این دو کنش‌گر مدنی که حدود دو هفته پیش از زندان قرچک به اوین منتقل شده بودند، روز جمعه چهاردهم مرداد با انتشار نامه‌ای از شرایط «نامکانی» به نام زندان قرچک و لزوم تعطیلی آن گفتند.

آنها در نامه خود زندان قرچک را «بازنمای دیدگاه، اراده و عمل حکومت استبداد دینی علیه زن» خواندند که زنان بسیاری تنها به دلیل اصرار بر حق پوشش، نگرش و زیست انسانی‌شان گرفتار آن شده‌اند.

در این نامه همچنین به شرایط سخت حاکم بر زندان زنان قرچک از «بدی هوای سوزناک و جهنمی آن» تا «آلوده و غیرقابل شرب و حتی غیر قابل استحمام بودن آب» و «ساختمان بدون نور طبیعی و جریان هوا» اشاره و آمده که این وضعیت «رنجی پایان‌ناپذیر» را به زنان زندانی تحمیل کرده است.

بنا بر آمارهای رسمی هم‌اکنون ۱۲۰۰ زن در زندان قرچک به سر می‌برند؛ زندانی که به گفته این دو کنشگر مدنی، نه تنها زندانی‌ها که گاه زندان‌بانان و ماموران هم به دنبال فرار و یافتن راه نجاتی از آن هستند.

مطلب‌زاده و محمدی در نامه خود «مبارزه علیه شرایط غیرانسانی قرچک » را نه با هدف ممنوعیت حضور و تبعید زندانیان سیاسی عقیدتی در آن، بلکه تعطیلی این زندان به منظور رفع مشکلات هزاران زنی خوانده‌اند که طی سال‌های گذشته به اجبار متحمل آن شده‌اند.

این دو کنش‌گر زندانی که به گفته خودشان روز ۲۹ تیرماه ۱۴۰۱ بدون هیچگونه درخواست جابجایی به‌طور ناگهانی و غافلگیرانه از این زندان اخراج شده‌اند، معتقدند «حضور زندانیان سیاسی می‌توانست انعکاس صدای آن زنان بی‌صدا باشد» و هدف انتقالشان از این زندان را قطع آن صدا ارزیابی کرده‌اند.