ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی در واکنش به گزارش‌های افشاگرانه نرگس محمدی و ایران‌اینترنشنال، مدعی شد هیچ یک از زنان بازداشت‌شده در جریان اعتراضات، «مطلبی را در خصوص آزار جنسی مطرح نکرده‌اند». از سوی دیگر مولوی عبدالحمید بر تعرض جنسی به زنان معترض تاکید و آن را محکوم کرد.
ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی که زیرمجموعه قوه قضاییه است، روز سه‌شنبه ششم آذر با صدور بیانیه‌ای گفت که کاظم غریب‌آبادی، دبیر ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی، اخیرا بازدیدی از زندان زنان قرچک داشته است اما هیچ‌کدام از زندانیان در این دیدار «مطلب یا شکایتی در خصوص آزار جنسی مطرح نکرده‌اند که بخواهد مورد پیگیری قرار بگیرد».
عبدالحمید اسماعیل‌زهی، امام جمعه اهل سنت زاهدان اما امروز در توییتی نوشت: «چه کسی فکر می‌کرد در نظامی که علما در راس آن هستند و عنوان جمهوری اسلامی دارد، به‌جای شنیدن صدای معترضان، با آنان رفتارهایی مثل قتل، اعدام، تجاوز جنسی و شکنجه‌های سنگین صورت خواهد گرفت؟!»
او در ادامه تاکید کرد: «آمران و عاملان این جنایات چه جوابی در پیشگاه خدا دارند؟!»
روز دوشنبه پنجم دی ماه، ایران‌اینترنشنال گزارشی را از گفت‌وگوهای خود با شماری از زنان معترض بازداشت‌شده منتشر کرد که بر اساس آن این معترضان هنگام بازداشت یا در زمان بازجویی، مورد آزار جنسی ماموران امنیتی جمهوری اسلامی قرار گرفته‌اند.
بر اساس این گزارش‌ها، اعمال خشونت جنسی علیه شهروندان دستگیر شده تنها به یک شهر یا یک بازداشتگاه و زندان محدود نبوده و معترضان دست‌کم در شهرهای تهران، کرج، مشهد، آمل، اصفهان و سنندج هدف آزار جنسی ماموران امنیتی جمهوری اسلامی قرار گرفته‌اند.
پیش از این گزارش، نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی، در نامه‌هایی از زندان از جمله در روز سوم دی، درباره تعرض جنسی به زنان معترض هشدار داده و جزییاتی از این آزار و تعرض‌های جنسی و فیزیکی را افشا کرده است.
سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر ایران هم‌زمان با صدمین روز خیزش انقلابی، در نامه‌ای که در اینستاگرامش هم منتشر شده است، روایت‌های تکان‌دهنده‌ای را از شیوه تعرض جنسی به زنان بازگو می‌کند.
در ابتدای این نامه آمده است: «یکی از دختران پس از بازداشت در خیابان در تجمعات اعتراضی توسط دو نیروی امنیتی سوار موتور می‌شود. یک مامور به عنوان راننده در جلو و یک مامور به عنوان مراقب پشت سر او می‌نشینند و دختر، بارها در میان راه مورد اذیت و آزار و تعرض جنسی-فیزیکی قرار می‌گیرد. یکی دیگر از زنان بازداشتی در تجمعات، در سلول بازجویی در زندان قرچک مورد تعرض فیزیکی از ناحیه سینه‌هایش توسط بازجو قرار می‌گیرد و پس از داد و فریاد و اعتراض زن، مرد بازجو از سلول بیرون می‌رود. زنان عموما در محل بازداشت در کوچه و خیابان و همچنین بازداشتگاه‌های موقت و حین بازجویی در سلول، با فحاشی‌های رکیک جنسی و الفاظ آلت جنسی مواجه شده‌اند.»
ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی اما این گزارش‌ها را «مطالبی بدون منبع و مستندات و به‌صورت کلی و بی‌نام و نشان» خواند و از مراجع ذی‌ربط قضایی خواست تا با قاطعیت با عوامل انتشار این گزارش‌ها «برخورد» کند.
این واکنش در حالی است که محمدی، دادخواهی زندانیان از مقام‌های جمهوری اسلامی از جمله کاظم غریب‌آبادی، مسوول حقوق بشر قوه قضاییه را «بی‌تاثیر» دانسته است.
او در نامه‌ای که دوازدهم آذر ماه از زندان به جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران نوشته بود نیز خواستار تحقیق درباره تعرض جنسی به زنان در بازداشت شد و تاکید کرد که این اقدام، بخشی از برنامه سرکوب حکومت علیه زنان معترض و مبارز است.
پیش از این روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارشی با عنوان «حکومت ایران از تجاوز برای تحمیل عفاف استفاده می‌کند» به مواردی از تعرض جنسی به زندانیان زن اشاره کرده بود.
شبکه سی‌ان‌ان نیز در گزارشی نوشته بود پس از دو ماه تحقیق، از ۱۱ مورد خشونت جنسی علیه معترضان زن و مرد در بازداشتگاه‌های ایران مطلع شده که تقریبا همه آنها در مناطق کردنشین رخ داده‌اند.
این شبکه همچنین تاکید کرده بود بعضی از این موارد شامل چند قربانی بوده و ماموران تجاوزهای جنسی را برای باج‌خواهی از معترضان ضبط کرده‌اند.
این موارد در کنار گزارش‌های متعددی که خانم محمدی نمونه‌ای از آنها را در نامه خود آورده و مثال‌های دیگری که تعدادی از زنان بازداشت‌شده از تجربه خود به ایران‌اینترنشنال گفته‌اند، حاکی از شیوه سرکوبگرانه جمهوری اسلامی برای ارعاب زنان معترض و جلوگیری از حضور آنان در خیابان است.
شیوه‌ای که با افشاگری زنان معترض از جزییات آن و جهانی شدن‌اش، کارکرد خود را در عقب راندن و سرکوب زنان از دست می‌دهد.