تحقیقات جدید نشان می‌دهند سرعت افزایش امید به زندگی انسان در حال کاهش است. دانشمندان معتقدند با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در حوزه پزشکی و بهداشت عمومی، روند افزایش طول عمر انسان‌ها در دهه‌های اخیر کندتر شده است.
این یافته‌ها هم‌زمان با انتشار مطالعه‌ای دیگر که نشان می‌دهد نسل بیبی بومر (متولدین پس از جنگ جهانی دوم تا اواسط دهه ۶۰ میلادی) با وجود عمر طولانی‌تر، نسبت به نسل‌های پیشین از سلامت ضعیف‌تری برخوردار بوده است، توجه محققان را به چالش‌هایی جدید در حوزه سلامت سالمندی جلب کرده است.
بر اساس گزارش اسکای نیوز، پژوهشی که به تازگی در مجله نیچر ایجینگ منتشر شده، نشان می‌دهد روند افزایش امید به زندگی انسان که در قرن‌های ۱۹ و ۲۰ شاهد جهشی چشمگیر بود، در سه دهه گذشته به طور قابل توجهی کُند شده است.
این مطالعه که به وسیله محققانی از دانشگاه ایلینوی شیکاگو انجام شده، نشان می‌دهد از سال ۱۹۹۰، امید به زندگی در جوامع با بالاترین نرخ‌های طول عمر، تنها حدود شش سال و نیم افزایش یافته است.
دکتر اس.جی اولشانسکی، محقق اصلی این پژوهش، معتقد است بخش عمده‌ای از افزایش طول عمر در دوران معاصر، مدیون پیشرفت‌های پزشکی است.
اولشانسکی تاکید می‌کند اکنون زمان آن رسیده تا تمرکز تحقیقات به سمت کند کردن روند پیری و افزایش کیفیت زندگی در سال‌های پایانی عمر معطوف شود.
یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد انتظار زندگی ۱۰۰ ساله برای ۱۵ درصد از زنان و پنج درصد از مردان در اکثر کشورها در قرن حاضر، خوش‌بینانه است.
محققان بر این باورند که بدون کند کردن فرآیندهای بیولوژیکی پیری، افزایش چشمگیر طول عمر انسان در این قرن بعید به نظر می‌رسد.
وضعیت سلامت نسل بیبی بومر
هم‌زمان، مطالعه‌ای دیگر که در ژورنال آو جرنتولوژی منتشر شده، وضعیت سلامت نسل بیبی بومر را بررسی کرده است.
این پژوهش که از سوی محققان دانشگاه کالج لندن و دانشگاه آکسفورد انجام شده، نشان می‌دهد این نسل اگرچه عمر طولانی‌تری دارند اما نسبت به نسل‌های قبلی از سلامت ضعیف‌تری برخوردارند.
طبق این مطالعه، این افراد در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ زندگی خود، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های جدی مانند سرطان، بیماری‌های ریوی، مشکلات قلبی، دیابت و کلسترول بالا قرار دارند.
این یافته‌ها نشان می‌دهند صرف افزایش طول عمر، لزوما به معنای بهبود کیفیت زندگی نیست.
دو مطالعه در کنار هم، تصویری پیچیده از وضعیت سلامت و طول عمر انسان در قرن ۲۱ ارائه می‌دهند. از یک سو، روند افزایش امید به زندگی کند شده و از سوی دیگر، کیفیت زندگی در سال‌های پایانی عمر با چالشهای جدی روبهرو است.
متخصصان حوزه سلامت و سالمندشناسی بر این باورند که تمرکز تحقیقات آینده باید بر بهبود کیفیت زندگی در سنین بالا و کاهش بار بیماری‌های مزمن باشد.
این رویکرد میتواند به افزایش «طول عمر سالم» منجر شود که به معنای افزایش تعداد سالهایی است که افراد در سلامت و کیفیت زندگی مطلوب سپری میکنند.
این یافته‌ها ضرورت بازنگری در سیاستهای بهداشتی و اجتماعی مرتبط با سالمندان را برجسته میکنند.
در حال حاضر جوامع باید خود را برای مواجهه با چالشهای ناشی از افزایش جمعیت سالمند که ممکن است با مشکلات سلامتی بیشتری روبهرو باشند، آماده کنند.
این امر مستلزم سرمایهگذاری در تحقیقات پیشگیرانه، بهبود خدمات بهداشتی و ایجاد محیطهای حمایتی برای سالمندان است.
