منشور مطالبات تشکل‌های صنفی و مدنی با تاکید بر اتحاد جنبش‌های اجتماعی و تمرکز بر مبارزه
بیست نهاد مستقل صنفی و مدنی ایران به طور مشترک منشوری با عنوان «مطالبات حداقلی تشکل‌ها» منتشر و ۱۲ خواسته اصلی خود را مطرح کردند. آن‌ها همچنین بر اتحاد و به‌هم پیوستگی جنبش‌های اجتماعی و مطالباتی و تمرکز بر مبارزه برای پایان دادن به وضعیت ضد انسانی و ویرانگر موجود تاکید کردند.
تشکل‌های صنفی امضاکننده این منشور، با تاکید بر اینکه در چهل و چهارمین سالگرد انقلاب ۵۷، شیرازه اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کشور در «گردابی از بحران و از هم گسیختگی» فرو رفته است، گفتند هیچ چشم‌انداز روشن و قابل حصولی را نمی‌توان برای پایان دادن به آن در چهارچوب روبنای سیاسی موجود متصور بود.
آن‌ها پنج ماه اعتراضات خیابانی را به‌رغم سرکوب خونین حکومت، تلاشی برای خاتمه دادن به «شرایط ضد انسانی موجود» و علیه زن‌ستیزی و تبعیض جنسیتی، ناامنی پایان‌ناپذیر اقتصادی، بردگی نیروی کار، فقر و فلاکت و ستم طبقاتی، ستم ملی و مذهبی دانستند.
در همین راستا، این بیست تشکل صنفی خواست‌های حداقلی خود را به‌عنوان ضرورت‌های اساسی در ساخت جامعه‌ای نوین، مدرن و انسانی پس از جمهوری اسلامی مطرح کردند.
آزادی همه زندانیان سیاسی، منع جرم‌انگاری فعالیت سیاسی و صنفی و مدنی، محاکمه علنی آمرین و عاملین سرکوب اعتراضات مردمی، آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، راهپیمایی، شبکه‌های اجتماعی و ...، لغو احکام اعدام و قصاص و ممنوعیت شکنجه، عدم دخالت مذهب در قوانین، برچیده شدن ارگان‌های سرکوب، محدود کردن اختیارات دولت، پایان دادن به تخریب‌های زیست‌محیطی و عادی‌سازی روابط خارجی در بالاترین سطوح با همه کشورهای جهان بخشی از این خواسته‌هاست.
این تشکل‌های صنفی خواستار برابری کامل حقوق زنان با مردان در تمامی عرصه‌ها، به رسمیت شناختن جامعه رنگین کمانی و پایبندی بر حقوق زنان نسبت به بدن و سرنوشت‌شان شدند و از سوی دیگر بر ضرورت امحای نگرش‌های مبتنی بر تبعیض و ستم ملی و مذهبی تاکید کردند.
آن‌ها همچنین تامین ایمنی کار، امنیت شغلی و افزایش فوری حقوق کارگران، معلمان، کارمندان و همه شاغلان و بازنشستگان را از دیگر خواست‌های حداقلی خود خوانده و تاکید کردند «ممنوعیت کار کودکان، ایجاد رفاه همگانی از طریق بیمه بیکاری رایگان‌سازی آموزش و پرورش و بهداشت و درمان برای همه مردم» باید در قوانین ایران گنجانده شود.
امضاکنندگان منشور، از ضرورت تمرکز بر «اتحاد و به هم پیوستگی جنبش‌های اجتماعی و مطالباتی و تمرکز بر مبارزه برای پایان دادن به وضعیت ضد انسانی و ویرانگر موجود» گفتند و تحقق این ۱۲ خواست حداقلی را به مثابه اولین فرامین و نتیجه اعتراضات بنیادین مردم ایران، «یگانه راه پی‌افکنی ساختمان جامعه‌ای نوین و مدرن و انسانی در کشور» توصیف کردند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، اتحادیه آزاد کارگران ایران، اتحادیه تشکل‌های دانشجویی دانشجویان متحد، کانون مدافعان حقوق بشر، سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت تپه، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، خانه فرهنگیان ایران (خافا)، بیدارزنی، ندای زنان ایران، صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد اهواز، کانون مدافعان حقوق کارگر، انجمن صنفی کارگران برق و فلز کرمانشاه، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری، اتحاد بازنشستگان، شورای بازنشستگان ایران، تشکل دانشجویان پیشرو، شورای دانش‌آموزان آزاداندیش ایران، سندیکای نقاشان استان البرز، کمیته پیگیری ایجاد تشکل‌های کارگری ایران و شورای بازنشستگان سازمان تامین اجتماعی (بستا) امضاکنندگان این منشور هستند.