زندانیان عضو کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۲۵ زندان کشور، روز شش آذر برای چهل و چهارمین هفته اعتصاب غذا کردند. آن‌ها در بیانیه‌ای با اشاره به اعدام بیش از ۱۴۰ زندانی در ماه گذشته، تاکید کردند هدف جمهوری اسلامی از اعدام‌ها، «سیاسی و به قصد ایجاد ترس و اختناق در جامعه» است.
زندانیان عضو کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در زندان‌های اراک، اردبیل، ارومیه، اسدآباد اصفهان، اوین (بندهای زنان، چهار و هشت)، بانه، بم، تبریز، تهران بزرگ، خرم‌آباد، خوی، رشت (بندهای مردان و زنان)، سقز، سلماس، شیبان اهواز، قائم‌شهر، قزلحصار (واحدهای سه و چهار)، کامیاران، کهنوج، مرکزی کرج، مریوان، مشهد، نظام شیراز و نقده، روز سه‌شنبه ششم آذر، اعتصاب غذا کردند.
آن‌ها با تاکید بر این که جامعه ایران با مشکلات معیشتی فراوان و بغرنجی مواجه است و حکومت در حل این مشکلات به بن‌بست رسیده است، تاکید کردند: «جمهوری اسلامی از ترس تکرار اعتراضات فراگیر مردمی، افزایش اعدام‌ها را به‌عنوان تنها راه‌حل می‌داند.»
کارزار اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در بهمن ماه ۱۴۰۲ از سوی زندانیان سیاسی محبوس در زندان قزلحصار کرج آغاز شد و سپس زندانیانی از سایر زندان‌ها به آن پیوستند.
اعضای این کارزار در اطلاعیه روز ششم آذر خود با اشاره به صدور حکم اعدام برای مهران حسن‌زاده و حمید عبدالله‌زاده، دو زندانی سیاسی، اعلام کردند که صدور این احکام هم‌زمان با محکومیت جمهوری اسلامی برای هفتاد و یکمین بار از سوی مجمع عمومی سازمان ملل به خاطر نقض فاحش حقوق بشر است.
آن‌ها با یادآوری این که از حدود ۴۰ روز پیش و پس از انتقال عدنان غبیشاوی، معین غنفری، علی مجدم و محمدرضا مقدم، چهار زندانی سیاسی عرب به سلول‌های انفرادی، هیچ خبری از سرنوشت آن‌ها در دست نیست، بر «اتحاد عمل و همبستگی جمعی برای توقف ماشین کشتار جمهوری اسلامی» تاکید کردند.
خاورمیانه به «زن، زندگی، آزادی» محتاج است
حورا نیک‌بخت، ناشر، فعال حقوق زنان و زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان اوین با عنوان «خاورمیانه به زن، زندگی، آزادی محتاج است»، نوشت پازل زندگی همه ساکنان خاورمیانه به قطعه لغو حکم اعدام پخشان عزیزی، وریشه مرادی و تک‌تک زنان و مردانی نیاز دارد که برای آزادی مبارزه می‌کنند.
نیک‌بخت در این نامه با روایتی از زندگی و فعالیت‌های عزیزی و مرادی، دو هم‌بندی محکوم به اعدام خود نوشت: «پازل پیچیده زندگی من قطعه زیستن در اوین را کم داشت. باید به اینجا می‌آمدم و زیبایی و شکوه این زنان بزرگ را می‌دیدم.»
مرادی و عزیزی، دو زندانی سیاسی کُرد هستند که در پرونده‌هایی جداگانه از سوی دادگاه انقلاب تهران، با اتهام «بغی» به اعدام محکوم شده‌اند.
نیک‌بخت از عزیزی به عنوان زنی که بدون کتاب، تماس و ملاقات، ماه‌ها در سلول انفرادی بوده و ابلاغ حکم اعدام در روند زندگی روزانه‌اش ذره‌ای تغییر ایجاد نکرده، یاد کرد و نوشت: «در برنامه تغذیه، نظافت، ورزش و مطالعه پخشان عزیزی هیچ چیزی جابه‌جا نشده و برای شام کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، در حجمی بالا غذا می‌پزد.»
این زندانی سیاسی با ارائه تجربه زیسته خود در میان زندانیان سیاسی بند زنان زندان اوین اضافه کرد که باید به زندان می‌رفت تا ببیند مبارزه بسیار گسترده‌تر از چیزی است که تصور می‌کرده است: «باید می‌آمدم و در کنار این زنان می‌ایستادم و در حیاط اوین فریاد می‌کشیدم "بند زنان اوین/ هم‌صدا و هم‌پیمان/ تا لغو حکم اعدام/ ایستاده‌ایم تا پایان." زنانی که از چیزی نمی‌ترسند و در زندان هم ساکت نمی‌نشینند.»
زنان زندانی سیاسی طی ماه‌های گذشته بارها در اعتراض به صدور حکم اعدام و اجرای گسترده احکام اعدام در زندان‌های سراسر ایران، دست به اقدامات اعتراضی زده‌اند.
