کمبود انسولین باعث به خطر افتادن جان بیماران مبتلا به دیابت در ایران شده است. رییس سازمان غذا و دارو درباره کمبود انسولین گفت شرکت خارجی به دلیل کاهش تولید خود، تنها یک چهارم سهمیه درخواستی ایران را تحویل داده اما با کمک تولیدکننده داخلی بخشی از کمبود را جبران کردیم.
گزارشات رسیده به ایران‌اینترنشنال حاکی است که علاوه بر انسولین، بسیاری از داروهای ضروری در کشور کمیاب شده یا به طور کلی وجود ندارند و نایاب شده‌اند.
یکی از مخاطبان ایران‌اینترنشنال هم با اشاره به نایاب شدن انسولین در کشور از کمبود این دارو در ایران با عنوان «تحریم مردم از سوی آخوندها» نام برده است.
مخاطب دیگری با بیان اینکه داروی بیماری‌های خاص در ایران به شدت کمیاب شده، گفته در صورتی این داروها پیدا شوند هم قیمت‌هایشان بسیار بالاست و با این وضع اقتصادی، مردم عملا امکان خرید آنها را ندارند و خیلی از آنها به واسطه همین کمبود دارو جان خود را از دست می‌دهند.
حیدر محمدی، رییس سازمان غذا و دارو با بیان اینکه نیمی از انسولین قلمی مورد نیاز بیماران دیابتی از محل تولید داخل و نیمی دیگر از طریق واردات تامین می‌شود، اعلام کرد که طبق آمارها، سال ۱۴۰۲ بیش از ۹۹ درصد داروهای مورد نیاز کشور تولید داخلی و فقط یک درصد وارداتی بود.
محمدی با اشاره به کمبود برخی از انواع انسولین‌های قلمی به دلیل کاهش تولید شرکت خارجی گفت شرکت نوومیکس تولید خود را کاهش داده و به تبع آن تنها یک چهارم سهمیه درخواستی ایران را تحویل داده است.
او با بیان اینکه ما با کمک تولیدکننده داخلی این دارو را تحت لیسانس تولید می‌کنیم اضافه کرد که با توجه به محدودیت منابع مالی امکان اینکه بتوانیم تمام بازار را از منابع خارجی تامین کنیم، میسر نیست و برخی از بیماران هم برای مصرف نمونه خارجی پافشاری دارند و باید از قبل سهمیه آنها مشخص شود.
یکی دیگر از مخاطبان با بیان اینکه صدها دارو در ایران از جمله انسولین کمیاب با نایاب شده‌اند، نوشت: «وقتی ابلهان حکومت می‌کنند، توقعی نیست.»
روز چهارشنبه ۱۶ خردادماه، روزنامه هم‌میهن در گزارشی به «فشار و رنج مضاعف» بیماران دیابتی پرداخت و نوشت کمیاب شدن بعضی داروها، حتی جان برخی از آنها را به خطر انداخته است.
به نوشته هم‌میهن، قلم انسولین ایرانی از سوی پزشکان و بیماران مورد استقبال قرار نگرفته و پزشکان در نسخه‌ها بر خرید نمونه خارجی تاکید می‌کنند اما داروخانه‌ها، خارجی را به میزان بسیار محدودی دارند.
در سال‌های گذشته گزارش‌های متعددی درباره بسیاری از داروهای اساسی در ایران منتشر شده است.
بنا بر گزارش هم‌میهن، از پنج قلم انسولین در یک نسخه، داروخانه‌ها تنها دو یا در نهایت سه قلم را با سهمیه به بیمار می‌دهند و باید مابقی را به شکل آزاد و با قیمت هر قلم ۲۰۰ هزار تومان تهیه کرد.
این در حالی است که هر بیمار با توجه به میزان نیازش انسولین تزریق میکند؛ یک نفر ممکن است قلم را ۱۰ روزه و فردی دیگر یک هفتهای تمام کند.
هر نوبت خرید انسولین قلمی برای یک بیمار بهطور متوسط یک میلیون تومان هزینه دارد اما بیماران دیابتی هزینههای بسیار دیگری نیز دارند: یک وعده نزدن انسولین میتواند موجب کما، آسیب دیدن چشم یا اختلال خونرسانی به پای بیمار دیابتی شود و وجودش برای بیماران مانند اکسیژن است.
یکی دیگر از مخاطبان ایران‌اینترنشنال در پیام خود با اشاره به کمبود شدید انسولین و دیگر داروهای ضروری در کشور، نوشت: «انگار ما شهروند این کشور نیستیم، حکومت خود در واقع دشمن مردم است. همانطور که از فرصت کرونا برای کشتار مردم ایران استفاده کرد. این درد رو باید به کجا برد.»
یک شهروند نیز که خود را از اسرای جنگ ایران و عراق معرفی کرده در پیامی نوشت: «آسپرین بچه به سختی پیدا می‌شود و انسولین که جای خود دارد.»
یکی از مخاطبان از شهرستان جهرم خبر داده که انسولین در این شهر به طور کلی نایاب شده و شهروند دیگری کمبود انسولین در ایران را ناشی از کمکاری دولت دانسته است.
تحت پوشش بیمه نبودن یکی از مشکلاتی است که بیماران مبتلا به دیابت با آن درگیرند.
سازمان غذا و دارو اوایل اردیبهشت امسال، متفورمین مصرفی بیماران مبتلا به دیابت را «پرمصرفترین داروی ایران» در سال ۱۴۰۲ اعلام کرد.
بیش از دو میلیارد و ۲۰۰ میلیون عدد از این دارو طی سال گذشته در ایران فروخته شده است.
به گفته اسدالله رجب، بنیانگذار انجمن دیابت ایران، سالانه ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار نفر به تعداد این بیماران در کشور افزوده می‌شود.
اواخر دی سال گذشته محمدعلی محسنی بندپی، عضو کمیسیون بهداشت مجلس گفته بود به دلیل کمبود دارو در ایران، برخی شهروندان از داروی تاریخ مصرف گذشته استفاده می‌کنند یا دارو را از بازار سیاه تهیه می‌کنند.
