هر چند پیشرفت‌های علمی و پزشکی باعث افزایش امید به زندگی شده بود، اما این روند در حال کند شدن است. به گزارش مجله نیچر ایجینگ، از سال ۱۹۹۰ تاکنون، امید به زندگی در جوامع با بالاترین طول عمر، تنها حدود ۶.۵ سال افزایش یافته است.
در همین راستا، پژوهشی که از سوی دانشگاه جان هاپکینز بر روی شش هزار و ۲۰۰ مرد و زن در طول هشت سال انجام شد، چهار روش کلیدی برای افزایش طول عمر و بهبود کیفیت زندگی را شناسایی کرده است.
بر اساس یافته‌های این پژوهش، افرادی که این چهار رفتار هوشمندانه را در زندگی خود اتخاذ می‌کنند، احتمال مرگ به هر علتی را در آن محدوده زمانی تا ۸۰ درصد کاهش می‌دهند.
۱. پرهیز از سیگار کشیدن
اولین و مهم‌ترین عامل در افزایش طول عمر، پرهیز از سیگار کشیدن است. محققان تاکید می‌کنند که اگر مجبور به انتخاب تنها یک مورد از میان این چهار عامل باشید، این گزینه بهترین است.
سیگار کشیدن تاثیرات مخربی بر عروق کرونر و ریه‌ها دارد و خطر ابتلا به سرطان و سکته مغزی را به‌شدت افزایش می‌دهد.
۲. حفظ وزن سالم
دومین عامل کلیدی، حفظ وزن سالم است. در پژوهش انجام شده، سالم‌ترین افراد شاخص توده بدنی (BMI) کمتر از ۲۵ داشتند.
شاخص توده بدنی از تقسیم وزن بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه می‌شود. برای مثال، فردی با وزن ۷۰ کیلوگرم و قد یک متر و ۷۰ سانتی‌متر، شاخص توده بدنی حدود ۲۴.۲ خواهد داشت که در محدوده سالم قرار می‌گیرد.
حفظ وزن سالم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن مانند دیابت و مشکلات قلبی-عروقی را کاهش دهد.
۳. فعالیت فیزیکی منظم
سومین عامل مهم، داشتن فعالیت فیزیکی منظم است. توصیه می‌شود در بیشتر روزهای هفته، روزانه حدود ۳۰ دقیقه فعالیت داشته باشید.
این زمان را می‌توان به سه دوره ۱۰ دقیقه‌ای، یک پیاده‌روی ۱۰ دقیقه‌ای در صبح، یکی در هنگام ناهار و یک قدم زدن بعد از شام تقسیم کرد.
فعالیت فیزیکی منظم نه تنها به حفظ وزن سالم کمک می‌کند، بلکه سلامت قلب و عروق را نیز بهبود می‌بخشد.
آخرین عامل کلیدی، داشتن انتخابهای غذایی سالم است. این مطالعه نشان داد که سالم‌ترین افراد از رژیم غذایی مدیترانهای پیروی می‌کنند.
این رژیم شامل مصرف فراوان میوهها و سبزیجات تازه، آجیل با روغنهای سالم، ماهی (گوشت قرمز کمتر)، کربوهیدراتهای غلات کامل و استفاده از روغن زیتون برای پخت و پز است.
چالشهای پیش رو و راهکارها
با وجود شناسایی این عوامل کلیدی، چالشهای جدی در زمینه سلامت سالمندی وجود دارد.
مطالعات نشان می‌دهند نسل بیبی بومر (متولدین پس از جنگ جهانی دوم تا اواسط دهه ۶۰ میلادی) در دهههای ۵۰ و ۶۰ زندگی خود، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های جدی مانند سرطان، بیماری‌های ریوی، مشکلات قلبی، دیابت و کلسترول بالا قرار دارند.
بر اساس این یافتهها، صرف افزایش طول عمر، لزوما به معنای بهبود کیفیت زندگی نیست.
هدف نهایی باید افزایش «طول عمر سالم» باشد، یعنی افزایش تعداد سالهایی که افراد در سلامت و کیفیت زندگی مطلوب سپری می‌کنند.
