این فضانوردان در فاصله صدها کیلومتری از زمین با یک طناب ایمنی به کپسول «کریو دراگون» متصل بودند، در حالی که دو فضانورد دیگر از داخل فضاپیما راهپیمایی آنها را نظاره میکردند.
آیزاکمن در ساعت ۱۰:۵۲ به وقت گرینویچ اولین نفر بود که از کپسول خارج شد و گیلیس نیز پس از او خارج شد.
آنها به اولین افرادی از بخش خصوصی تبدیل شدند که یک راهپیمایی فضایی را انجام دادند. تمام مراحل این راهپیمایی فضایی به صورت زنده از وبسایت شرکت اسپیساکس پخش شد.
در این ماموریت، تجهیزاتی پیشرفته از جمله لباسهای فضایی نازک و یک فرآیند کاهش فشار کامل درون کابین کریو دراگون هم آزمایش شد.
این فنآوریها میتوانند در ماموریتهای آینده فضایی خصوصی مورد استفاده قرار گیرند.
این راهپیمایی فضایی یکی از خطرناکترین ماموریتهای شرکت فضایی ایلان ماسک بود، شرکتی که تنها نهاد خصوصی است که بهطور منظم توانایی ارسال و بازگرداندن انسانها به مدار زمین را دارد.
آیزاکمن پس از خروج از فضاپیما و در حالی که سیاره زمین در فاصله ۷۰۰ کیلومتری زیر پای او میدرخشید، گفت: «در خانه همه ما کارهای زیادی داریم، اما از اینجا، زمین قطعا شبیه به دنیای کاملی به نظر میرسد.»
قبل از آغاز راهپیمایی فضایی، فشار کابین کپسول به طور کامل خارج شد و کل خدمه برای تامین اکسیژن خود به لباسهای فضایی ساخت اسپیساکس وابسته بودند، که از طریق یک اتصال به کپسول کریو دراگون تامین میشد.
این راهپیمایی فضایی قرار بود حدود ۳۰ دقیقه طول بکشد و بهطور رسمی حوالی ساعت ۸ صبح به پایان رسید، اما فرآیندهای آمادهسازی و تکمیل ماموریت در مجموع ۱ ساعت و ۴۶ دقیقه طول کشید.
این عملیات، به عنوان یک آزمایش مخاطرهآمیز برای طراحی جدید لباسهای فضایی و روشهای عملیاتی کپسول به حساب میآمد و هدف از آن، گسترش مرزهای ماموریتهای خصوصی در مدار زمین بود.
پس از بازگشت دو فضانورد به صندلیهای خود در کابین، تیمهای زمینی اسپیسایکس در مقر این شرکت در هاوتورن در کالیفرنیا، نظارت کردند تا درب کپسول بهطور کامل بسته و آزمایشهای نشتی انجام شود.
آیزاکمن، گیلیس، اسکات پوتیت (سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی ایالات متحده، ۵۰ ساله) و آنا منون (مهندس ۳۸ ساله اسپیسایکس) از سهشنبه و پس از پرتاب «پولاریس داون» از فلوریدا، در مدار زمین قرار داشتند. در طول راهپیمایی فضایی، منون و پوتیت در داخل فضاپیما ماندند.