لیلا حسین‌زاده، فعال دانشجویی که به قید وثیقه از زندان آزاد شده در رشته توییتی وضعیت اسف‌بار بند زنان زندان عادل‌آباد شیراز توضیح داد و تجویز قرص‌های اعصاب بدون اسم به زندانیان را «جنایتی هولناک» خواند.
حسین‌زاده نوشت: «در اتاق خودمان زیاد می‌دیدم که فرد شاید به‌اندازه ۴ ساعت در روز بیدار بود. حتی یک بار دادن قرص‌های گویا اشتباه کار بچه‌های اتاق معترضین را به تشنج کشاند.»
او همچنین با اشاره به وضعیت فاجعه‌بار رسیدگی پزشکی نوشت که زندان‌بان‌ها در مواجهه با حال بد زندانیان برای آنها آرزوی مرگ می‌کردند.
به گفته او، وقتی الهام افکاری، برادر نوید افکاری، در دوران اعتصاب غذا، خون بالا آورده و نگران حالش بودند، زندان‌بان گفته: «بمیره، به درک».
حسین‌زاده با مثالی درباره غذاهای بی‌کیفیت این زندان گفت که در غذای بند «تخم مارمولک» پیدا کردند.
او به وضعیت نامناسب تهویه بند اشاره کرد و همچنین نوشت که چند اتاق بند زنان زندان عادل‌آباد به سالن اعدام چسبیده؛ «یعنی حبسشان با شنیدن مداوم صدای اعدام گره خورده» و چند اتاق بالای زیرزمینی است که احتمال دارد محل شکنجه باشد.
حسین‌زاده نوشته است: «تنفس زندانیان راهروی پایینی و گوش زندانیان راهروی بالایی تحت شکنجه مداوم است.»
این زندانی سیاسی همچنین درباره وضعیت بهداشت زندان نوشت: «ظرف را باید در آبخوری میشستیم که در محیط توالت و حمام است، هیچ سینک ظرفشویی در کار نیست (بجز اتاق نوجوان) همانجا که دست و پا و دماغمان را میشستیم و مادران کودکانشان را می‌شستند، ظرف میشستیم.»
او ادامه داد: «خود زندانیان سعی کرده بودند تفکیکی بگذارند، که مثلا دو شیر آب برای ظرف و دو شیر آب دیگر برای شستشوی دیگر، تفکیکی که در تراکم جمعیتی بالا اغلب شکست می‌خورد.»
حسین‌زاده درباره حمام کردن در زندان نیز نوشته است: «وقتی دمای آب «استخری» می‌شد، وقت حمام بود. سردمان بود و می‌گفتند به دلیل استفاده زیاد از مخزن آب فرصت نمی‌کند داغ شود!»
این فعال دانشجویی درباره ممنوعیت‌های اعمال شده در زندان نیز نوشته است: «بهایی و سنی را می‌نشاندند پای دعا برای ظهور امام زمان و بهترین بخشش این بود. چادر اجباری بود، بارها در طول هفته می‌گفتند فردا بازدیدکننده داریم، بجای ۷ صبح، ۶ صبح بیدارباش می‌دادند، زندانی‌ها باید سریع آماده می‌شدند: جوراب، آستین بلند، حجاب زیر چادر، چادر. و آماری می‌نشستند. تا می‌آمدند تکان بخورند، داد می‌زدند یاالله یاالله. و این حبس در حبس، این آماری نشستن در اتاق اغلب تا ظهر ادامه داشت و بازدیدکننده‌ای هم در کار نبود.»
او درباره رسیدگی‌های پزشکی نیز نوشت: «رسیدگی پزشکی بند بمعنای دقیق کلمه فاجعه بود. زندانی دیابتی با زخم پایی که هر دم گسترده‌تر می‌شد و پاسخ به او این بود: طبیعی است. بی هیچ تمهیداتی افراد را با اچ آی وی مثبت یا هپاتیت رها می‌کردند، بارها تقاضای تست هپاتیت دادم و وقعی ننهادند.»
این زندانی سیاسی تاکید کرد: «با خساست بهداری مواجه بودیم و گهگاه زندانیان بی دسترسی به مسکن درد میکشیدند.»
این اولین بار نیست که زندانیان زن سیاسی وضعیت بند زنان زندانهای جمهوری اسلامی را توصیف میکنند.
پیشتر گروهی سایبری به نام «عدالت علی» ضمن هک دوربینهای زندان اوین، تصاویری از رفتارخشونتآمیز ماموران زندان اوین با زندانیان منتشر کرد.
پس از این اتفاق تعداد بسیاری از زندانیان سیاسی سابق اقدام به انتشار فجایعی کردند که در زندانهای سراسر ایران رخ داده و میدهد.
همچنین سپیده قلیان، فعال مدنی زندانی، در رشته توییتی وضعیت بند زنان زندان بوشهر و نقض شدید حقوق بشر در این زندان را تشریح کرده بود.
او در حساب توییترش نوشت: «زنان زندانی بند نسوان زندان بوشهر، به جرم زن بودن و زندانی بودن تحت وحشیانهترین شکنجهها و ضدانسانیترین شرایط ممکن نگهداری میشوند.»
قلیان در گزارشش با استفاده از اسامی مستعار صحنههایی از شرایطی که زنان زندانی بوشهر در آن زندگی میکنند را تشریح کرد.
با وجود هشدارهای بینالمللی و فعالهای حقوق بشر، دستگاه قضایی جمهوری اسلامی گزارشها درباره وضعیت ناگوار زندانها را رد میکند.
