مساله مهاجرت کادر درمان طی یک هفته گذشته به موضوعی بحثبرانگیز در میان مقامهای جمهوری اسلامی تبدیل شده است.
رییس کل سازمان نظام پرستاری چاره حل این مشکل را در اجرای درست قوانین پرستاری دانسته و گفته «برخی آقایان درست دو سال است در وزارت بهداشت به درب حوزه پرستاری قفل زدهاند و امید بستهاند که در انتخابات پیش رو، کل سازمان و شورایعالی و…، را یک جا از جا بر کنند و با خود ببرند.»
میرزابیگی از «قانون ارتقا بهرهوری، تحصیلات دانشگاهی پرستاری و استقلال حرفهای و هویتی (با احتمال ادغام و انتزاعی بسیار وحشتناک)» به عنوان این بمبهای ویرانگر نام برده است.
او اضافه کرد که علاوه بر خنثیسازی بمبهای ویرانکننده حرفهای در برنامه هفتم، پیگیری پرداخت فوقالعاده خاص، استخدام نیروهای طرحی و تمدید طرحی کرونا و اجرای قانونی و درست قانون تعرفهگذاری، مهمترین راهها برای حل مشکلات پرستاران است.
رضا لاریپور، سخنگوی سازمان نظام پزشکی کشور، روز ۲۴ آذرماه امسال در حساب کاربری ایکس خود خبر داد که درخواستهای کادر درمان برای مهاجرت، طی پنج سال اخیر تا ۱۰ برابر افزایش یافته است.
علی جعفریان، رییس پیشین دانشگاه علوم پزشکی تهران آذرماه امسال در گفتوگو با خبرآنلاین هشدار داد مهاجرتها به قدری افزایش یافته که ایران تا چند سال دیگر متخصص بیهوشی برای آپاندیسیت هم نخواهد داشت. در مقابل سعید کریمی، معاون وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی روز ۲۲ آذر آمار مهاجرت کادر درمان از ایران را «بزرگنمایی» خواند.
پیش از آن در اواخر آبان سال جاری، محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار در ایران از «کمبود جدی» پرستار خبر داد و گفت: «به جرات میگویم که بیماران به دلیل کمبود پرستار جان خود را از دست میدهند.»
به گفته او، سالانه «بیش از سه هزار پرستار از کشور مهاجرت میکنند» اما وزارت بهداشت حتی به اندازه همین آمار به کادر درمان اضافه نمیکند.
موج فزاینده مهاجرت پزشکان و پرستاران در چند ماه اخیر در پی شرایط وخیم اقتصادی و سیاسی در ایران، به نگرانیهای گسترده در این زمینه دامن زده است.
روزنامه هممیهن روز چهارم مهر در گزارشی به موج جدید مهاجرت پزشکان پرداخت و نوشت که بعد از هشدارهای پی در پی درباره ترک ایران از سوی پرستاران، ماماها، داروسازان و پزشکان متخصص، مهاجرتها به استادان دانشگاه و مدیران این حوزه در سطوح مختلف رسیده است.
فشار بر جامعه پزشکی و پرستاری بهویژه بعد از حمایت بسیاری از آنان از خیزش انقلابی مردم ایران در سال ۱۴۰۱ شدت یافته و این امر باعث شده است بسیاری از آنان عطای کار در ایران را به لقایش ببخشند.
