شورای سردبیری روزنامه وال‌استریت ژورنال، در یادداشتی از بنیامین نتانیاهو به‌عنوان اهرم فشار دونالد ترامپ بر جمهوری اسلامی نام برده و افزوده است که تهدید حمله اسرائیل، کلید توافقی هسته‌ای است که ارزش امضا داشته باشد و تهران باید بفهمد که زمان خداحافظی با غنی‌سازی فرا رسیده است.
در این یادداشت که شامگاه پنج‌شنبه هشت خرداد منتشر شد، تاکید شده است که ایالات متحده همچنان به تهدید اقدام نظامی نیاز دارد تا بتواند در مذاکرات خود با جمهوری اسلامی به توافقی با ارزش دست بیابد.
به نوشته شورای سردبیری وال‌استریت ژورنال، «نخست‌وزیر سرسختی چون نتانیاهو، مانعی برای دیپلماسی آمریکا نیست؛ بلکه بهترین ابزار ترامپ در مذاکرات است. حکومت ایران باید بداند تا زمانی که از ظرفیت غنی‌سازی اورانیوم یعنی مسیری به‌سوی ساخت بمب دست نکشد، تهدید حمله نظامی همچنان روی میز باقی خواهد ماند. اگر تهران حاضر به عقب‌نشینی نشود، باید بداند که مهار اسرائیل ممکن نخواهد بود.»
وال‌استریت ژورنال، سپس سخنان ترامپ در گفت‌وگو با مجله تایم در ماه آوریل را یادآوری کرده و نوشته وقتی از او پرسیده شد آیا نگران است نتانیاهو او را به‌سوی جنگ با ایران بکشاند، گفت: «نه. شما طوری می‌پرسید که انگار او من را به زور وارد جنگ می‌کند، در حالی که اگر توافقی صورت نگیرد، من خودم پیش‌قدم خواهم بود. ایران نباید این موضوع را فراموش کند.»
شورای سردبیری وال‌استریت ژورنال افزوده است: «ایده جدیدی که اخیراً از سوی تهران و از طریق خبرگزاری رویترز مطرح شده، این است که حکومت ایران می‌تواند غنی‌سازی اورانیوم را به‌طور موقت متوقف کند؛ البته به شرطی که ایالات متحده دارایی‌های بلوکه‌شده ایران را آزاد کند و حق تهران برای غنی‌سازی اورانیوم با اهداف غیرنظامی را در قالب یک «توافق سیاسی» به رسمیت بشناسد؛ توافقی که شاید بعداً به یک پیمان جامع‌تر هسته‌ای منجر شود.»
وال‌استریت ژورنال با تردید به این پیشنهاد نگریسته و نوشته است: «اما تا آن زمان، ممکن است پنجره آسیب‌پذیری ایران بسته شده باشد، و مشخص نیست که آیا ایران در نهایت به دادن امتیاز ملموسی تن خواهد داد یا نه. پذیرفتن یک چارچوب مقدماتی و غیرالزام‌آور از سوی آمریکا می‌تواند بدون لغو رسمی تحریم‌ها، به بهبود اقتصاد ایران کمک کند و در عین حال به این کشور فرصت دهد تا با طولانی کردن مذاکرات فنی، برنامه هسته‌ای خود را در سایه نگه دارد. ایران در گذشته نیز در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ همین بازی را انجام داده بود.»
شورای سردبیری این روزنامه در ادامه تاکید کرده است: «مهم‌تر از ایرادات پیشنهاد جدید تهران، نشانه‌هایی است که از عقب‌نشینی حکومت ایران از خطوط قرمز پیشین خود حکایت دارد. مقامات جمهوری اسلامی پیش‌تر گفته بودند هرگز با ترامپ، قاتل ژنرال قاسم سلیمانی، مذاکره نخواهند کرد، اکنون اما مذاکره می‌کنند. گفته بودند غنی‌سازی را هرگز متوقف نمی‌کنند، اکنون اما از توقف موقت آن حرف می‌زنند.»
در این یادداشت گفته شده است: «این خود یک آغاز است. به‌گفته بهنام بن‌طالب‌لو، تحلیلگر اندیشکده بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها، جمهوری اسلامی از آوریل ۲۰۰۶ تاکنون حتی یک روز هم غنی‌سازی در داخل کشور را متوقف نکرده است. اگر امروز حاضر است آن را متوقف کند، نشان می‌دهد که به‌خوبی از ضعف موقعیت فعلی‌اش آگاه است؛ موقعیتی که پس از نابودی بهترین سامانه‌های پدافند هوایی‌اش و شکست دو ارتش نیابتی‌اش به دست اسرائیل رقم خورده است.»
شورای سردبیری وال‌استریت ژورنال سپس افزوده است: «پیام اصلی برای ترامپ این است که باید بر موضع خود پافشاری کند. روز چهارشنبه، او نوع توافقی را که انتظار دارد چنین توصیف کرد: «ما باید بتوانیم بازرسی انجام دهیم، هرچه خواستیم برداریم و هرچه خواستیم منهدم کنیم.» این یعنی خلع سلاح واقعی، به‌ویژه از نظر سانتریفیوژها؛ و چنین چیزی نیازمند زمان، فشار اقتصادی، و شاید حتی فشار نظامی است.»
در پایان این یادداشت گفته شده است: «قابل درک است که ترامپ می‌خواهد در صورت امکان از حمله نظامی به ایران پرهیز کند. اما یک توافق بد که مسیر آیت‌الله‌ها را به‌سوی بمب هموار کند، ممکن است اسرائیل را به واکنش نظامی وادار سازد. آنان که خواهان پرهیز از رویارویی نظامی‌اند، باید به تهران بفهمانند که زمان خداحافظی با غنی‌سازی هسته‌ای فرا رسیده است.»
