تجمع مقابل خانه نماینده جمهوری اسلامی در سازمان ملل در اعتراض به برگزاری مراسم برای رئیسی
بر اساس این گزارش، شش ماهیگیر از ایالت تامیل نادو در جنوب هند که بین ۲۲ تا ۳۸ سال سن داشتند، پس از دریافت پیشنهاد کار از ایران در سال ۲۰۲۳ راهی این کشور شدند.
یکی از دوستان این شش ماهیگیر گفته بود آنها قرار است در ایران با یک «کارفرمای قابل اعتماد» کار کنند.
سه تن از این افراد در ژانویه ۲۰۲۳ به ایران رسیدند و سه تن دیگر در سپتامبر همان سال به هموطنان خود ملحق شدند.
آنها پس از رسیدن به ایران برای کار به بندر چیرویه در استان هرمزگان فرستاده شدند تا فعالیت خود را بر روی یک کشتی به مالکیت فردی عربتبار به نام «سید جعفره» آغاز کنند.
اما اوضاع در ایران مطابق انتظار آنان پیش نرفت.
یکی از این ماهیگیران در مصاحبه با ایندین اکسپرس به شرایط دشوار کاری در ایران اشاره کرد و گفت آنها مجبور بودند ۱۰ روز در دریا و سپس ۱۰ روز در خشکی کار کنند و در زمان کار در دریا، تنها دو ساعت در شبانهروز میتوانستند بخوابند.
هرچند به آنان وعده حقوق ماهانه بین ۳۰ هزار تا ۴۰ هزار روپیه (بین ۳۶۰ تا ۴۸۰ دلار آمریکا) داده شده بود اما اکثر اوقات آنها ۱۰ هزار رویپه در ماه (معادل ۱۲۰ دلار آمریکا) دریافت میکردند.
به گفته او، به تدریج کارفرما از پرداخت حقوق به آنان سرباز زد و هنگامی که ماهیگیران گفتند بدون حقوق حاضر به کار در دریا نیستند، جیره غذایی آنها را نیز قطع کرد.
همزمان، کارفرما پاسپورت این شش نفر را گرفته بود و آنها عملا در ایران گرفتار شده بودند.
این افراد نهایتا تصمیم گرفتند روز سوم اردیبهشت سوار بر یک کشتی با موتور ۳۵۰ سیسی چینی، از بندر چیرویه فرار کنند و در این راه خطرات بیشماری را به جان بخرند.
این شش نفر طی دو هفته از آبهای قطر، تنگه هرمز و عمان عبور کردند و در تاریخ ۱۷ اردیبهشت به آبهای هند رسیدند اما مسیر گریز آنها با سختیها و چالشهای فراوانی همراه بود.
پس از ورود به آبهای قطر، ماهیگیران هندی از گارد ساحلی این کشور خواستند شرایط را برای رفتن آنان به سفارت هند در دوحه فراهم کند اما گارد ساحلی در پاسخ گفت آنها پیش از هر اقدامی، به دلیل ورود غیرقانونی به قطر شش ماه بازداشت خواهند شد و بنابراین بهتر است به ایران بازگردند.
ماهیگیران هندی با رد این پیشنهاد، راهی تنگه هرمز و عمان شدند و این در حالی بود که به شدت از نظر جیره غذایی در مضیقه بودند و تنها یک وعده در روز غذا میخوردند.
وقوع دو طوفان در نزدیکی عمان از دیگر مخاطراتی بود که این افراد با آن مواجه شدند.
یک کشتی گارد ساحلی آمریکا روز هشتم اردیبهشت با کشتی این ماهیگیران در آبهای عمان تماس رادیویی برقرار کرد.
یکی از ماهیگیران گفت هنگامی که آنان کوشیدند ماجرای فرار خود را برای گارد ساحلی آمریکا در منطقه شرح دهند، آنها «صبورانه» گوش فرا دادند.
ماهیگیران از گارد ساحلی ایالات متحده خواستند آنها را بازداشت کند و تحویل سفارت هند دهد اما این درخواست با واکنشی از سوی طرف آمریکایی همراه نشد.
