی است.