دانشمندان در جریان آماده‌سازی یک نمایش پلنتاریومی، به‌طور تصادفی ساختاری مارپیچی در ابر اورت کشف کردند. این ساختار که با شبیه‌سازی علمی تایید شده، ممکن است درک موجود از شکل و رفتار این بخش ناشناخته از منظومه شمسی را تغییر دهد.
شبکه سی‌ان‌ان در گزارشی نوشت در حین آماده‌سازی نمایش «برخوردها در راه شیری» در پلنتاریوم هایدن نیویورک، تصویر یک مارپیچ در میان ابر اورت روی گنبد پلنتاریوم ظاهر شد؛ تصویری که می‌تواند درک ما را از بخش‌های ناشناخته منظومه شمسی تغییر دهد.
جکی فاهرتی، اخترفیزیک‌دان موزه تاریخ طبیعی آمریکا و مدیر هنری این نمایش گفت: «وقتی صحنه را پخش کردیم، بلافاصله آن را دیدیم ... من شوکه شدم. نمی‌دانستم با خطای تصویری مواجه هستم یا یک واقعیت علمی.»
فاهرتی برای بررسی موضوع با دیوید نسورنی، دانشمند موسسه تحقیقاتی جنوب غربی در کلرادو تماس گرفت. نسورنی که شبیه‌سازی‌های علمی ابر اورت را تهیه کرده بود، ابتدا احتمال داد که این مارپیچ یک خطای بصری باشد اما پس از بررسی داده‌ها، وجود آن را تایید کرد.
ابر اورت، مرز دورافتاده منظومه شمسی
ابر اورت منطقه‌ای فرضی از اجرام یخی است که هزار برابر دورتر از نپتون، به دور خورشید می‌چرخند. این ناحیه تاکنون مستقیما مشاهده نشده اما تصور می‌شود منشا بسیاری از دنباله‌دارها باشد.
اجرام این ناحیه برخلاف سیارات، روی یک صفحه واحد نمی‌چرخند و مدارهایی با شیب‌های متفاوت دارند. ویژگی‌ای که تاکنون باعث شده شکل آن کروی فرض شود.
مارپیچی ناشی از جزر و مد کهکشانی
نسورنی برای تایید کشف، از ابررایانه پلئیادس ناسا استفاده کرد و گفت: «همه مدل‌هایی که دارم این مارپیچ را نشان می‌دهند.»
به گفته او، دلیل این ساختار اثر جزر و مد کهکشانی است، یعنی نیروی گرانشی حاصل از ستارگان و ماده تاریک کهکشان راه شیری که مدار اجرام دور از خورشید را می‌پیچاند.
او افزود این مارپیچ در بخش داخلی ابر اورت دیده می‌شود و احتمال داد بخش بیرونی همچنان شکلی کروی یا پوسته‌ای داشته باشد.
چالش در تایید رصدی
فاهرتی گفت: «این اجرام روی مدارهایی عجیب و بسیار طولانیاند و ممکن است میلیونها سال طول بکشد تا یک بار خورشید را دور بزنند.»
او افزود: «اگر بخواهیم نظریهای درباره تکامل منظومههای شمسی داشته باشیم، باید شکلهای مختلف آن را بشناسیم.»
مالنا رایس، استاد اخترشناسی دانشگاه ییل، گفت: «این یافته، دید ما را نسبت به منظومه شمسی و حتی سامانههای فراخورشیدی تغییر میدهد.»
در عین حال، ادوارد گومز، اخترفیزیک‌دان دانشگاه کاردیف، تاکید کرد این یافته فعلا نظری و بر شبیه‌سازی عددی استوار است.
