در حالی که شورای عالی کار هنوز به نتیجه‌ای در زمینه افزایش حداقل حقوق کارگران در سال ۱۴۰۲ نرسیده، کارگران اعتراض خود را به آن‌چه «نمایش‌های مضحک و تکراری» دولت برای عدم افزایش متناسب حقوقشان می‌دانند، ابراز کرده‌اند. یک کارگر بازنشسته خواستار پیشبرد این مطالبه در «کف خیابان» شد.
اسماعیل گرامی، کارگر بازنشسته شرکت نیشکر هفت‌تپه، در یادداشتی نوشت: «در روزهای آخر سال شورای عالی کار در حال اجرای نمایش‌های مضحک و تکراری است که مشخص است سرانجام مبلغ ناچیزی را همچون سال‌های گذشته به حداقل دستمزدِ کارگران اضافه خواهد نمود.»
او در ادامه نوشت: «کارگران (شاغل و بازنشسته) به علت پایین بودن حقوق، از خرید بسیاری از اقلام مورد نیاز زندگی صرفه نظر کرده‌اند و به خاطر بالا بودن هزینه دارو و درمان، دردها را تحمل می‌کند. اجاره خانه، بیشترین بخش درآمد خانواده را به خود اختصاص داده. دیگر خرید خانه یا تعویض یک خانه کوچک به خانه‌ای بزرگ‌تر یک رویا شده است و این افزایش حقوق‌های ناچیز مشکلی را حل نمی‌کنند.»
این کارگر بازنشسته به نبود نهادهای صنفی در ایران اشاره و تاکید کرد: «امروزه کارگرانِ شاغل فاقد یک تشکل کشوری هستند که طی یک مبارزه بتوانند متناسب با "قدرتِ" تشکیلاتی خود، حداقل دستمزدشان را به حکومت تحمیل نمایند. در چنین شرایطی در واحدهایِ کارگریِ پراکنده "کارگران باید در هر کجا که هستند و در هر زمانی، بدون توجه به مصوبه شورای عالی کار، بدون توجه به مبلغ خط فقر یا میانگین هزینه خانوار متوسط شهری، برای حداکثر مبلغی که می‌توانند به چنگ آورند، مبارزه کنند.»
به باور گرامی، مبارزه برای هر مبلغِ از پیش تعیین شده بدون درنظر گرفتنِ «توان کارگران آن واحد کارگری»، یا باعث شکست اعتصاب (در اثر یک‌دندگی) می‌شود یا باعث از دست دادن امتیاز می‌گردد (در اثر عقب‌نشینی زود هنگام): «این‌ها تجاربی است که هم‌اکنون کارگران در بعضی از واحدهای کارگری به کار می‌بندند.»
او در در رابطه با بازنشستگان تامین اجتماعی نیز نوشت: «اگر بخواهیم در رابطه با "کسبِ" افزایش حقوق صحبت کنیم، اختلاف بسیاری بین شاغلین و بازنشستگان وجود دارد. اگرچه این دو لایه کارگری دارای منافع مشترکی هستند اما در رابطه با کسب افزایش حقوق دارای "توان‌هایِ" متفاوتی می‌باشند.»
به نوشته این کارگر بازنشسته، بازنشستگان جدا از این که از کدام واحدِ کارگری یا کارمندی بازنشسته شده‌اند، در سال‌های اخیر به طور انفرادی برای اعتراض به پایین بودن حقوق خود در مقابل سازمان تامین اجتماعی در تهران، ادارات کار و کانون‌های بازنشستگان در شهرستان‌ها همدیگر را پیدا کرده‌اند و به کمک دنیای مجازی، یک ارتباط خودجوش بین آن‌ها به وجود آمده است و در حقیقت صاحب "تشکلی" هر چند ضعیف شده‌اند.
او با این حال تاکید کرد: «[بازنشستگان] با همین تشکل خودجوش و ضعیف توانستند با تجمعات روزهای یک‌شنبه، متناسب‌سازی را (با تمام نواقص و اشکالاتی که داشت) به سازمان تامین اجتماعی تحمیل نمایند.»
همچنین به گفته این فعال کارگری، این تجمعات خیابانی در شهرها و استان‌های مختلف باعث شد سرانجام دولت (حکومت) افزایش حقوق ۳۸ درصد را بپذیرد.
گرامی در پایان تاکید کرد: «بازنشستگان خواهان اجرای مواد ۹۶ و ۱۱۱ قانون سازمان تامین اجتماعی هستند که تفسیر درست آن‌ها این است که حقوق بازنشستگان باید متناسب با نرخ تورم افزایش یابد و هر گونه قصوری در این رابطه جوابش این است: فقط کف خیابون به دست می‌آد حقمون!»
این یادداشت در حالی است که اختلاف‌ها میان گروه کارگری و گروه کارفرمایی در زمینه میزان افزایش هزینه‌های معیشتی کارگران ایران همچنان ادامه دارد و نشست دستمزد شورای عالی کار شامگاه دوشنبه ۲۲ اسفند بدون نتیجه پایان یافت.
قرار است جلسه بعدی این شورا برای تصمیم‌گیری درباره حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۲، روز جمعه ۲۶ اسفند برگزار شود.