نهایتا پس از مدتی چهار افسر آمریکایی – دو مرد و دو زن – خود را با یک قایق به کشتی ماهیگیران هندی رساندند و پس از بازرسی کشتی، به آنان بستههای پزشکی، غذا، آب آشامیدنی و عینک آفتابی دادند.
ماهیگیران هندی نهایتا توانستد با عبور از عمان خود را به آبهای هند برسانند و گارد ساحلی این کشور پس از انتقال آنها به بندر کوچی، کشتی و تلفنهای همراه این افراد را مصادره کرد.
سفر پرمخاطره این ماهیگیران پس از دو هفته ماجراجویی در دریا به پایان رسید و آنها موفق به ملاقات با خانوادههای خود شدند.
نجفی روز یکشنبه ششم خرداد در مصاحبه با خبرگزاری کار ایران (ایلنا) گفت: «یک کارگر فنی و نیروی ماهر در کشور حداقل تا سن ۲۵ سالگی تحصیل میکند و پنج تا ۱۰ سال هم حرفهایگری کرده و تجربهاندوزی میکند تا نیروی ماهر باشد؛ یعنی به ازای فرار مغز و نیروی ماهر ۳۵ سال عمر را از دست میدهیم.»
او افزود برای جایگزین کردن نیروی ماهر در صنعت نفت باید ۱۵ سال هزینه شود.
در سالهای اخیر وخامت اوضاع اقتصادی و تشدید اقدامات سرکوبگرانه جمهوری اسلامی در حوزههای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بسیاری از ایرانیان را به سوی مهاجرت سوق داده است.
سمیه گلپور، رییس کانون عالی انجمنهای صنفی کارگران در دیماه ۱۴۰۲ نسبت به افزایش میزان مهاجرت کارگران مهارتی از ایران به کشورهای منطقه از جمله ترکیه، عراق و عمان هشدار داد.
نجفی در ادامه مصاحبه خود گفت اگر اقدامی جدی برای کاهش روند مهاجرت نیروی کار صنعت نفت صورت نگیرد، ایران در حوزه نیروی انسانی با «مشکل جدی» روبهرو خواهد شد.
عضو کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی افزود: «متاسفانه به سادگی نیروهای ماهر و متخصص را از دست میدهیم. تمام تجارب و سعی و خطا در داخل کشور ما انجام میشود، تمام دستاوردها و ماحصل در دیگر کشورها ارائه میشود و این بزرگترین باخت اقتصادی یک کشور است.»
پیشتر و در آبانماه سال گذشته، رصدخانه مهاجرت ایران با اشاره به افزایش شدید درخواستهای ایرانیان برای کار، تحصیل یا پناهندگی در خارج از کشور اعلام کرد ایران در حال گذراندن مرحله «مهاجرت دستهجمعی کنترلنشده» است.
نجفی همچنین به افزایش قیمت دلار و کاهش ارزش پول ملی در سالیان اخیر پرداخت و تاکید کرد نمیتوان از نیروی کار صنعت نفت انتظار داشت «در برابر وسوسه حقوق بالا در کشورهای دیگر مهاجرت نکند».
او اضافه کرد: «وقتی معیشت و ارزاق [در ایران] را مقایسه میکنیم، با شهری مثل دبی یکی است، یعنی هزینههای دو کشور یکسان و درآمدها بسیار متفاوت و یکچهارم امارات است و همین باعث میشود از پرستار تا تکنسین فنی و متخصص به کشورهای حاشیه خلیج فارس و همسایه جذب شوند.»
کارگران و کارکنان صنعت نفت و پتروشیمی ایران بارها در ماههای گذشته در اعتراض به شرایط کاری خود دست به تجمع زدهاند.
در فروردینماه سال جاری فاطمه موسوی ویایه، جامعهشناس و پژوهشگر مسایل اجتماعی از رشد ۱۴۰ درصدی آمار مهاجرت جوانان متخصص در یک سال اخیر خبر داد.
موسوی هشدار داد بسیاری به دلیل ناامیدی از «تغییر و اصلاح دولت» به «استراتژی خروج» متوسل میشوند: «آنها که مهاجرت میکنند، از تغییر شرایط جامعه ناامید شدهاند و به همین دلیل کشور را ترک میکنند.»
